Het is belangrijk om je gevoelens niet zomaar weg te duwen, maar juist te luisteren naar je behoeftes. Het is belangrijk om aandacht aan je problemen te geven en te kijken of je ze op kan lossen. Toch heb ik ook het tegenovergestelde ervaren en dat vond ik erg ingewikkeld. Hoe meer aandacht ik aan mijn problemen gaf, hoe groter ze leken te worden. Ik kreeg juist meer eetbuien, hevigere paniekaanvallen, grotere angsten, een negatievere lichaamsbeleving… Lastig. Gaf ik te veel aandacht aan mijn problemen?
Hoe harder ik mijn best deed, hoe slechter het leek te gaan. Dit frustreerde mij enorm, want hoe kon ik het dan ooit goed doen? Het maakte mij moedeloos. Ik raakte de hoop kwijt dat het ooit anders zou kunnen. Moest ik wel zo veel aandacht geven aan mijn problemen? Moest ik nog méér aandacht geven aan mijn problemen? Moest ik mijn problemen gewoon negeren in de hoop dat ze vanzelf weg zouden gaan? Moest ik mijn gevoelens blijven uiten? Of moest ik ‘gewoon normaal doen’?
Overdenken en wegzakken
Het is zeker waar dat je te veel aandacht aan je problemen en negatieve gevoelens kan geven, maar aan de andere kant kan je er ook weer te weinig aandacht aan geven. Neem je problemen serieus, laat je gevoelens er zijn, maar probeer het niet te veel te overdenken en zak niet weg in je emoties. Het leven is niet zwart of wit, maar heeft wel duizend kleuren. Je moet dus echt op zoek gaan naar de balans. Waar die balans voor jou ligt, kan ik jou niet vertellen. Dat is iets dat je zelf moet aanvoelen en uitzoeken. Misschien vind je hem niet direct, maar het hoeft ook niet in één keer perfect, als het al perfect kan. We zijn ook maar mensen en we laten ons nu eenmaal wel eens meeslepen in onze emoties. Toch kan je wl leren je hier bewust van te zijn.
Meer bewustzijn
Wanneer je aan je problemen gaat werken – voor jezelf of in therapie – zal je misschien merken dat je je in eerste instantie helemaal niet zo veel beter hoeft te voelen. Natuurlijk kan het voor iedereen anders zijn, maar over het algemeen is het zo dat wanneer je aan je problemen gaat werken, je automatisch ook meer bewust wordt van wat je allemaal voelt en niet goed vind gaan. Dan kan het voelen alsof het slechter gaat, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Je hebt er alleen meer aandacht voor. Laat je hier dus niet door afschrikken.
Wat de eetstoornis wil
Zeker wanneer je een eetstoornis hebt, kan herstel super dubbel voelen. Hoewel je met je verstand misschien wel kan bedenken dat een eetstoornis niet daadwerkelijk veilig is, zal je wel merken dat de angst opspeelt wanneer je tegen de eetstoornis in probeert te gaan. Met de eetstoornis meegaan voelt op korte termijn minder negatief, maar op lange termijn heb je er meer aan als je tegen de angst in gaat. Zelfs al voelt dat op dat moment negatiever. Het is echt een drempel waar je overheen moet. Drempel klinkt negatief, maar het positieve aan een drempel is dat het geen eindeloze helling is en dat hij ook weer naar beneden gaat. De angst wordt minder als je hem aangaat. Merk de angst op, bespreek hem eventueel, maar blijf er niet te lang over nadenken. Want uiteindelijk is het ook een kwestie van doen en ervaren. Eventuele afleiding kan het wel makkelijker maken.
Achterliggende oorzaken
Een eetstoornis ontwikkel je niet niet expres, maar je ontwikkelt hem ook niet voor niets. Een copingmechanisme dat in eerste instantie goed en onschuldig leek, groeit uit tot een psychische stoornis die gepaard gaat met heel veel angst. Wanneer je de symptomen van de eetstoornis meer onder controle krijgt, zal je misschien wel merken dat de reden waarom je een eetstoornis hebt ontwikkeld meer in het licht komt te staan. Dit kan behoorlijk afschrikken, maar toch moet je hier doorheen. Vanaf dit punt kan je verder.
