Hoe rot, chaotisch en somber de periode van mijn eetstoornis ook was. Het bracht mij op heel veel gebieden ook comfort. De eetstoornis was mijn eigen veilige wereldje, iets dat altijd voor mij klaar stond, iets waar ik op kon vertrouwen. Het maakte mij misschien niet gelukkig, maar het was wel veilig en vertrouwd. Het was alles wat ik had en op moeilijke momenten kon ik mij hier aan vastklampen. Het was comfortabel.
Eerst kwam ik in een periode waarin ik precies wist wat ik elke dag ging eten. Hoewel het mij beklemde en benauwde, gaf het mij ook zekerheid. Wat er ook gebeurde en hoe ik mij ook ging voelen, ik wist precies wat ik ging eten. Elke dag weer. Ik had alles uitgedacht en wist dat ik mij eraan zou houden. Het kon mij tot wanhoop drijven en ik stond in mijn tussenuren urenlang voor het chocolade schap in de supermarkt. Ik werd gek van de honger, maar ik wist toch dat ik kon vertrouwen op mijn zelf bedachte eetschema en hoe veilig ik mij daarbij voelde.
Daarna volgde een periode waarin eten de vriend was die altijd voor mij klaar stond. Als ik mij rot voelde of als mijn dag niet goed ging, wist ik dat ik mij ‘s avonds altijd nog vol in het eten kon storten. Ook hier kon ik op vertrouwen. Ik kon vertrouwen op het gevoel dat het mij gaf en op de bezigheid die het voor mij was. Ik wist precies wat ik eraan had. Eten zou er altijd voor mij zijn en ik kon altijd nog terugvallen op een eetbui als ik het niet kon volhouden. Ik kon altijd mijn momentje hebben, met mijn eten, het zou nooit teleurstellen. De comfort die het mij bracht en het feit dat het er altijd weer uit kon, bracht mij zoveel rust.
Hoe naar het ook was, het waren toch gewoontes geworden waar ik aan gewend was en die voor mij heel comfortabel aanvoelde. Het waren mijn maniertjes geworden om met alles om te gaan. Hoe verassend mijn dag ook kon lopen, hier kon ik op rekenen. Dat het mij tegelijkertijd ongelukkig maakte en ik mij hierdoor heel erg afzonderde, voelde ik op dat moment niet.
Willen herstellen is één ding, maar de angst erkennen van het loslaten van die gewoontes vond ik iets totaal anders. Ik wist dat ik wilde herstellen en ik wist wat daarvoor nodig was, maar dat daadwerkelijk omzetten in actie was nieuw. De eetstoornis heeft mij ook zo veel momenten van rust, comfort en veiligheid geboden en ik had daar niet meteen iets nieuws voor in de plaats. Het voelde voor mij toch een beetje als een zwart gat waar ik terecht kwam. De nare gevoelens en zware momenten had ik nog steeds, maar geen vertrouwde gewoontes meer om op terug te vallen. Het voelde als een sprong in het diepe. Heel even ben je op een punt dat je je oude gewoontes moet loslaten, maar er zo snel even niets voor terug hebt gekregen. Heel even zweef je tussen twee stukjes vaste grond in. De vertrouwde vaste grond van je eetstoornis en de vaste grond van je herstel en het leven dat je graag wilt.
In de beginperiode van mijn herstel had ik hier nog niet zo’n last van. Ik wilde de knop omzetten, het moest anders, dus ik moest nieuwe dingen leren. Ik wist dat ik hier zo graag vanaf wilde en niet over een paar jaar nog steeds elke dag met dezelfde vragen en problemen zou zitten. Hoewel ontzettend gespannen, begon ik toch met veel motivatie aan mijn behandeling. Elke dag was ik actief bezig met mijn doelen. Ik was actief bezig met het doorbreken van mijn gewoontes en elke stap werd begeleid. Het actief bezig zijn met het loslaten van die comfortabele gewoontes maakte dat ik nog helemaal geen last had van die leegte. Er was namelijk nog geen leegte. Ik was er immers elke dag mee bezig en had nog genoeg om handen.
