Misselijkheid overvalt me en zweetdruppels ontstaan op mijn voorhoofd. Waar komt dit gevoel nou vandaan? Wat als ik nu moet overgeven? Wat zijn hier veel mensen! Waar is hier de uitgang? Help! Een tijdje terug schreef ik een blog over paniekaanvallen. Iets waar in het verleden al eerder last van had, maar wat de laatste tijd steeds meer terug lijkt te komen. Hier ben ik best wel van geschrokken en ik wist ook meteen dat ik hier iets mee moest gaan doen zodat het niet nog veel erger zou worden. Het is helaas nog niet voorbij, maar ik ben eraan aan het werk. In deze blog wil ik daar wat meer over vertellen. Hopelijk heb jij er ook iets aan!
♥ Ademhaling
Toen ik voor de eerste keer zo plotseling misselijk werd en nog niet wist dat het een paniekaanval was, was mijn eerste reactie direct om goed op mijn ademhaling te letten. Ik raakte nogal gestrest van het feit dat ik misselijk werd in een overvolle trein. Waarschijnlijk was mijn ademhaling al eerder wat oppervlakkig waardoor misselijk werd en dat versterkte elkaar weer, maar ik legde die link toen nog andersom. Ik probeerde me op 1 punt te focussen en echt goed en diep adem te halen. De misselijkheid werd niet direct minder, maar ik had wel het gevoel dat ik het onder controle had. Ik was erg gespannen en door goed en diep te ademen kon mijn lichaam wat van die spanning kwijt.
♥ Anders denken
Wanneer ik een paniekaanval krijg is dat tot nu toe altijd alleen in openbare ruimtes geweest en voornamelijk in het openbaar vervoer. Wanneer ik bewust wordt van mijn gedachten merk ik dat daar heel veel angst achter zit. Ik ben misselijk. Wat als ik moet overgeven? Wat als iemand dat ziet? Ik kan hier niet zomaar weg! Wat als ik naar buiten wil? Ik scan de vluchtroutes en bedenk in mijn hoofd al hoe ik aan iemand om een plastic zakje moet vragen voor het geval ik het niet meer in kan houden. Moet ik dat nu al vragen? Of is dat raar? Ik wil niet dat ze me raar vinden. Straks vinden ze het vies dat ik misschien moet overgeven. Help, help, help!
Dit zijn natuurlijk helemaal geen helpende gedachten. Ze maken mijn paniek alleen maar groter. Daarom probeer ik bewust te worden van deze gedachten en tegengedachtes te bedenken. Ik ben niet misselijk omdat ik ziek ben. Als ik me niet druk maak gaat dat gevoel dus ook weg. Ik heb nog nooit daadwerkelijk overgegeven en ben ook nog nooit daadwerkelijk flauwgevallen. Ik heb dit al eerder uitgezeten. Net was er nog niks aan de hand en de situatie is eigenlijk niet veranderd. Ik probeer mezelf te zien in de situatie waar ik ben. Ik ben Irene. Ik zit in de trein. Er zitten ook andere mensen in de trein. Buiten is het Nederlandse landschap. Een heel normale situatie. Niks aan de hand. Ik zet beide voeten stevig op de grond en voel dat ik echt nog in mijn lichaam zit. Dit geeft houvast. Straks sta ik gewoon weer buiten en dan is het moment weer voorbij. Het gaat immers elke keer weer voorbij.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik dondersgoed. Toch is dit iets dat ik altijd probeer toe te passen. Soms werkt het en soms werkt het wat minder goed, maar het is altijd de moeite waard en oefening baart kunst.
♥ Begeleide meditaties
Ik luister al jaren naar begeleide meditaties op YouTube om lekker in slaap te vallen. Ik heb niet echt moeite met slapen, maar ik vind dat gewoon heel prettig. Ik kan er goed mijn hoofd door leegmaken en ik vind het een fijne afsluiting van mijn dag om even extra stil te staan bij mezelf. Dit is denk ik iets dat is voortgekomen aan mijn ervaring met yoga. Wanneer ik veel aan m’n hoofd heb maakt het me vaak weer rustig. Het leek me dus vrij logisch dat ik dit ook voor mijn paniekaanvallen in zou kunnen zetten.
Vandaag de dag heb ik standaard een aantal korte, begeleide meditaties op mijn telefoon staan van een minuut of tien. Wanneer ik een paniekaanval heb kan ik mijn koptelefoon opzetten en helpt het mij om beter op mijn ademhaling te letten en terug in mijn lichaam te keren.
♥ Iemand bellen
Een tijdje terug moest ik met de trein ergens heen en waren er werkzaamheden aan het spoor. Dit betekende dat ik met een ns-bus verder moest rijden naar het volgende station. Ik had wat extra tijd voor m’n reis ingepland, dus er was eigenlijk niks aan de hand. Zonder stress stapte ik de bus in onderweg naar het station, maar plotseling kreeg ik in de bus een paniekaanval. Door bovenstaande tips lukte het mij redelijk om de busreis uit te zitten, maar eenmaal aangekomen bij het station stapte ik met trillende benen de bus uit. Het was zo’n raar gevoel, alsof ik er elk moment doorheen kon zakken. De paniek was toen erg groot. Ik durfde met geen mogelijkheid meer het station binnen te lopen om daar over te stappen op te trein.
