Ik weet dat een eetstoornis niet over eten gaat. Ik weet dat er een onderliggend probleem ligt. Dat onderliggend probleem wordt inmiddels flink aangepakt en ik vind dat zeer moeilijk. Het feit dat ik kan aangeven hoe moeilijk ik het vind is al een hele stap, dat had ik twee jaar geleden niet gekund. Maar goed, dat maakt het toch echt niet makkelijker. Door het werken aan mijn onderliggende problematiek heb ik eigenlijk weer meer controle nodig met mijn eetstoornis. Eigenlijk wil ik meer grip krijgen op mijn huidige leven en mijn lichaam en wil ik voelen dat ik de baas ben over mijn lijf en over wat ik in mijn lijf stop. Dat mag niet. Dat is ook niet de oplossing, maar ik voel die behoefte wel heel sterk…
De afgelopen periode heb ik gemerkt dat ik dat een beetje los kon laten, omdat er ondanks mijn enorme intake qua voeding, niet zoveel gebeurde met mijn gewicht. Ik durfde af en toe iets extra te nemen. Ik durfde te variëren in beleg, in tussendoortjes en ik durfde zelfs weer uiteten te gaan met mijn man zonder de eetstoornis al te veel ruimte te geven. Maar dat rot cijfertje op de weegschaal stijgt niet… en het moet nog wat stijgen om binnen de gezonde marge te komen. Er zijn dagen dat ik me echt tegen aan het eten ben. Ik voel soms een verzadigingsgevoel, maar ik mag er niets mee. Ik moet nog dooreten, want ik moet aankomen. Dit is weer een angstig punt. Wat als ik straks niet meer mag eten, omdat ik niet meer hoef aan te komen en dan ook niet meer kan stoppen op dat verzadigingspunt? Doodeng vind ik dat.
Een paar weken geleden ben ik een weekendje in Londen geweest. Daar vond ik alles spannend, dus ook het eten. Doordat ik meerdere keren uiteten ben gegaan en ik anders at dan thuis, sloeg ik mijn vierde maaltijd van de dag en twee grote tussendoortjes over. Toen ik aan het einde van het weekend thuis kwam was ik zo boos op mezelf. Ik had de eetstoornis dus weer ruimte gegeven. Ik had me weer niet aan de opdracht gehouden. Ik was zo boos op mezelf.
Ik heb geprobeerd iets meer calorieën qua tussendoortjes te eten toen ik thuiskwam, omdat ik niet wilde dat de eetstoornis terrein won door weer gewichtsverlies te laten zien. Het voelde als een eetbui, omdat ik niet wilde afvallen en dus meer moest eten. Ik moest weer over dat verzadigingsgevoel heen. Ik heb nergens het gevoel van controleverlies gehad, maar ik geloofde de eetstoornis toen deze zei dat dit een echte eetbui was en dat dit alleen maar erger zou worden…
Zoals ik beschreef in mijn vorige blog heb ik deze week een bezoekje gebracht aan de diëtist om mijn eetlijst wat aan te passen. Dit maakt de hele situatie weer anders. Ik mag er van mijn eetstoornis nu niet vanuit gaan dat er niets engs op de weegschaal gebeurt. Er moet natuurlijk iets gebeuren op de weegschaal, maar het mag voor mijn gevoel niet te snel gaan. Mede doordat ik enorme porties moet eten, veel tussendoortjes heb en ik nog niet voldoende ben aangekomen, moet ik dan nu aan een nieuwe angst in voeding beginnen: Drinken met calorieën.
Nutteloze calorieën, zo noemt de eetstoornis deze. Ze geven geen verzadigingsgevoel, maar bevatten veel te veel calorieën. Wederom een heel getouwtrek in mijn hoofd en een enorme strijd. Ik weet dat een glas appelsap me echt geen kilo gewichtstoename gaat opleveren als die hele eetlijst amper wat doet, maar ja… Net als mayonaise vind ik dit gewoon eng.. Nee, niet ik… mijn eetstoornis.
Dus hier zit in dan, midden in mijn nachtdienst om 04.00 uur. Ik heb het pakje appelsap wat ik gisteren nog moest, braaf in mijn tas gestopt en zit er nu naar te staren. Wat gaat er gebeuren? Kan ik het wel aan? Ik kan het ook gewoon niet drinken en overslaan? Er is niemand die kan controleren of ik het wel drink?
“Ja ja, rot eetstoornis. Ik heb je gehoord. Je wilt duidelijk niet dat ik dit ga drinken. Je wilt niet dat ik luister naar de diëtist, naar mijn hoofdbehandelaar of naar wie dan ook.. Je wilt dan ik in je schijnveilige wereldje blijf zitten en dan? Ga je het hierbij laten? Moet ik weer zakken in gewicht? Moet ik weer gaan compenseren na iedere hap wat ik neem?”
Ik heb heel duidelijk gemerkt dat ik niet serieuzer genomen word als ik ondergewicht heb. Ik word niet anders behandeld als ik ondergewicht heb. Ik krijg er absoluut niet meer levens-plezier van, dus waarom zou ik? Alleen voor het gevoel van controle? Ik heb controle. Ik heb controle over wat ik in mijn mond stop. Ik ben de baas en jij mag niet nog eens jaren van mijn leven verpesten, rot eetstoornis. Ik ben de baas en drink het pakje appelsap leeg.
Ik voel me rot en sterk tegelijk. Ik voel me misselijk en vies… maar ik weet dat dit dingen zijn die de eetstoornis mij vertelt en ik weet ook dat dit zo meteen weer gaat zakken. Weer een mini stapje in de goede richting, een mini stapje naar een eetstoornisvrij leven… een mini stapje in het voordeel van de gezonde kant.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2018
Geef een reactie