Als er iemand is overleden, dan is het een volkomen menselijke reactie om te rouwen. Mensen steunen je, want je verlies is zichtbaar. Deze blog is voor jou, jij die rouwt om iemand die er fysiek nog is, maar niet meer voor jou. Jij, die leeft in eenzaamheid waarbij een stabiel vangnet niet vanzelfsprekend is. Jij mag rouwen, want jij hebt ook verlies geleden. Ik weet dat de stille strijd pijn doet, maar je hoeft de strijd niet stil te voeren. Want jouw lijden is legitiem en jij mag ook steun ontvangen, al is uitleggen van jouw rouwproces lastiger. Jij hebt het recht om te rouwen.
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Ik weet hoeveel pijn je hebt om je stille strijd en rouwproces, maar je hoeft je niet stil te houden. Vaak begrijpen mensen niet waarom je afstand zou doen als het je zoveel pijn doet, maar het is niet aan jou om mensen je ‘keuze’ uit te leggen. Het contact zelf deed ook heel veel pijn en afstand doen was de laatste optie. Je hebt het geprobeerd, dat weet ik zeker. De maat was vol en je zette een streep achter het leven dat jullie samen hadden, in belang van jezelf. Het is ongelooflijk sterk om zo een pijnlijke beslissing te kunnen maken. Waarschijnlijk voelt het nu niet goed, maar je bent aan het helen. Het feit dat je voor jezelf kiest laat je groei zien en groeien doet nou eenmaal zeer. Wellicht doet het tegen je eigen verwachtingen in meer pijn dan het contact soms deed. Je doet afstand van de pijn door contact te verbreken, maar ineens beland je alsnog in een vervelende positie. Je reactie is logisch, al voelt het gek. Rouwen is tijdelijk, maar een contact dat je consequent zeer doet is permanent.
Lees hier enkele de door Farah eerder geschreven blogs: ‘Niet de liefste vader van de wereld‘, ‘Maar er is toch niets mis met ons?’ en ‘Ik koos voor een leven zonder mijn familie‘.
Het kan soms zelfs meer pijn doen als de persoon er nog is, wetend dat hij of zij er voor de rest van de wereld wel is, maar niet voor jou. Het kan gaan om een ouder, een (ex-)vriend, een tante of nicht. Wie het ook is, het ligt niet alleen aan jou. Contact komt van twee kanten en je hebt geen volledige macht over hoe jullie onderlinge band gaat. Twijfel nooit aan je eigen wilskracht of capaciteit om een contact door te zetten. Jij hoeft niet altijd alles en iedereen te redden, ten koste van je eigen gezondheid. Je hebt in feite helemaal geen keuze gemaakt, want je wilde dit niet. Ik voel en zie de pijn die je lijdt, de lange nachten, je schuldgevoel die je ervan weerhoudt om jezelf te voorzien van je basisbehoeften. Dit is deel van een rouwproces en degradeer je pijn niet, omdat je het als een ‘keuze’ bestempeld. Het is geen keuze. Soms is loslaten sterker dan vasthouden.
Toen ik zelf geen contact had met mijn familie, heb ik een zwaar rouwproces gehad waarin ik heel de wereld van mij afduwde. Niemand begreep mij, want ik had de keuze gemaakt, toch? Het simpele antwoord daarop is: nee. Jij had geen keus. Het feit dat je rouwt en dat het je pijn doet, laat zien dat jij het moeilijk hebt. Sommige relaties wil je heel graag, maar zijn niet goed voor je. Daar kan jij niks aan doen. Zelf miste ik destijds de voorspelbaarheid van de toekomst, de gezelligheid en het gezelschap. De ‘keuze’ om geen contact te hebben is in een overlevingsstand gemaakt; daar waar je niet altijd controle hebt. Aan elke relatie heb je ook fijne kanten, al zijn het er weinig. Het feit dat je hem of haar soms mist, maakt het niet ineens een vrijwillige keuze. Ik zeg het niet graag en ik houd van positiviteit; maar kijk soms ook naar waarom het stuk gelopen is. Met het romantiseren van het verleden help je niemand. Je had en hebt het niet makkelijk en dat mag erkend worden.
Eenzaamheid is een groot component in dit soort situaties. Je pijn is moeilijk te beschrijven. Het heeft geen simpele of medische reden die je in een zin kan verwoorden. Voel je vooral niet verplicht om uit te leggen wat er allemaal gebeurd is aan anderen om erkenning te vinden. Je hebt een grens in wat je wel of niet wil vertellen en dat is helemaal aan jou. Niemand mag over die grens heen gaan. Als mensen je niet (willen) begrijpen dan heb jij het recht om ze achter te laten met vragen, simpelweg omdat het niet jouw verantwoordelijkheid is om hun vragen te beantwoorden. Het is jouw leven, jouw ‘keuze’ en die hoef je niet in alle geuren en kleuren uit te leggen aan iedereen die het vraagt. Jij hebt het recht op privacy. Als je wel de behoefte hebt om te praten en je hart te luchten mag dat ook, het is aan jou, jij hebt de regie. Voel je niet onder druk gezet en schaam je niet.
Toen ik het contact verbrak met mijn familie zat ik vast in een soort onduidelijke heimwee. Ik verlangde heel erg naar thuis, terwijl ik dondersgoed wist waar ik voor weg was gegaan. Eigenlijk kon ik het geen ‘thuis’ noemen, maar toen ik weg was romantiseerde ik het allemaal; alsof ik was opgegroeid in een warm bad. Heimwee kennen veel mensen van een vakantie, maar is ook toepasbaar als je afstand doet van je thuisbasis. Er is altijd iets of iemand die je staande hield en er zullen altijd dingen zijn die je mist; al is het maar de voorspelbaarheid. Iedereen uit het anders; de een wordt boos of huilt en de ander verliest zich in destructief gedrag. Je reactie is niet gek en schaam je niet voor je emoties. Jij mag verdrietig en boos zijn om het verlies dat je hebt geleden. Je hoeft jezelf niet opnieuw te straffen door jezelf (op wat voor manier dan ook) pijn te doen.
Ik zie je strijd en ik wil je op het hart drukken dat je niet alleen bent. Jij mag praten, jij mag hulp zoeken, jij mag liefde ontvangen en bovenal; jij mag rouwen. Verlies is verlies. Voel je niet schuldig en bestempel het niet als keuze. Mensen kunnen kortzichtig zijn soms, maar het is niet jouw rol om hen open-minded te maken. Jij hebt al genoeg aan je hoofd. Je bent niet alleen. Ik heb die pijn ook (gehad) en ik kan uit ervaring zeggen dat afstand soms kan helen. Soms is loslaten sterker dan vasthouden, al doet het rouwproces ook zeer.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie