Ben je al naar de dokter gegaan? Heb je hier al eens met een psycholoog over gesproken? Zou je dat niet willen? Nee. Therapie bedoel je? Ik weet het niet zo goed. Hoe zou mij dat kunnen helpen? Hoe werkt dat dan en wat heb ik er aan?
Er zijn natuurlijk verschillende soorten therapie. Denk aan creatieve therapie, muziektherapie, EMDR, PMT en ga zo maar door, maar waar ik het voor nu even over wil hebben is psychotherapie ofwel: Praat-therapie. “Uhuuuu en wat gaat een beetje praten over mijn gevoel me helpen,” denk je misschien? “Ik kan het er ook met m’n vrienden of m’n ouders over hebben. Nou ja, ja, kan, want ik vind dat toch best wel lastig hoor. Ik wil ze ook niet kwetsen of lastig vallen.“
Begrijpelijk dat dat het laatste is dat je wilt doen. Zelf heb ik daar ook wel mee geworsteld. Het was al een hele stap om voor de eerste keer open en eerlijk te zijn over m’n eetstoornis. Gelukkig viel dat uiteindelijk allemaal reuze mee. M’n omgeving reageerde begripvol en behulpzaam, al konden ze het niet altijd helemaal bevatten of begrijpen, maar hoe blijf je open en eerlijk als het na zoveel jaar nog steeds niet over is? Hoe blijf je iemand keer op keer teleurstellen? Jezelf teleurstellen? Ik wenste zo dat het allemaal voorbij was. Dat ik het gewoon kon negeren dat het dan vanzelf zou verdwijnen, maar dat gebeurde niet. Ik moest uit m’n therapie halen wat erin zat. Ik had hulp nodig.
Mijn omgeving kon mij goed steunen, maar ergens hield hun steun natuurlijk op. Ze waren geen professionals op het gebied van psychologie of eetstoornissen. Bovendien konden ze niet objectief naar mijn situatie kijken. Daarmee wil ik niet zeggen dat je ze er dan maar niet bij moet blijven betrekken, nee, je omgeving, ofwel je sociale vangnet, is ontzettend waardevol en iets dat iedereen in mag zetten, eetstoornis of niet. We hebben immers allemaal wel eens wat. Niemand is perfect, maar je hoeft het niet alleen te doen. Heel gezond juist om dan in de eerste instantie hulp en steun bij je omgeving te zoeken.
Toch kan therapie op zo’n moment iets extra’s bieden. Iets dat je omgeving je niet kan geven. Expertise op jouw probleemgebied en iemand die op een objectieve manier naar jouw verhaal luistert. Iemand die niks van jou verwacht en niet over je oordeelt. Gesprekken met een psycholoog leken mij in de eerste instantie vrij nutteloos. Wat gaat een beetje praten mij nou helpen? Ik moet juist concrete doelen en plannen hebben. Gewoon iemand die mij vertelt wat ik moet doen. Hoe ik dit op kan lossen. Iemand die me beter maakt. Was het maar zo simpel. Er is helaas geen wondermiddel dat je geneest van een eetstoornis.
Wat belangrijk is bij psychotherapie is dat je eruit haalt wat je erin stopt. Als jij niet gemotiveerd bent is het voor de psycholoog heel lastig om met je te werken. Natuurlijk zal je de ene dag gemotiveerder zijn dan de andere dag, dat is oké, maar als jij niet wilt en niks doet dan gebeurt er ook niks. Therapie komt echt van twee kanten. Het is geen medicijn of operatie wat je z’n werk maar moet laten doen. Het is zelf werken. Samenwerken. Dit inzicht heeft even op zich moeten laten wachten, maar psychotherapie heeft me uiteindelijk wel echt geholpen. Psychotherapie valt op te delen in cognitieve gedragstherapie, systeemtherapie, groeps-psychotherapie, kinder-psychotherapie en individuele psychotherapie of een combinatie daarvan.
Zelf heb ik zowel gezins-, groeps- als individuele psychotherapie gehad. Meer over mijn persoonlijke behandeling kan je hier lezen. Therapie was niet altijd even makkelijk. Op sommige momenten zat ik me in de wachtkamer af te vragen waar ik het nu in ‘s hemels naam over moest gaan hebben het komende uur en op andere momenten had ik juist ontzettend veel te vertellen. Op sommige momenten vielen de verwachtingen van een gesprek onwijs tegen en op andere momenten was ik toch maar weer verrast over hoe nuttig het afgelopen uur was. Elke keer was het anders, dus blijf ervoor open staan, ook na een wat mindere sessie. Ik was therapie soms zo beu, maar ik heb er wel heel veel geleerd:
Hoe ben ik hier beland?
