Ondertussen heb ik al veel over mijn trauma’s geschreven en wat mij hierbij heeft geholpen. Ik kan me voorstellen dat het best veel blogs zijn en dat het soms even zoeken is welke informatie je waar kunt vinden. Om dit wat gemakkelijker te maken, heb ik een aantal van deze blogs onder elkaar gezet. Misschien heb je sommige blogs gemist of vind je het fijn om deze nog een keer te lezen.
Trauma’s zijn een manifest van een gebeurtenis (of een periode van gebeurtenissen) die als het ware een open wond achterlaten. Wat de aard van die gebeurtenis is, kan voor iedereen verschillend zijn. De ernst van het ene trauma neemt niet meteen de ernst van een ander weg. Dit kan naast elkaar bestaan en kan allebei even erg voelen.
Ik heb zelf trauma’s ervaren op het gebied van (seksueel) misbruik, het alcoholmisbruik en de bijbehorende gedragingen van mijn vader en het roken van mijn moeder. Dit zijn al drie heel verschillende dingen. Ook al zijn ze niet elk moment even sterk geweest, toch heb ik van allemaal last gehad en heb ik voor allen therapie gehad.
Signaleren
In de blog ‘Drie signalen van mijn trauma‘ schrijf ik hoe ik merkte dat het niet goed ging met mij. Ik had last van nachtmerries en herbelevingen, ik durfde niet meer (alleen) over straat en ik hield mijn vader heel erg in de gaten. Alles om hem maar bij mij vandaan te houden. Dit is gedrag dat – nu voor mij – heel begrijpelijk is, maar niet gezond. Dit is niet hoe ik mijn leven wilde leiden. Of lijden.
Het roken van mijn moeder is iets waar ik mezelf best lang voor heb geschaamd. Niet zozeer haar rookgedrag, maar vooral de manier hoe ik hiemee omging. Ik werd boos, angstig. Ik had hier echt last van. Maar dit is niet het gedrag wat ik bedoel. Ik vind het achteraf vooral spijtig dat ik hier niet sterker in durfde te staan, dat ik niet voor mezelf op durfde te komen. Dat het tot een trauma is gekomen. Dit is misschien wat die schaamte ook zo in stand hield. Tijdens mijn EMDR sessies heb ik dit gevoel onder ogen moeten komen. Ik moest mijn eigen gebrekkigheid aangaan en juist door dit te doen, stond ik ineens voor alles wat ik destijds niet wilde voelen.
Ze vroeg me om terug te gaan naar het moment. Het moment in de auto. Mijn zusje naast mij, mijn moeder achter het stuur. De auto zag blauw van de rook, mijn ogen prikten, maar het raam mocht niet open. Ik was misselijk. Niet alleen van de geur van de sigarettenrook, maar ook van de angst. Ik ademde die rook in. Mijn longen zagen waarschijnlijk nu net zo blauw. Uit de blog ‘Bang omdat zij rookt‘
Een van de meest bijzondere en meest aangrijpende blogs die ik voor Proud2Bme heb mogen schrijven, beschrijft mijn verleden met seksueel misbruik. In de blog ‘Voor als je bent aangeraakt‘ vond ik het eng om dit echt nog zo te noemen. Eigenlijk bagatelliseerde ik hiermee mijn eigen trauma.
Het moment dat mijn leven veranderde. Het moment dat ik hem begon te zien als een vreselijk enge man. Het gebeurde onderaan de trap, in zijn huis. De visite zat in de woonkamer aan de koffie en ik mocht een spelletje doen op de computer. Hij liep me achterna. Wilde ook een spelletje doen, maar ik wilde niet meespelen. Huilend ben ik naar boven gerend, waar mijn zusje mij vertelde dat ik ‘nog niet eens borsten had’. Ze snapte het niet en ik ook niet. Uit de blog ‘Voor als je bent aangeraakt‘
In de blog ‘Seksueel misbruik: niks aan de hand‘ kwam ik hierop terug. Zoals ook al mooi in de reacties op de eerdere blog werd genoemd; alleen het misbruiken van de onschuld van het kind in kwestie is al erg genoeg. Ook heb ik hier destijds een video over gemaakt. In die video ga ik hier nog verder op in.
Deze aanraking onderaan de trap werd later bestempeld als een trauma. De gevolgen die het zou meedragen zou ik tot de dag van vandaag nog voelen, maar daar dacht ik als jong meisje natuurlijk nog helemaal niet aan. Het voelde verkeerd, dus duwde ik het weg. Dat is niet de oplossing, weet ik nu. Ik denk dat dit overal ter wereld nog steeds gebeurt en ik hoop dat het bespreekbaar maken van deze trauma’s voor meer openheid zorgt. Want juist als je de behoefte hebt om iets weg te stoppen, is het dan juist niet waardevol om erover te spreken…? Uit de blog ‘Seksueel misbruik: niks aan de hand‘
Verwerken
Het erkennen is de eerste stap, maar dat is niet zo makkelijk. Ik nam mezelf kwalijk wat er was gebeurd. Ik was een slecht kind geweest, een slechte dochter. Ik verdiende alles wat me was overkomen. Nu ik dit opschrijf, merk ik hoe oneerlijk dit voor mij is geweest. Ik had het zwaar, maar ik maakte het alleen maar zwaarder door mezelf zoveel kwalijk te nemen.
Ik had de pijn verdiend. Alles wat mij was aangedaan, had ik over mijzelf afgeroepen. Moest ik maar niet zo’n dom en lelijk kind zijn. Dat ik was aangeraakt, dat mijn vader me pijn deed, dat ik verdriet had, was allemaal mijn eigen schuld. Alleen ik had het kunnen stoppen. Ik had het moeten stoppen. Alles was mijn eigen stomme schuld geweest… Uit de blog ‘Hoe verwerk ik een trauma?‘
Ja, ik had het misschien kunnen stoppen. Maar hoe? Dat had ik niet geleerd. Ik heb nooit een handleiding gekregen om te leven. Die handleiding moest ik zelf in elkaar zetten. Middels therapie.
In de blog ‘Hoe EMDR mij hielp‘ beschrijf ik hoe het mij is gelukt om, mede dankzij therapie, van die open wond een litteken te maken. Het was voor mij niet realistisch om die open wond helemaal te helen, maar het is voor mij nu wel leefbaar geworden. Hier ga ik trouwens ook in op de verschillende manieren van EMDR en welke voor mij helpend bleek te zijn.
Nog een aantal keer heb ik hier EMDR gehad. Elke keer voelde het voor mij prettig. Ik voelde me veilig en begrepen. Mijn gevoel en angsten mochten er zijn, ik hoefde me niet te schamen. Hier heb ik ook echt aandacht besteed aan het achterlaten van het moment. Hoe wil ik terugdenken aan deze situaties? Zo heb ik bepaalde beelden geabstraheerd als een schilderij of in denkbeeldige kastjes gestopt. Als ik hier nu aan terugdenk, zie ik een beeld dat ik mooi vind, waar ik geen angst meer bij voel. Uit de blog ‘Hoe EMDR mij hielp‘
Een trauma is heel persoonlijk en EMDR is dit ook. Dit kan je zelf ook een beetje kneden en vormgeven, net zover tot dit voor jou en jouw trauma passend is.
De boodschap die ik jou vooral wil meegeven: schaam je niet voor wat jou is overkomen. Dat dit is gebeurd is al erg genoeg. Zoek de kracht om hier over te praten, dit te delen met anderen. Hopelijk geeft deze blog jou wat handvatten en hoop. Als ik het kan, kan jij het ook. ♥
Geef een reactie