Het gebeurt weer. Ik verlies mijzelf compleet en ik word helemaal gek. Echt, ik geloof echt dat ik gek word. Ik voel dat ik de controle en redelijkheid verlies. Ik herken het, want dit is niet de eerste keer, maar ik krijg mijzelf niet meer terug. Ik krijg mijzelf niet meer onder controle en het is net alsof ik vanaf hier alleen maar keihard naar beneden kan glijden. Naar een groot zwart gat waarin ik overmand word door emoties.
Er is iets gebeurd waardoor ik compleet omgeslagen ben. Ik ben totaal in paniek en alle emoties gaan door elkaar. Het ergste is vooral dat ik met geen van die emoties kan omgaan en ik alles alleen maar erger en groter lijk te maken. Ik keer naar binnen en maak mijzelf gek. Een berichtje, een opmerking of iets anders onschuldigs is al voldoende om al mijn angsten werkelijkheid te laten worden in mijn hoofd. Hoe onrealistisch ze ook zijn. Ik kan alleen nog maar voelen en totaal niet meer nadenken.
Hierdoor word alles wat hierna gebeurt meestal een wazige herinnering. Pas nadat de storm is gaan liggen in mijn hoofd realiseer ik mij hoe belachelijk ik mij heb gedragen. Mijn gedrag was onredelijk, lelijk, jaloers, wanhopig en onverantwoordelijk. Alles was buitensporig en alle remmen gingen los. Als ik daar eenmaal in zat leek er geen uitweg meer. Soms voelde ik zelfs dat het echt niet oke was wat er gebeurde, maar wist ik geen andere manier om ermee om te gaan. Ik kon het niet stoppen.
Hierna, als de woede minder was en ik de paniek minder voelde, kwam de schaamte. De snijdende en zeurende schaamte die mij echt lichamelijk pijn deed. Het voelde nog veel helser dan welke uitbarsting dan ook. Ook dit was niet nieuw en elke keer wilde ik alleen maar verdwijnen. Ik kon niemand meer onder ogen komen en zelfs toen ik dit patroon herkende, kwam ik maar niet uit die cirkel. Die destructieve, paniekerige cirkel. De emoties vooraf mochten er niet zijn en de spijt achteraf ook niet, want aan beide ging ik onderdoor. Ik wilde mij gewoon normaal voelen en mij normaal kunnen gedragen.
Die kant van mij wilde ik echt niet onder ogen komen. Ik vond het zo vreselijk, ik voelde mij zo’n vreselijk slecht mens. Ik zag mijzelf als iemand die alleen maar voor drama en problemen zorgde. Eerst die wervelwind aan emoties en daarna het eeuwige schuldgevoel, het hield nooit op. Ik moest hier vanaf, ik moest het loslaten, maar zoals met alles wat je probeert te forceren kwam ik ook hierin alleen maar meer klem te zitten. Klem in mijn eigen emoties.
Deze uitbaristingen van emoties, gevoelens en gedachtes kun je niet altijd tegenhouden. Ik vond het vreselijk om te moeten accepteren dat dit misschien wel gewoon bij mij hoorde, dat dit knettergekke gedrag dus mijn persoonlijkheid was. Wel kun je echt leren om hier mee om te gaan, om deze uitbarstingen steeds beter op te vangen. Ik merkte dat toen ik dit begon te leren en hiermee mocht oefenen, het accepteren ook makkelijker werd.
♥ Vergeef jezelf
Dit vond ik persoonlijk het moeilijkste. Ik wilde echt wel weer verder met mijn dag als ik eenmaal weer rustiger was, maar het mocht niet van mijzelf. Een uitbarsting was altijd weer genoeg reden om nog slechter over mijzelf te denken. Mijzelf vergeven was onmogelijk, ik moest mijzelf eraan blijven herinneren hoe slecht ik was. Tegelijkertijd zorgde dit ervoor dat er nooit iets veranderde. Het is gebeurd en dat is al erg genoeg, vooral voor jezelf, laat het niet een kans zijn om de eetstoornis of de zelfhaat nog groter te laten worden. Juist door dus tegen al je gevoel in te gaan; door jezelf te vergeven.
Soms is het nodig om dit hardop te zeggen en dat kan, zeker in het begin, behoorlijk suf aanvoelen. Maar er is tegelijkertijd niets oprechter dan jezelf aan te kijken in de spiegel en de tijd te nemen om te vertellen dat je jezelf vergeeft. Net zo lang tot je het voelt, tot je het echt geloofd. Je mag jezelf namelijk vergeven en ook na een uitbarsting mag je verder met je leven.
Ook hierin heeft het mij geholpen om het te zien als experiment. Ik deed altijd hetzelfde, ik bleef hangen in mijn schuldgevoel en ik wist dan ook precies hoe rot ik mij de rest van de dag zou voelen. Niet alleen voor mij, maar ook mijn vriend moest weer regelmatig laten weten dat het echt oké was, terwijl we vaak al uren verder waren. Wat nou als ik het ‘gewoon’ eens anders deed? Mijzelf ‘gewoon’ eens ging proberen te vergeven, eroverheen te stappen en iets leuks te gaan doen? Misschien zou het mij wel veel meer opleveren dan mijn oude gedrag. Tenslotte was dit niet te eerste keer, dus zal het ook wel niet de laatste keer zijn. Genoeg tijd dus om dit nog vaker uit te proberen.