Blijf er dus goed over praten en actief aan werken. Iets wat ik soms lastig vond, omdat ik mijn problemen ‘niet erg genoeg’ vond vergeleken achterliggende oorzaken van anderen. We ervaren de wereld allemaal op onze eigen manier. Wat de een heel erg raakt, doet de ander weer weinig. Het ligt er maar net aan hoe je in elkaar steekt en wat je hebt meegemaakt. Vergelijk jezelf met jezelf. Jij hebt ergens last van. Neem je problemen serieus. Er is niks om je voor te schamen. Je zal zien dat het uiteindelijk super waardevol is.
Je aandacht verdelen
Dit is iets dat ik zelf vaak vergat om te doen. Ik had alleen maar aandacht voor wat er beter kon of mis ging en maar weinig aandacht voor waar ik wél tevreden of zelfs blij mee was. Zelfs in situaties die heel negatief lijken, is er nog wel eens een lichtpuntje te vinden. Is het glas half vol of half leeg? Ben je meer dan je problemen? Geef je problemen en negatieve gevoelens aandacht, maar vergeet niet om daarnaast ook aandacht aan positieve gevoelens en overwinningen te geven. Want die zijn minstens net zo waardevol en belangrijk en maken net zo goed deel uit van jou en jouw leven. Deze waardevolle, positieve dingen mag je ook zelf opzoeken. Daarmee hoef je je problemen niet te ontkennen, maar accepteer dat het naast elkaar kan bestaan. Dat het er allebei mag zijn. Op deze manier kan je de balans voor jezelf ook een beetje waarborgen.
De illusie van veiligheid
Iets waar ik krampachtig aan vast bleef houden was de illusie van veiligheid. Dit kwam bij mij vooral tot uiting in bijvoorbeeld mijzelf checken in de spiegel of mezelf dagelijks wegen. Ik dacht hiermee mijn angsten te sussen en mezelf tegemoet te komen. Als ik kon checken dat het goed zat, zou ik me misschien beter voelen. Maar in werkelijk versterkte ik mijn angsten er alleen maar mee. Het getal op de weegschaal was zelden iets waar ik tevreden mee was en hoe langer ik in de spiegel keek, hoe meer dingen ik ging zien die ik niet fijn vond aan mezelf.
De weegschaal en spiegel bepaalden hoe ik mij voelde op een dag, terwijl dat lang niet altijd in lijn was met hoe ik me werkelijk voelde. Ik kon positief en energiek uit bed stappen, maar zodra ik in de spiegel keek, was dat gevoel verdwenen. Dit, terwijl er in werkelijkheid niks veranderd was. Ik luisterde niet naar mijn lijf en mijn innerlijk, maar liet mijn innerlijk afhangen van mijn uiterlijk. Terwijl ik uit mezelf blijkbaar helemaal niet zo negatief wakker werd. Dit principe kon ook gelden voor strenge eetlijsten of andere hoge eisen en maniertjes om controle te behouden. Ga na of jij ook vasthoudt aan de illusie van veiligheid. Hoe voel je je nou écht?
Stoppen met vechten
Dit puntje is voor mij heel herkenbaar op gebied van paniekaanvallen. Wanneer ik merkte dat ik me onrustig begon te voelen, raakte ik meteen al in paniek. Oh jee, is dit een paniekaanval? Dat kan echt niet nu hoor! Nee, ik wil het niet. Het gevoel moet weg. Ga weg, ga weg, ga weg. Ik was zo gericht op de gevoelens die ik niet wilde hebben, dat ze daardoor eigenlijk alleen maar groter werden. Dat ze groter werden versterkte mijn paniek weer en zo belande ik in een vicieuze cirkel. Op die momenten is het voor mij belangrijk geweest om te stoppen met vechten tegen mijn gevoelens en gewoon door te gaan met wat ik deed.