Een paar maanden en een aantal successen verder merkte ik dat ik sommige gewoontes inderdaad kon gaan loslaten, maar ik had ook nog geen nieuwe gewoonte die het kon vervangen. Natuurlijk was er wel de veel genoemde afleiding die ik al vaak had benoemd en opgeschreven, maar dat gaf mij nog niet dat vertrouwde gevoel dat ik van mijn eetstoornis kreeg. Daar moest ik dezelfde lange tijd overheen laten gaan, voordat ik daar comfort en veiligheid uit kon halen. Die leegte vond ik vaak ongelofelijk eng. Wat ging mij hetzelfde fijne gevoel geven? Wat ging er nu voor mij zijn?
Wat mij in die tijd heeft geholpen is de gedachte dat ik altijd nog terug kon vallen. Mijn psycholoog vertelde mij: “Je heb die eetstoornis jaren lang zo gedaan en volgehouden. Je kan nu iets nieuws proberen en als dat niet werkt, kun je altijd nog terug.” Hoe scheef en vreemd die tip ook nu misschien ook klinkt, het hielp mij enorm. Alleen het idee al dat ik al mijn oude gewoontes gewoon weer in kon zetten wanneer ik dat zou willen, gaf mij rust. Gek genoeg gaf dat mij de rust om toch iets nieuws te proberen. Ik zag het nu meer als een uitdaging en de druk ging er een beetje vanaf.
Ik wist dat ik mijn leven wilde veranderen en ik zag het nu meer als een positieve uitdaging om ook echt iets nieuws te proberen. Het veilige ‘vangnet’ van mijn eetstoornis gaf mij op de achtergrond een beetje rust. Waarschijnlijk wist mijn psycholoog heel goed dat wanneer ik nieuwe, fijnere gewoontes zou ontwikkelen, ik toch niet meer terug zou willen naar mijn oude manier van leven. Dat was ook zo, ik heb heel lang in mijn achterhoofd gehad dat ik als het moeilijk werd gewoon terug kon vallen en ondertussen verstreek er best een lange tijd. Op het moment dat ik het wel écht weer moeilijk kreeg, had ik al zo veel geoefend met mijn nieuwe maniertjes, dat ik op dat moment toch voor koos voor mijn nieuwe aangeleerde gewoontes.
Inmiddels heb ik heel veel baat bij mijn nieuwe, fijne gewoontes om met zware momenten om te gaan. In het begin was het vooral een kwestie van het gevoel er te laten zijn, want ook dat is iets wat je eigenlijk niet ondergaat als je meteen vervalt in eetstoornis-gewoontes. Ik moest dat gevoel simpelweg uitzitten, keihard huilen en wachten tot het minder werd. Als ik nu een heftige dag heb gehad of niet goed in mijn vel zit zoek ik ‘s avonds mijn één van mijn lievelingsfilms uit om onder een dekentje te kijken. Ik ga een rondje lopen door de stad, om alles even af mij af te laten vallen. Soms begin ik gewoon met schrijven of tekenen, om mijn gedachtes even de vrije loop te laten en het daarna kwijt te zijn. Een andere keer bel ik mijn beste vriendin om samen te eten en te bij te praten of juist iets leuks te doen om mij even af te leiden.
Deze nieuwe gewoontes bieden mij nu alle comfort en veiligheid die ik eerder uit mijn eetgestoorde gewoontes haalde. Ik heb er echt iets voor terug gekregen. Voor elke moeilijk en zwaar moment heb ik een nieuwe manier gevonden om ermee om te gaan. Het kan dus echt, je kan hetzelfde vertrouwde en veilige gevoel uit andere dingen halen. Gun het de tijd. Het is even oefenen, maar het is het waard.
♥
Geef een reactie