Een gewicht waar je mee gepest bent. Een gewicht waarop je seksueel misbruikt bent, aangeraakt bent, nageroepen bent. Het gewicht dat je had toen je werd geslagen. Het gewicht dat niet goed bleek. Een gewicht dat uitlokt en meer voor jou betekent dan ‘zomaar’ een gewicht. Een gewicht dat weg moet, anders moet. Een gewicht dat onveilig voelt.
Een heftige introductie, maar misschien herken jij jezelf wel in één of meer van de situaties. Soms kan een gewicht meer zijn dan ‘iets dat je bij je draagt’. Het kan allesoverheersend worden, omdat je het koppelt aan herinneringen, gebeurtenissen of dingen die gezegd zijn. En juist doordat je dat gewicht op een andere manier gaat zien en beleven, wordt het zwaarder en moet het anders. Om jezelf op die manier los te koppelen van wat het écht betekent.
Waarom voelt het onveilig?
Wellicht dat je al een tijd tegen je lichaam aan het vechten bent. Misschien wel zonder een verklaarbare reden. Misschien voelt het gewicht, en daarmee je lichaam, voor jou onveilig, maar weet je (nog) niet zo goed hoe dat komt en dat is ook niet gek. Zeker wanneer we het hebben over traumatische gebeurtenissen, zijn er geen regels. Er is geen protocol. Iedereen beleeft iets op een andere manier en iedereen gaat hier ook op een andere manier mee om. Dit kan betekenen dat je het liever uit de weg gaat. Dat je het weg wilt maken, om er zo niet meer bij stil te hoeven staan. Wat ik heb ervaren is dat, hoe graag ik iets ook wilde ‘wegmaken’, mijn lichaam het wél bij zich bleef dragen. Ik wilde van alles wegmaken, trauma’s begraven en er nooit meer aan denken. Toch was het hier niet mee gedaan. Die trauma’s gingen helaas niet zomaar weg en leidden tot een gevoel van onrust en onveiligheid in mezelf. Het voelde of er echt iets kapot was gegaan, maar ik kon het zelf niet helen. Ook al hoopte ik dat het veranderen van mijn gewicht een oplossing zou zijn.
Ik snap dat het denken aan die gebeurtenissen heel confronterend is en daarom ook veel van je vraagt. Ik wil je aanraden om dit in een veilige setting, samen met iemand die je vertrouwt (een behandelaar bijvoorbeeld), op te zoeken en te onderzoeken. Hoe komt het dat mijn lichaam niet eigen en veilig voelt? En wat is er nodig om dit te veranderen? Om me weer ‘thuis’ te laten voelen?
Wat heeft jouw gewicht hiermee te maken?
Misschien heeft het gewicht hier een directe link mee. Je bent bijvoorbeeld gepest met hoe je eruitzag. Het kan ook zo zijn dat je zelf het verband tussen je gewicht en het onveilige gevoel hebt gelegd. Als een soort verlegging van de focus. In de blog ‘Eetstoornis om geen vrouw te zijn‘, beschrijf ik hoe ik mijn eetstoornis gebruikte om het vrouw worden (en daarmee het volwassen worden) uit te stellen. Door de focus op mijn gewicht te houden (ik vond dat mijn lichaam bepaalde handelingen van anderen had ‘uitgelokt’), schoot ik deels in de vermijding, doordat ik mezelf afleidde van het ‘echte’ probleem. Ik had in de loop van de tijd de focus op mijn lichaam zo groot gemaakt, dat dit zich vertaalde naar een focus op mijn gewicht. Daardoor ontstond de associatie dat mijn gewicht de oorzaak én het probleem was. Evenals de oplossing hiervoor.
Terug naar het onveilige gevoel
In mijn geval moest ik tijdens mijn eetstoornisherstel aankomen en weer naar het gewicht waar ik zoveel weerstand en onrust bij voelde. Juist doordat ik die koppeling had gemaakt, werd het aankomen een stuk ingewikkelder. Ik moest voor mijn gevoel ‘terug’ naar het lichaam dat ik niet alleen verafschuwd had, maar wat me ook in de steek had gelaten. Het lichaam waar ik me niet thuis in voelde. Waar ik zo lang tegen had gevochten en ineens moest ik dat gaan ‘omarmen’. Dat vond ik destijds niet te rijmen. Voor mij was het belangrijk om die traumatische gebeurtenissen echt los te koppelen van mijzelf als persoon en daardoor van mijn lichaam. Mijn lichaam is niet het probleem en is het ook nooit geweest.
Inmiddels heb ik geleerd dat (in mijn geval) aankomen niet per definitie betekent dat ik me weer zo slecht zou voelen als ik daarvoor had gedaan. Ik had immers veel geleerd over mijzelf en de kern van mijn eetstoornis, en handvatten opgedaan om mezelf op te vangen als dat nodig zou zijn. Herstellen van mijn eetstoornis heeft me in die zin ook geleerd dat gevoelens niet aan gewicht gekoppeld hoeven te worden. Dat ik gevoelens niet hoef te projecteren op wat tastbaar is. Dat het gaat om de manier waarop ik mijn trauma’s verwerk en dat dit los staat van mijn lichaam.
Nog steeds vind ik het, al heb ik geen eetstoornis meer, begrijpelijk dat iets op deze manier kan lopen en ik denk dat ik hier ook niet alleen in ben. Maar is het eerlijk? Naar je lichaam? Naar jezelf? Is het eerlijk om jezelf te ontdoen van alles dat je bent? Om dat wat niet veilig voelt, juist omdat het zo groot is, klein te willen maken? Weg te willen maken?
Wat jou ook is overkomen; het is niet jouw schuld. Het is niet de schuld van jouw lichaam. Jouw lichaam heeft niets verkeerd gedaan, in tegendeel, het houdt je in leven en het wil je beschermen. Evenals jouw hoofd, waardoor de manier waarop je naar je lichaam kijkt een beschermingsmechanisme kan zijn. Dat is niet verkeerd of onbegrijpelijk, maar het kan je uiteindelijk wel enorm tegenhouden en daar mag je hulp bij vragen. Je mag voor jezelf kiezen.
Je bent niet jouw lichaam, noch je gewicht. Jouw lichaam is niet het probleem. Je mag er zijn zoals je bent, zonder dat je jezelf kleiner of anders moet maken. Jij bent gewoon jij, je eigen persoon. En dat is meer dan genoeg om te zijn.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie