Mijn gewichtsherstelprogramma

Daar gaan we… echt de achtbaan in, zonder riemen, gordels en zonder enig idee wanneer deze rit voorbij is. Het enige wat je weet is dat het uiteindelijk alle stress en spanning waard is, of ja dat zeggen ze. Geldt dit ook voor mij?

Hiermee doel ik op mijn gevecht tegen de eetstoornis. Ruim 6 maanden schommelde ik in gewicht. Kwam ik aan, dan ging de eetstoornis met me aan de wandel en gingen we weer omlaag. Ging ik te ver omlaag, dan kwam de strenge stem van de therapeute en dreigde een opname. Zo kon ik het al die tijd onder “controle” houden. Dat is gedaan… Ik heb gekozen voor een gewichtsherstelprogramma, ik heb gekozen om te gaan vechten, ik heb gekozen zonder te weten wat me te wachten stond. Spanning van mijn kleine teen tot aan mijn kruin, gedachten die mij de hele dag dingen proberen wijs te maken, tranen die maar blijven rollen, benen die niet meer rustig willen worden.

 

Ik ben voor het eerst na de aanmelding voorbij mijn start gewicht, zodanig dat ik het voor mijn gevoel ga zien. Mijn eetstoornis benadrukt alles wat ik niet wil zien, niet wil voelen en zeker niet wil geloven. Ondanks dat het besef er is dat dit geen waarheden zijn, is het een zware strijd met mezelf. Ik voel me in tweëen gesplitst, een deel wil heel graag naar mijn eigen eten luisteren, mijn kritische kant, mijn straffende en eetstoornis kant. Een ander stuk wil mijn man geloven, de therapeute geloven en zich vasthouden aan het idee dat het over gaat. Wanneer? Zou ik ooit nog kunnen genieten? Word het rustiger in mijn hoofd? Kan ik het wel aan?

Ik moet door… Ik moet doorzetten voor mezelf. Opgeven kan altijd nog, maar dat is nu te makkelijk. Ondanks dat het erg aanlokkelijk is om gewoon even een dagje naar mijn eetstoornis te luisteren en ruimte te hebben in mn hoofd voor leuke dingen, ruimte in mijn hoofd om te genieten van de kinderen en van het heerlijke weer buiten…

Misschien ben ik even niet helemaal de gezelligste, de vriendelijkste, de vrolijkste… als ik toegeef verlies ik waarschijnlijk alles. Dus vechten… boksen tegen de eetstoornis. Duwen tegen de eetstoornis. Niet opgeven. Hoe ga ik dit doen?

Hoe zijn jullie de verdraagfase doorgekomen?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

6 reacties op “Mijn gewichtsherstelprogramma”

  1. We blijven vechten. Als de andere meiden door deze hel zijn gegaan en nu vrij zijn, kunnen wij het ook. Ieder zijn eigen weg natuurlijk. Maar het kan. Dat geldt ook voor jou!

  2. Daar ben ik ook heel erg benieuwd naar!
    Zijn er meiden die dat zonder hulp hebben gedaan?

  3. Zet ‘m op! Het is het moeilijkste gevecht dat er is, en helaas is toegeven aan de stemmetjes het makkelijkste dat er is.. Maar wat ik aan het einde van die weg vond (niet van de ene op de andere dag, maar terugkijkend en opeens merken dat het minder moeilijk is dan voorheen) is het dubbeldik waard. Dan kun je echt genieten, vooral ook omdat je opeens bakken vol energie er bij krijgt. Geloof in jezelf, sterkte en heel veel succes! xx

    1. Sluit me volledig bij je aan!

  4. Oh… het is zo moeilijk.. en steeds een stapje vooruit en een halve terug.. het doorzetten, sterk zijn, in één keer naar de finish… dat is wat het gezonde gedeelte in ons wil he? Maar je bent ziek… en dat geeft niet, het was geen ‘keuze’..probeer jezelf wat tolerantie, wat mildheid te geven: het mág moeilijk zijn, je mág huilen, uren..dagen..weken.. maar ga door, je mág niet opgeven! Ook niet voor één dag…wat mij wel hielp: steeds tegen mezelf zeggen dat de halve stap die je terug doet op die ene dag, bij dat ene overslaan, bij dat ene toegeven aan de bewegingsdrang… dat je die x2 moet passeren en hoe vermoeiend dat is. Dat het milder, beter is om door te zetten en gelóóf in de succesverhalen, hier zit er ook één! HET KAN!!!! Kom op Britt, kom op anderen, kom op mama’s, dochters, vriendinnen en echtgenotes.. kom op mannen.. het is zó onwaarschijnlijk moeilijk, maar zo ontzettend dikdubbeldwars de moeite waard! En zeker niet onmogelijk! Liefs en kracht voor jullie allemaal!

  5. Eigenlijk zou het bij het herstel niet moeten gaan om vechten maar om het gevecht los te laten, je over te geven, naar jezelf leren luisteren, van jezelf houden enz. Makkelijker gezegd dan gedaan trouwens. Zelf deed ik het in eerste instantie niet voor mezelf maar omdat het moest en voor mijn moeder, ook al heeft ze m’n leven bijna verkloot.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *