Vandaag de dag is het in eetstoornisland heel normaal om een recovery account op Instagram te hebben. Met hun recovery account delen duizenden meiden hoe het met hen gaat. Dit doen ze door middel van foto’s met daaronder vaak een stukje tekst. Het doel hiervan is lotgenotencontact. Het is een manier om met meiden in soortgelijke situaties in contact te komen en elkaar te steunen in de strijd tegen de eetstoornis. Aan de ene kant vind ik dit hartstikke goed, maar ik denk dat er ook een keerzijde aan zit.
Ik begrijp heel goed dat het superfijn is om met lotgenoten contact te hebben en op die manier steun te vinden bij elkaar. Mensen om jou heen in het dagelijks leven hebben geen eetstoornis en weten daarom ook niet welke worsteling jij dat in dag uit doormaakt. De meiden op Instagram weten dat wel. Zij zitten tenslotte in hetzelfde schuitje. Ik begrijp daarom heel goed dat je daar onwijs veel steun uit haalt. In de tijd dat ik een eetstoornis had, bestond Instagram nog niet. Ik zocht toen ook lotgenotencontact en begon daarom een blog. Daarom snap ik ook goed hoe fijn die steun kan zijn.
Ondanks dat ik begrijp waarom meiden met een eetstoornis zo actief zijn op Instagram schrik ik er af en toe ook van. Ik schrik van wat ik allemaal voorbij zie komen. Ik vind het vrij heftig om te zien met welk gemak er soms dingen worden geplaatst. Ik zie extreem magere meisjes met sondes in hun neus, ik lees over gedwongen opnames, meisjes die in de separeer moeten, meisjes die dood willen en ik lees over daadwerkelijke zelfmoordpogingen. Elke keer weer breekt mijn hart als ik het zie. Ik vind het moeilijk te bevatten waarom zulke mooie, jonge meisjes zichzelf zulke dingen aan willen doen. Daarnaast vind ik het ook moeilijk te bevatten waarom zoiets op Instagram wordt gezet…
Ik weet dat veel meiden denken dat ze geen toekomst hebben en dat ze voor altijd in de ellende van de eetstoornis blijven. Ik heb zelf ook zo gedacht, maar ik ben ook weer het bewijs dat het beter kan worden. Een eetstoornis hoef je niet voor altijd te hebben. Het leven heeft meer te bieden en dat geldt ook zeker voor jou. Toch weet ik dat dit ontzettend lastig voor te stellen is als je midden in deze nare ziekte zit.
Ik wil nu niet als een suffe doos klinken, maar ik zou je wel graag willen waarschuwen. Wat er allemaal geplaatst wordt, is nogal wat. Het zijn echt heftige, super persoonlijke dingen. Het nadeel van zoiets plaatsen op het internet is dat je gewoon niet weet wie het te zien krijgt. Wil je echt dat allerlei wildvreemde mensen zien dat jij vandaag niet gegeten hebt en dat je morgen gedwongen wordt opgenomen?
Voor veel meiden met een eetstoornis staat het echte leven stil. Dat besef ik me maar al te goed, want mijn leven heeft ook stilgestaan. Ik vraag me alleen af of jouw echte leven niet langer stil zal blijven staan door jouw leven in de virtuele wereld. Zoals ik al zei heb ik een blog bijgehouden waar ik bijna dagelijks een update plaatste over hoe het met me ging. Ik dacht dat dit helpend was, maar dat was het totaal niet. Ik kreeg wel steunende reacties, maar daar lette ik niet helemaal op. Ik vergeleek mezelf vooral met meiden van andere blogs. Bovendien voelde ik me ook haast schuldig als ik een keer plaatste dat het goed met me ging, omdat het met de rest nog zo slecht ging. Het was een soort zieke jaloezie. Ergens wilde ik namelijk dat het ook zo slecht met me ging. Toen ik dan ook écht beter wilde worden van mijn eetstoornis heb ik deze blog ook verwijderd.
We weten allemaal dat een eetstoornis de enige ziekte is waarbij meiden zich met elkaar vergelijken. Ook het voeren van een onderlinge concurrentiestrijd is niet gek in eetstoornisland. Wie is het ziekste meisje? Wie krijgt daardoor ook de meeste aandacht? Wie is er het meest mager? Wie heeft er het minst gegeten?
