Mijn schijnveiligheid

Ik dacht het leven met beide handen vast te houden. Dat ik het leven leefde zoals het hoorde. Zoals iedereen dat doet. Echter had ik het leven enkel nog vast met mijn pinken. Vinger voor vinger is het uit mij weggegleden. Zonder dat ik het door had leefde ik een totaal ander leven. Hoe het eigenlijk wel moest wist ik niet meer. Weet ik nog steeds niet…

Dat leven leek te zorgen voor stabiliteit, weten waar je aan toe bent. Zekerheid hebben over de eigen rol die je hebt. De stem die ik ben gaan ontwikkelen gaf mij raad hoe het moest. Wat ik wel en niet moest doen om dat fijne leven te hebben. Het fijne leven waarbij ik mij goed voel, anderen mij leuk vinden en ik kom waar ik ook maar komen wil. Die stem hield mij een doel voor. Dat doel werden doelen. Doelen om na te streven en tot het uiterste te gaan om dit te bereiken.

Door hier 24 uur per dag mee bezig te zijn, hoefde ik niet aan andere dingen te denken. Door deze doelen na te streven, ben ik allesbehalve bezig met het leven. Het leven dat zo ingewikkeld lijkt en je niet weet waar het begin is. Het begin van de weg die je uiteindelijk dat gevoel van geluk geeft. Maar juist het begin van die weg is eng en onzeker. Door bezig te zijn met je uiterlijk, gewicht en lichaam hoefde ik nooit aan die weg te beginnen.

Ik mocht voor mijn gevoel, in een veilig holletje blijven. Het holletje voor precies één persoon, namelijk ik. Die onzekerheid van het leven werd weggenomen door de focus ergens anders op te leggen. Zodra die onzekerheid weer meer werd, werden de doelen ook meer. Werd het streven naar perfectie, geluk groter. Het gevoel hier regie over het te hebben geeft bijna een euforisch gevoel. Het gevoel de wereld aan te kunnen. Helaas niet wetende dat de wereld, het leven je uit de vingers wegglipt.

Deze stem heeft mijn eigen ik overgenomen. Fysiek besta ik nog, je kunt mij zien. Echter die stem in mijn hoofd heeft mijn ik steeds een kopje kleiner gemaakt. Mentaal ben ik verdwenen en uit beeld. Wie ik ben, wat is mijn identiteit is de grootste puzzel die opgelost dient te worden.

Toch win ik stukje bij beetje weer iets terrein. Heb ik inzichten over hoe het leven blijkbaar hoort te zijn. Glimlach ik omdat het misschien wel heel simpel is. Simpeler dan ik dacht. De gedachten zijn er niet lang, de andere stem is alweer onderweg. Maar als het er wel is, geniet ik er extra van. Omdat het leven dan makkelijker lijkt en beter mee overweg te kunnen en aan te gaan. Het leven leven zoals het is bedoeld, zo simpel en makkelijk mogelijk.