Afgelopen maand zag ik één van de nieuwste video’s van beautyblogster VeraCamilla. Een blogster waar ik altijd naar opkeek en al volg sinds ik zelf nog een jong meisje was. Een tijd geleden had zij wegens een burn-out een break aangekondigd van sociale media. Nu, bijna 8 maanden later is ze terug. Ik zat in de trein en zag wat voorbij komen op YouTube. Ik wist van haar pauze en was benieuwd naar haar nieuwe video. Met tranen in mijn ogen heb ik de video afgekeken. Want wat was dit vreselijk herkenbaar…
Ik heb al eerder een aantal blogs geschreven over mijn burn-out. Maar heel eerlijk gezegd, deed dit me nooit zoveel. Ik had de diagnose ooit gehad, maar vond het eigenlijk een beetje onzin. Een burn-out, pff, dat is toch niks boeiends. Een beetje moe, nou en? Zo zit het helaas niet in elkaar, en nu, jaren later, komt de werkelijkheid ineens binnen.
Net zoals Vera, weigerde ik te erkennen dat ik een burn-out had. Ik kon het niet geloven. Daarnaast onderschatte ik het hebben van een burn-out enorm. In mijn ogen was een burn-out iets dat drukke zakenmensen kregen, die naast hun eigen gezin ook nog een maîtresse hadden en niet konden omgaan met de druk van deadlines. Heel specifiek dus. Ik was op dat moment zelf begonnen aan de studie fotografie op de kunstacademie in Utrecht. Ik had al twee opleidingen geprobeerd, maar ik kon het niet langer ontkennen, mijn hart lag bij fotografie.
Vol goede moed begon ik aan dit nieuwe avontuur. Vanaf het begin voelde alles meteen goed. De mensen waren fijn, de sfeer was goed en voor het eerst had ik het gevoel dat ik echt op mijn plek zat. Een plek waar ik werd begrepen en waar ik mezelf echt kon ontplooien en onderzoeken. Al snel leefde ik voor mijn studie. Mijn leven stond in teken van mijn fotografie. Ik ging steeds later naar bed, omdat ik zo veel werkte. Als ik eenmaal in bed lag kon ik alleen maar denken aan de projecten waar ik mee bezig was. Ook kwam mijn perfectionisme hier naar boven. Ik nam geen genoegen met mijn projecten. Alles kon en moest nog beter. Ik wilde geen half werk leveren, maar in mijn hoofd was het nooit af. Dit maakte het heel lastig om een project echt los te kunnen laten. Ik zat vol ideeën en enthousiasme, en wilde meer doen dan ik eigenlijk aankon. Dit zorgde ervoor dat ik altijd onwijs druk was en mijn grenzen voorbij ging. Ook al merkte ik dit op dat moment niet eens. Ik was zoveel in mijn hoofd bezig dat er ook geen ruimte was om hier vraagtekens bij te stellen. Ik zag het denken ook niet als een activiteit. Ik dacht oprecht dat ik mijn projecten had afgesloten zodra ik mijn camera opborg. Dit was alleen niet het geval.
In de video van Vera bespreekt zij een soort gelijke situatie. De maanden voor haar pauze, ging het naar haar idee eigenlijk heel goed. Haar werk betekende (en betekent nog steeds) heel veel voor haar. Hierdoor kon ze het lastig loslaten. Het voelt vaak niet eens alsof je teveel hooi op je vork neemt, omdat je het werk bijvoorbeeld heel leuk vindt en je veel goeie ideeën hebt. Het nadeel hiervan is echter wel dat op die momenten het stofje cortisol wordt aangemaakt. Dit is een hormoon dat aangemaakt wordt zodra je stress ervaart. Cortisol heeft een handige functie, het zorgt ervoor dat je alert kunt blijven. Zodra de spanning zakt, zullen de cortisol niveau’s weer zakken tot een gezond level. Als je echter voor een langere periode cortisol aanmaakt, kan dit gezondheidsrisico’s meebrengen. Hierdoor kunnen ook leuke dingen stress geven.
Waar bij mij vooral het gevaar zat, was dat ik mijn spanning niet zag als stress. Ik sliep wel eens wat minder goed en was wel eens wat geïrriteerd, maar is dat dan ook stress…? Ik deed het goed op de academie, mijn projecten gingen goed. Niks aan de hand, toch? Hierdoor had ik er geen actie op ondernomen. Vera beschrijft in haar video dat haar gepieker en perfectionisme waarschijnlijk een grote rol gespeeld hebben in het ontwikkelen van een burn-out. Toen ze dit zei werd het voor mij ineens zo duidelijk. Nachtenlang werkte ik ‘s nachts door terwijl ik had moeten slapen. De momenten in de trein waar ik nog even een boek kon lezen, werden overschaduwt door het opgejaagde gevoel dat ik toch wel ervoer als ik nadacht over mijn opdrachten.
Ik heb in die tijd (of achteraf) nooit hulp gehad bij mijn burn-out. Ik kreeg de diagnose vlak nadat ik te horen kreeg dat ik (weer) een eetstoornis had en depressief was. Ik kon me sowieso al niet zo goed herkennen in de burn-out, dus legde ik mijn prioriteiten bij de andere diagnoses, in de hoop dat dit vanzelf weg zou gaan.