Op Instagram zie ik echt ontzettend heftige foto’s en teksten voorbijkomen. Nu schrik ik hiervan en zie ik het niet meer als trigger. Als ik nog een eetstoornis zou hebben, dan zou het me wel enorm triggeren. Ik zou dan meteen die strijd voelen. Ook zou ik me een aansteller voelen en had ik nog minder zin om te vechten tegen de eetstoornis. Iedereen was toch zieker dan ik, dus waarom dan vechten? Zo nodig was het blijkbaar niet.
Recovery staat natuurlijk voor herstel dus de recovery community is er om kracht te vinden om te herstellen van de eetstoornis. Het gekke is dat er in mijn ogen alleen weinig echte recovery plaatsvindt (dit geldt natuurlijk niet voor iedereen). Volgens mij is het meer een bron van triggers dan dat het helpend is.
Ik vraag me daarom af hoe gezond Instagram is als je herstellende bent van een eetstoornis. Hoe gezond is het om dagelijks foto’s te posten van je eten en daar reacties op te ontvangen? Hoe gezond is het om op Instagram te zetten dat je een zelfmoordpoging heb gedaan, maar dat je deze ‘jammer genoeg’ hebt overleefd? Hoe gezond is het om op Instagram te zetten dat je gedwongen wordt opgenomen?
De recovery community is een manier om aandacht te krijgen. Dit klinkt negatief, maar dat hoeft het natuurlijk niet per se te zijn. Die aandacht is fijn. Het is fijn als mensen zeggen dat ze zich zorgen om je maken als je een foto plaatst waarin overduidelijk te zien is hoe mager je bent. Het is fijn als mensen daar interesse in je tonen. Maar stiekem is het ook wel fijn als je ziet dat jij minder en gezonder hebt gegeten dan de ander. Helpend als je beter wilt worden? Nee, niet echt.
Ik denk dat het veel belangrijker is om die aandacht in de echte wereld te krijgen dan in de wereld van Instagram. Als jij niks meer plaatst, zullen er ook geen reacties meer op jou komen. Als jij jouw account verwijdert, verwijder je daarmee ook meteen een hoop ‘vrienden’. Mensen in het echte leven om jou heen kan je niet zo makkelijk verwijderen. Deze mensen zullen er altijd voor jou zijn. Ik denk dat het daarom veel belangrijker is dat je steun gaat vinden bij mensen in het echte leven. Uiteindelijk betekende het ook veel meer voor mij als mensen in mijn omgeving tegen mijn zeiden dat ik goed bezig was dan de meiden die ik via het internet kende. Mijn ‘vriendinnen’ uit de onlinewereld hadden ook allemaal een eetstoornis en door die concurrentiestrijd nam ik hun reacties niet helemaal serieus.
Daarbij zijn de mensen op Instagram er niet bij als jij voor een moeilijk moment staat. Als jij iets plaatst, dan duurt het even voordat er reactie op komt en in de tussentijd had je al een hoop foute dingen kunnen doen. De mensen in het echte leven om jou heen zijn er op zulk soort momenten veel sneller. Ook laten juist die mensen zien hoe een normaal, gezond en eetstoornisvrij leven eruitziet. Ik denk dat je veel beter een voorbeeld aan hen kan nemen dan aan alle meiden op Instagram die dagelijks eetfoto’s plaatsen. Het echte leven vindt buiten Instagram plaats. Niet óp Instagram.
Mocht je het leuk vinden om op Instagram echt inspirerende accounts te willen volgen, dan zou je deze toe kunnen voegen:
1. @recoverywarriors
Op het account van Recovery Warriors vind je inspirerende quotes die jou zouden kunnen helpen bij het herstel.
2. @soulpawsrecovery
Soul Paws Recover Project richt zit op eetstoornisherstel door mens en dier met elkaar te verbinden. Als je van dieren houdt, dan is dit account zeker een aanrader om te volgen.
3. @chr1stharrison
Op dit account vind je inspirerende quotes over intuïtief eten.
4. @drcolleenreichmann
Dr. Colleen Reichmann is een klinisch psycholoog en plaatst op haar account inspirerende citaten om meiden en vrouwen te bekrachtigen.
5. @neda
NEDA plaatst helpende, bemoedigende berichten voor als je wilt herstellen van de eetstoornis.
Hoe kijk jij aan tegen de recovery community?
Geef een reactie