Voor dit verhaal stel ik mij voor als Layla, 22 jaar en woonachtig in Nederland. Ik wil graag mijn mening geven en mijn verhaal delen over mijn reis door psychiatrie, maar ik worstel nog steeds met het taboe dat er heerst. Ik wil het doorbreken, maar waarom vertel ik dan niet mijn echte naam? Het antwoord is angst. Van alle emoties die er zijn is de angst altijd overheersend in mijn leven. Ik wil met jullie mijn verhaal delen, want veel mensen denken dat een psychische aandoening misschien snel te verhelpen is. Als je er van de buitenkant gezond uit ziet dan zal dat ook wel vanbinnen zijn, maar dat is niet zo. Ik wou dat ik een gebroken been had, een voorbeeld dat vaker gebruikt wordt, want het is zichtbaar en handvaten als krukken of een rolstoel kan je gebruiken totdat je weer kan lopen.
Het begon bij mij al op jonge leeftijd toen ik een trauma heb meegemaakt die ik jarenlang heb verdrongen. Net als veel andere meiden begon ik mij te focussen op het afvallen, want ik dacht dat ik zo gezien zou worden. In het jaar 2006 begon ik met braken. Het zorgde ervoor dat ik weer ‘voelde’ en de leegte in mij voor even verdween. Het was alleen niet genoeg en al snel ontdekte ik het zelfbeschadigen. Nog een manier om te ‘voelen’, maar wel littekens heeft achtergelaten op mijn lichaam. Deze manier van leven heb ik tot 2012 gevolgd. Dagen van vasten werden gevolgd door dagen waarin ik heel veel at en braakte. Ik keek dagenlang op de weegschaal en in dit jaar viel ik veel af.
Uiteindelijk heb ik in het jaar 2013 hulp gezocht en ben ik gediagnotiseerd met Anorexia Nervosa. Met veel vallen en opstaan ben ik weer op gezond gewicht gekomen. In 2015 besloot ik dat ik intensievere therapie nodig had, want ik was wel op gezond gewicht, maar ik had nog steeds last van mijn onderdrukte trauma. In 2016 heb ik intensievere hup gekregen en ben ik gediagnotiseerd met borderline. Iets wat je niet aan de buitenkant ziet bij mij, maar vooral aan de binnenkant. Daarnaast heb ik ook een ontwijkende persoonlijkheid, waardoor delen en praten over mijn trauma niet tot nauwelijks ging.
Ik heb heel hard gewerkt aan mijn Emotie Regulatie Stoornis (betere definitie van wat Borderline is) en heb mijn emoties nu een stuk beter in de hand. Ik doe niet meer aan braken of zelfbeschadigen en heb andere manieren gevonden om in balans te blijven met wat ik voel. Dit jaar ga ik eindelijk beginnen met een behandeling gericht op mijn trauma’s en hoop ik het een plekje te kunnen geven eindelijk.
Zoals je leest, heb ik al jaren therapie achter de rug en ben ik nog steeds niet klaar. Zelfs als ik klaar ben, zal ik altijd blijven leven met een kwetsbaarheid. Een kwetsbaarheid waar een kracht in zit, maar ook een zwakte. Ik kan heel goed meeleven met andere mensen en heel goed een helpende hand zijn. Ook heb ik één ding geleerd van al deze jaren en dat is dat ik een uitputtende kracht heb die ervoor zorgt dat ik blijf vechten. Desondanks is het ook een zwakte, want ik moet meer ‘rust’ momenten inlassen op een dag en vaak stilstaan bij mijn gevoel voordat ik iets besluit. Soms heb ik een dag Netflix nodig op de bank om weer de volgende dag aan te kunnen.
Je zult misschien denken, dit meisje heeft vast geen leven, alleen maar therapie! Dit is niet het geval. Ik heb werk gehad, vrijwilligerswerk gedaan, een Havo diploma op zak, studeer, woon op mezelf en spreek veel af met vriendinnen! Ik zit misschien naast je in de trein de Metro te lezen of ik zit aan de bar met een glaasje wijn in mijn hand.
Iedereen heeft kwetsbaarheden. Dat van mij is het gevoel van angst, maar iedereen is weleens bang. Bang voor solliciteren of een presentatie geven voor de klas. Bang voor wat anderen wel niet van je denken en bang om fouten te maken. Eigenlijk leven we allemaal wel een beetje met een kwetsbaarheid…
Geef een reactie