In principe is dit ook gebeurt. Net als Vera heb ik een pauze genomen. Ik denk dat ik zeker anderhalf jaar uit de running ben geweest. In die ‘pauze’ was ik echter wel hard aan het werk. Het voelde voor mij dus zeker niet als een pauze. Wat best ironisch is, want wel ervoer ik de druk dat ik mijn leven op pauze moest zetten om aan mezelf te werken. Ik begon een intensieve behandeling bij een eetstoornis kliniek, waar ik ook bezig ging met mijn depressieve gevoelens. De burn-out was ik hier allang weer vergeten. Ik denk dat mede door de focus op mijn gevoelens en mijn centrale ik, ik ook de rust kreeg om langzaam van de burn-out te herstellen.
Nu ik achteraf terugdenk aan de periode, met in mijn hoofd de video van Vera, wordt er ineens heel veel duidelijk. Niet alleen hoe dit is begonnen en waarom ik dit in het begin heb ontkent, maar ook wat voor effecten ik hier nu nog steeds van ervaar. Misschien juist wel omdat ik het al die tijd niet echt heb erkend. Vlak voor de diagnose, en ook nog daarna, was ik compleet opgebrand. Ik had geen ideeën meer, en als ik die wel had, had ik de puf niet om er iets mee te doen. Dit is een proces dat langzaam op gang is gekomen, waardoor ik het zelf niet eens echt doorhad. Symptomen die ik nu makkelijker herken, zag ik toen niet. Pas toen ik te moe was om mijn bed uit te komen ging er een belletje rinkelen.
Terwijl ik de video van Vera bekeek, begonnen de tranen te komen. Voor het allereerst voelde ik de machteloosheid die ik nooit heb kunnen aanvaren. De gevoelens die ik destijds wegdrukte, kwamen allemaal naar boven. Ik voelde me overrompeld, maar gek genoeg was dit eigenlijk heel waardevol. Ik heb nooit eerder op deze manier stil gestaan bij mijn burn-out en wat dit voor mij heeft betekend. En ik denk dat ik hier best behoefte aan had.
Een burn-out voelde voor mij alsof ik even niet aanwezig was in mijn eigen hoofd. Alsof ik te gast was, op visite was. Ik kon de weg niet meer vinden en alles was donker. De lampen waren uit. Kortsluiting. Ik was echt compleet opgebrand en de kleinste taken waren voor mij op dat moment te veel. Het enige wat ik echt kon voelen was complete paniek, omdat ik wist dat dit niet normaal was. Ik was alleen te angstig en te leeg om actie te ondernemen. Ik kon de kracht niet meer vinden. Hiernaast ervoer ik ook angst, omdat ik mezelf nog wel dingen oplegde. Ik wilde nog steeds van alles, het lukte alleen niet meer. Terwijl mijn klasgenoten de mooiste dingen maakte, lag ik huilend in bed. Het was me allemaal te veel geworden.
Ook al is het best een flinke tijd geleden dat ik een burn-out heb gehad, nog steeds ervaar ik hier af en toe hinder van. Ik weet van mezelf dat ik, sinds mijn burn-out, vergeetachtiger ben dan ik altijd ben geweest. Ik heb echt een agenda, vaak zelfs twee, nodig om bij te houden wat ik precies moet doen op een dag. Ook heb ik nog steeds een boodschappenlijstje nodig, al weet ik wat ik nodig heb. Want eenmaal in de winkel weet ik het echt niet meer. Ergens heb ik het gevoel dat ik sindsdien ook wat sneller emotioneel raak en me wat eerder overdonderd voel. Alsof mijn hoofd een soort wervelwind is waar ik geen grip op kan krijgen. Een gevoel dat ik tijdens mijn burn-out continu had. Ik heb in de loop der tijd geleerd dat het voor mij geen zin heeft om hier tegen te vechten. Zoals Vera in haar video ook zegt: “het is zoals het is.” Ik probeer mezelf op dit moment vooral uit te dagen, maar wel in beperkte mate, zodat ik weet dat ik niet weer aan mezelf voorbij ga.
Mocht je benieuwd zijn geraakt naar de video van Vera, hieronder kan je hem bekijken. Mocht je dit verhaal, of delen van dit verhaal, herkennen, wees dan niet bang om om hulp te vragen. Ik vind het ontzettend knap van Vera dat ze deze periode van rust heeft kunnen nemen en ik hoop dat de toekomst haar veel moois gaat brengen. Dat er een tijd aankomt dat ze weer kan genieten. Dat ze kan ontdekken hoe ze dit een plek wil geven en zichzelf in de toekomst hiervoor kan beschermen.
Het hebben van een burn-out is niet makkelijk. Het is met vlagen vreselijk verwarrend en vooral ontzettend slopend. Ik vond het vooral vervelend omdat ik er zelf geen kennis over had. Daardoor vond ik het lastig om mezelf serieus te nemen. En was het voor mij moeilijk om uit te leggen wat er precies in mijn hoofd gebeurde. Ik schaamde me, omdat ik ergens wel wist dat er iets niet goed zat, maar de kracht niet had om dit te erkennen.
Hoe kijk jij aan tegen burn-outs?
Geef een reactie