Hoe komt het toch dat ik die eetstoornis heb ontwikkeld? Waarom is mijn zelfbeeld zo laag en voel ik me zo onzeker? Door middel van therapie kan je er achter komen wat er nou eigenlijk achter die eetstoornis zit. Je hebt hem immers niet voor een niets. Het heeft een reden. Pas als je weet wat er achter zit kan je leren om op een constructieve manier om te gaan met die gevoelens en het patroon te doorbreken. Je hoeft het niet allemaal in 1 keer te weten. Bij mij waren dit echt een soort van puzzelstukjes die langzaam maar zeker op z’n plek vielen. Bij elk puzzelstukje, al was het er 1 van de 1000, weer een stapje vooruit.
Waar wil je naartoe?
Ik wist helemaal niet meer waar ik nou heen wilde met m’n leven. Ik zat zo ontzettend verstrikt in m’n eetstoornis. Het voelde eigenlijk wel veilig en prima zo. Ik leefde in een bubbel. Kon me geen voorstelling maken van een toekomst. Waar moest ik beginnen? Therapie heeft me geholpen om doelen te stellen. Grote doelen, maar ook kleine doelen en die voor ogen te houden.
Wat heb je daarvoor nodig?
Oké, ik wil van alles. Ik wil herstellen. Me goed voelen. Me goed genoeg voelen, maar hoe dan? Ik zag soms door de bomen het boos niet meer . Door te praten over hoe ik me voelde en waar ik in vast liep kon ik er samen met mijn psycholoog achter komen wat ik nodig had om mijn doelen te bereiken.
Wat houd je tegen?
Naast te weten wat je wel moet doen is het vooral belangrijk om te herkennen wat je tegenhoudt. Onderzoek samen met je psycholoog de patronen waar je in verzeilt bent geraakt. Wanneer wordt dat eten moeilijk? Hoe ontstaat die eetbuidrang? Wanneer ben je weerbaar en wanneer juist niet? Welke gedachten gaan er in je om? Hoe kan je die weerleggen? Wat houdt je tegen en hoe kan je dat voor zijn?
Welke tools kan je inzetten?
Tijdens therapie stel je doelen en reflecteer je daar op. Soms lukt het goed en soms lukt het voor geen meter, maar je leert er hoe dan ook een heleboel van. Je leert wat werkt en wat niet werkt en je therapeut geeft je handige oefeningen mee. Stukje bij beetje vul je je denkbeeldige rugzak vool ervaring en tools. Tools die je op elk moment van je leven nog kan inzetten. Je komt hier echt uit als een sterker persoon.
Je mag om hulp vragen
Ik had het al eerder over dat sociale vangnet en hoewel je omgeving niet objectief of even ingelezen/ervaren is als je psycholoog zijn ze zeker niet onbelangrijk. Ook tijdens je therapiesessies zal je het hebben over je sociale vangnet. Misschien krijg je zelfs systeemtherapie met je omgeving of naasten. Het is echt oké om om hulp te vragen. Je hoeft het niet alleen te doen. Ook dit is iets dat ik heb mogen leren in therapie. Ik kreeg er als het ware een soort toestemming voor en dat stelde mij echt gerust.
Fouten maken mag
Je therapeut is er voor jou, niet andersom. Soms durfde ik het niet toe te geven als het allemaal niet zo goed was gelukt. Ik was bang dat m’n therapeut boos zou worden en me niet meer zou willen helpen. Daar sneed ik mezelf mee in de vingers. Je hebt je therapeut niet voor niks. Als het makkelijk was en je kon het allemaal zelf in één keer omgooien had je dat wel gedaan. Fouten maken mag. Het is oké. Niemand verwacht dat je meteen kan fietsen zonder zijwieltjes. Wees hierin echt eerlijk, want alleen als je eerlijk bent over je klachten kan je er mee geholpen worden.
Je bent sterker dan je denkt
Soms lijkt het allemaal voor geen ene meter te gaan en zou je het liefste willen opgeven, maar je psycholoog geeft niet op. Die is er voor jou en zal elk gesprek gewoon weer door gaan. Nou, dan moest ik misschien maar wel… Soms leek het alsof ik geen stap vooruit was gekomen, maar als ik dan samen met mijn psycholoog terugblikte op een jaar had ik toch wel stappen gezet. Je bent echt sterker dan je denkt. Je psycholoog zal deze krachten gemakkelijker in jou zien dan jijzelf doen en deze ook benoemen. Waarom zou ze er over liegen? Dat is nou weer het mooie aan het feit dat jullie geen vrienden of familie zijn.
Jij hebt de regie in handen
Misschien voelt het soms alsof alles maar gebeurt en jij er achteraan rent, maar in therapie leer je dat jij er meer over te zeggen hebt dan je nu misschien wel denkt. Oefening baart kunst, dat is wel zo, maar je zal zien dat jij kan leren om patronen te herkennen en doorbreken. Misschien met de hulp van je psycholoog. Niet alleen, nee, maar je doet het wel zelf. Jij zet die stappen. Jij hebt die kracht in je om te gaan met je leven waar jij dat wilt. Het pad is niet altijd een makkelijk pad, maar ook dat verandert van tijd tot tijd. Met ups en downs, met vallen en opstaan, bepaald jij de richting.
Herken je dit en zou je nog iets toevoegen?
fotografie: pexels
Geef een reactie