Paniek is een super naar gevoel, maar mijn ervaring is dat dat gevoel ook altijd weer zakt wanneer je er weinig aandacht aan besteedt. Hoe vaker ik dat had meegemaakt, hoe meer vertrouwen ik er in kreeg. Merk je dat je maar blijft malen in je hoofd? Misschien heeft het dan toch even aandacht nodig, maar dan wel op een constructieve manier. Spreek het uit naar iemand. Dan zet je je auto maar even aan de kant, dan kom je maar een keer te laat op werk, dan onderbreek je maar even je presentatie. Haal diep adem. Het komt wel weer goed.
Meer dan je problemen
Bij het kopje ‘Je aandacht verdelen’ liet ik deze woorden al vallen. Je bent niet enkel je problemen, dus geef ook aandacht aan waar je wél blij mee, dankbaar om of trots op bent. Mijn eetstoornis kon soms voelen als een deel van mijn identiteit. Ik wist niet zo goed wie ik zonder eetstoornis zou zien. Actief dit onderzoek aangaan kan ook bijdragen aan je herstel. Geen idee waar je moet beginnen? Het maakt ook niet uit. Begin eens ergens, voel je vrij om ook weer te stoppen als het niks is. Er is geen goed of fout in. Het kan helpen om te kijken naar dingen die je leuk vond om te doen toen je geen eetstoornis had.
Wat denken anderen?
Woorden van anderen konden mij ontzettend onzeker maken en heel lang blijven hangen, waardoor ze voor mij nog veel zwaarder gingen wegen dan dat ze ooit bedoeld waren. Soms zijn mensen inderdaad onaardig en dat doet pijn. Soms bedoelen mensen iets goed, maar verwoorden ze het onhandig. Deze woorden konden bij mij groeien tot negatieve overtuigingen die ik over mezelf had. In een gesprek met mijn psycholoog had ik het over deze woorden. Ze gaf aan dat het haar ook pijnlijk leek om zoiets te horen en dat ze me wel begreep.
Hoewel ik haar begrip waardeerde, maakte het me ook ontzettend verdrietig. Eenmaal thuis besloot ik voor mezelf dat ik na al die negatieve herinneringen ook maar eens positieve herinneringen op moest halen. Wat waren positieve dingen die mensen over mij gezegd hebben? Op de één of andere manier vond ik het veel lastiger om deze te bedenken. Maar na er een tijdje voor te hebben gezeten, was het me toch gelukt om een mooi rijtje op te schrijven. Dit vond ik een heel waardevolle oefening. Probeer bij deze oefening even los te laten of jij het met de woorden eens bent en er gewoon even bij stil te staan dat anderen dit dus wel van jou vinden.
Je bent wat je gelooft
“De meeste mensen zijn ongeveer zo gelukkig als ze besluiten te zijn.” Deze woorden van psycholoog Abraham Maslow vind ik terug in mijn Psychologie Magazine agenda. Vroeger kon ik me mateloos ergeren wanneer iemand zei dat ik me gewoon niet zo druk moest maken. Moet ik mijn gevoelens dan maar ontkennen, of stel ik me soms aan? Nee, dat niet, laat ze er zijn, maar laat ze dan ook los en kijk weer verder.
Ik kon heel erg blijven hangen in bepaalde emoties die samenhingen met bepaalde gedachten. Door deze gedachten keer op keer te blijven herhalen in mijn hoofd, werden ze ook steeds echter en groter. Je bent wat je gelooft. Geloof jij wat je denkt? Probeer zicht te krijgen op je gedachten. Helpen ze? Kloppen ze? Kun je er andere gedachten voor in de plaats zetten? Ik weet dat het niet zó zwart wit is, maar dat de meeste mensen ongeveer zo gelukkig zijn als ze besluiten te zijn, is wel iets dat ik echt geloof. Recht je schouders, open je ogen. Wie zonder reden lacht, voelt zich vanzelf een klein beetje gelukkiger. Laat je niet foppen, maar fop jezelf.
♥
fotografie: unsplash
Geef een reactie