♥ Neem verantwoordelijkheid
Misschien zegt jouw reactie op die uitbarsting meer over jou, dan de uitbarsting zelf. Dit ben ik mijzelf op een gegeven moment gaan toespreken. Je hebt niet gevraagd om borderline, dus jij hebt ook niet gevraagd om alles wat daarbij hoort. Het is zeker zo dat door stabiliteit en ouder worden, het een stuk rustiger wordt, maar er zullen momenten zijn dat je er even geen invloed op hebt. Dat is misschien ook gewoon menselijk. Waar je wel invloed op hebt is hoe je er na afloop mee omgaat.
Mijn eerste reactie was altijd om weg te kwijnen in mijn eigen schuldgevoel. Ik ging echt kapot van schaamte en herhaalde telkens voor mijzelf wat een vreselijk persoon ik was. Nu had mijn uitbarsting de sfeer niet bevorderd, maar mijn reactie hierop maakte het eigenlijk veel erger en zorgde er bovendien voor dat het drama veel langer duurde.
Met verantwoordelijkheid nemen bedoel ik: sta even stil bij wat je gedaan hebt, praat erover en kijk vooral naar wat jij nodig hebt om het de volgende keer anders te doen. Niet door jezelf af te straffen, maar door het als een leermoment te zien. Als het dan toch gebeurt, kan het je maar beter verder brengen. Probeer zo open mogelijk te communiceren over wat er op zo’n moment met jou gebeurt. Niet alleen is dat voor jou prettig en helpt het jou om jezelf zo duidelijk te maken, het helpt ook anderen om er niet steeds volledig buiten te staan.
Door mijzelf door dit proces heen te slepen voelde het echt alsof ik verantwoordelijkheid nam over mijn emoties en de gevolgen ervan. Door hier veel mee te oefenen lukte het mij ook beter om het steeds eerder te signaleren. Natuurlijk word ik ook nog regelmatig overmand door emoties en kan ik dat niet altijd kwijt in mijn lichaam, maar nu kan ik dat meteen zeggen. Gewoon, zoals het in mij opkomt. Dat geeft veel meer mogelijkheden dan wanneer ik het van binnen moet zien te regelen.
♥ Wees lief voor jezelf
Als de mensen om jou heen in staat zijn om jou te vergeven en de dag weer voort te zetten, wees dan niet bang om daarin mee te gaan. Durf te accepteren dat het op een gegeven moment gewoon oké is. Het werkt vaak beter om tegen je gevoel in te gaan en toch weer leuke dingen te gaan doen, dan om te blijven hangen in dat schuldgevoel. Dat gevoel krijgt, stom genoeg, pas een kans om minder te worden als jij de aandacht eraf haalt.
Hoe moeilijk dat ook is, onthou dat jij meestal de enige bent die hier zo lang in blijft hangen. Jij bent dus ook de enige die het voor jezelf weer makkelijker kan maken. Je hebt het zwaar gehad en je hebt je even verschrikkelijk gevoeld, je kan die extra zorg en liefde van jezelf dus goed gebruiken. Met liefde kom je echt veel verder en sleep je jezelf makkelijker door die periodes heen. Dat er iets negatiefs is gebeurd betekent niet dat je er alleen maar negatief naar hoeft te kijken. Hoe beter het lukt om naderhand liever voor jezelf te zijn, hoe minder zwaar die momenten ook zullen worden.
Tenminste, dat is mijn ervaring. Er was een periode dat ik hier zelfs een ritueel op na hield. Had ik mij vreselijk gedragen en de eerste stappen al doorlopen? Dan was het nu tijd voor mijn lievelingstrui en mijn lievelingsfilm van dat moment. Ik moest toch met mijzelf verder en uiteindelijk weer met mijzelf door één deur kunnen. Zoals met elke relatie ga je na een ruzie door fases heen en ben je uiteindelijk weer lief voor elkaar, dat geldt denk ik ook voor de relatie met jezelf.
♥ Wees weer blij
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar zo slecht als ik mij soms kan voelen, zo intens blij kan ik een paar uur later weer zijn. Ja, dat is een rollercoaster. Nee, dat is niet altijd erg. Het kan voorkomen dat ik net huilend in de badkamer heb gestaan en een paar uur later weer lachend op de fiets zit. Hoe fijn is het dat je daarna weer lachend op de fiets kan zitten en die mooie dingen ook weer kunt voelen. Sta jezelf dat vooral toe en geniet daar weer met volle teugen van. Je hoeft jezelf namelijk nergens voor te straffen. Je bent net zo goed in staat om mooie herinneringen te maken en leuke dingen te beleven, dat hoef je jezelf nooit te onthouden.
Vertrouw erop dat je die stabiliteit kunt vinden, maar dat dat het beste lukt als je jezelf daar de ruimte voor geeft. Het is vreselijk om door dit soort buien heen te moeten gaan, maar ook jij kan hiermee leren omgaan. Ook jij kan leren wat je op dat moment echt nodig hebt om daarna weer lachend op de fiets te zitten.
♥
Geef een reactie