Toen besloot ik dat ik hier niet alleen mee moest blijven zitten. Ik was rondjes aan het lopen in mijn hoofd en kwam er even niet op. Ik belde mijn vriend en vertelde hoe het met me ging en waar ik tegenaan liep. Hij wist niet heel goed wat hij moest zeggen. “Je moet je gewoon niet zo druk maken schatje.” Ja, ja, ja, ik weet het ook wel, maar was het maar zo simpel. Desondanks was hij erg begripvol en luisterde hij naar mijn verhaal. Dat had ik nodig. Ondanks dat hij niet kon weten wat zich in mijn hoofd afspeelde vond hij het vervelend voor me en probeerde hij me te steunen via de telefoon. “Ga even rustig zitten. Haal even goed adem. Koop ergens een kopje thee.“ Ik vond het fijn dat ik m’n verhaal kwijt kon. Het luchtte onwijs op en uiteindelijk hebben we aan de telefoon gezeten totdat ik bijna bij mijn eindbestemming was. Soms zeiden we niet zo veel, maar het stelde me gerust dat er iemand voor me was.
♥ Je tijd nemen
Wel had ik door die hele toestand op het station mijn aansluiting gemist. In de eerste instantie baalde ik hier onwijs van. Ik vind het vervelend om te laat te komen, maar aan de andere kan wist ik ook wel dat het echt geen zin had om mezelf te pushen en alleen maar meer paniek uit te lokken. Het was nu eenmaal even zo. Eerst tot rust komen, de rest komt wel weer. Ik had geappt dat ik wat later kwam, het was geen probleem en het had uiteindelijk ook helemaal niet zo veel invloed op de rest van de dag. De volgende dag was ik nog erg moe en besloot ik ook roller derby training af te zeggen. Ik vertelde mijn team wat er speelde en iedereen reageerde erg begripvol. “Fijn dat je het deelt Irene, doe wat goed voelt en waar waar jij aan toe bent. Hopelijk voel je je snel beter!” Het luchtte op.
Het is belangrijk om echt even tijd voor jezelf te nemen als het niet goed met je gaat. De wereld om je heen wacht maar even. Het is belangrijk om prioriteiten te stellen en je gezondheid is daar zeker één van. Zo’n paniekaanval vreet energie, dus het is helemaal niet zo gek dat je daarna weer even opnieuw moet opladen. Creëer genoeg rust in je dagen, geef het als het nodig is aan bij je omgeving en gun jezelf die tijd.
♥ Hulp inschakelen
In de eerste instantie dacht ik dat het wel mee zou vallen en dat ik er wel alleen uit zou kunnen komen als ik maar even goed op zou letten. Soms is het even erg, maar daarna gaat het altijd wel weer een tijdje. Soms is er ook gewoon twee weken helemaal niks aan de hand. Dan denk ik al snel dat het wel over is en dat het allemaal wel meevalt. Voor vele van jullie vast en zeker een herkenbare denkfout en ook ik merkte dat ik mezelf daarmee tekort deed. De paniekaanvallen kwamen tot dusver altijd weer terug na een bepaalde tijd. Soms had ik het inderdaad wat beter in de hand, maar andere keren schrok ik echt van mezelf.
Daarom had ik besloten een afspraak te maken met de huisarts. Ik vertel altijd iedereen op Proud2Bme dat ze zichzelf en hun probleem serieus moeten nemen. Waarom deed ik dat dan niet direct bij mezelf? Het kan iedereen overkomen en het zegt niks over hoe sterk of zwak je bent, maar toegeven dat je niet altijd alles alleen kan en je soms wat hulp nodig hebt is in ieder geval wel heel stoer. Ik weet nog niet precies hoe dit verder gaat lopen, maar deze belangrijke stap heb ik in ieder geval gezet.
De huisarts gaf aan dat het goed was dat ik hulp had gezocht en dat paniekklachten heel goed te behandelen zijn. Dat was fijn om te horen. Nu kan ik gaan onderzoeken waar die paniekaanvallen nou werkelijk vandaan komen en hoe ik wat meer rust in kan bouwen in mijn leven. Bovendien vind ik het een fijn idee dat iemand op een objectieve manier naar mijn verhaal kan luisteren en wellicht net even anders naar die situatie kan kijken. Misschien zie ik wel dingen over het hoofd die me goed zouden kunnen helpen. Daar mag ik best hulp voor inschakelen. Je hoeft het niet altijd allemaal alleen te bedenken en te doen.
Wat is jouw volgende stap in de strijd tegen paniek?
Geef een reactie