Het leven loopt niet altijd zoals we zouden willen. Hoe hard we ons best ook doen, we hebben niet over alles de controle. Mensen worden ziek, gaan trouwen, mensen gaan dood, worden zwanger, mensen liegen, worden verliefd of laten je in de steek. Ieder mens maakt verkeerde keuzes, maakt fouten. Jij en ik. Soms zouden we willen dat we iets opnieuw konden doen. Gewoon een jaartje terug in de tijd om andere keuzes te maken, andere wegen in te slaan. Het is niet mogelijk. We leven maar één keer en vandaag moeten we er het beste van maken. We leren van onze fouten, maken het beste van onze keuzes en leven ons leven zo goed en zo kwaad als het kan. We veranderen. Iedere dag worden we door wat we meemaken een beetje ander mens. Niet alleen wijzelf veranderen, onze omgeving verandert ook. Soms is dat fijn, soms is dat verdrietig. Verandering betekent immers dat je vaak ook iets verliest…
Sinds de start van Proud2Bme heb ik enorm veel meegemaakt en ontzettend veel geleerd. Ik heb kunnen leren van de meest uiteenlopende professionals, heb meer kunnen voelen door vele bijzondere bezoekers en de nodige nuance aan kunnen brengen door een blik vol ervaringsdeskundigen. Ik heb me kunnen ontwikkelen tijdens bijeenkomsten en evenementen. In de afgelopen jaren heb ik helaas ook veel narigheid meegemaakt. Ik ben met regelmaat voorgelogen en mensen hebben me laten vallen. Ik ben teleurgesteld en ben mensen verloren. De persoon die ik was toen ik in 2009 startte met Proud2Bme, ben ik nu niet meer.
Dat is het leven. We veranderen allemaal door wat we meemaken. Verandering is onvermijdelijk, zo ook binnen een organisatie. Mensen maken dingen mee, groeien uit elkaar, krijgen andere prioriteiten en dromen of raken hun motivatie kwijt. De Proud redactie is pittig lang een heel hecht team geweest. We deelden veel met elkaar en gingen er allemaal vol voor. Heel bijzonder en warm. Het is vrij normaal dat mensen na 4, 5 of 6 jaar ergens werken toe zijn aan iets anders. Toe zijn aan verandering. De reden hiervan zal voor een ieder anders, soms privé, zijn. Wat de reden ook is, het betekent verandering. Juist dat kan heel lastig zijn als je behoefte hebt aan stabiliteit, zoals vele bezoekers van Proud2Bme.
Proud2Bme is, net als ik, door de jaren heen veranderd. Ik begon in 2009 met 2 vrijwilligers. In de afgelopen 8 jaar zijn er vijf stagiaires actief geweest voor Proud, meer dan tien medewerkers en zo’n 100 vrijwilligers. Ieder jaar was de samenstelling van het team anders. De ene keer verliep alles soepeler dan de andere keer. Soms was het vertrouwen onderling groot, soms was het aftasten. Nieuwe mensen aannemen is een ingewikkelde klus, zeker omdat we als ervaringsdeskundigen allemaal mensen zijn met een rugtas. Een werkrelatie met een nieuwe medewerker of vrijwilliger opbouwen vraagt veel energie, geduld en vertrouwen. Het stroomt binnen een organisatie, zeker waar er vrijwilligers zijn, omdat hierbij het verloop vaak een stukje groter is.
Eén van de grootste veranderingen voor Proud2Bme was nog wel de verhuizing. Van een eigen kantoor in een een mooi, oud pand in een vrije omgeving met veel natuur, naar een open ruimte zonder eigen plek in een modern gebouw middenin de stad. Iets waar we niet op zaten te wachten, maar waar we helaas geen invloed op hadden. Het enige wat we konden doen was er het beste van maken. Eenmaal gevestigd in het nieuwe gebouw, hebben we maar liefst vijf keer moeten verhuizen. Keer op keer was de ruimte niet geschikt of werd de gang ontruimd voor een andere afdeling.
Het is met regelmaat spannend geweest of we alles voldoende konden bemensen. Plotselinge uitval van medewerkers, wisselen van baan, het toch niet goed inschatten van de tijd door vrijwilligers en ga zo maar door. Verandering was er altijd. Iets wat onrust gaf, maar ook uitdaging bood.
Tenslotte was er nog de onzekerheid van financiering. Ieder jaar is het de vraag of Proud2Bme voldoende geld ontvangt om voort te bestaan. Dit betekent dat we nooit weten of we over een jaar nog een baan hebben. Pittig spannend als je een eigen huis hebt en een gezinnetje om te onderhouden.
De afgelopen maanden heeft een groot deel van de voor jullie bekende kern de Proud redactie verlaten. De redenen hiervan zijn uitleenlopend, maar ik kan me voorstellen dat het, omdat het binnen zo’n korte tijd plaatsvindt, voor onzekerheid en onrust zorgt. Dat herken ik, omdat het mij ook onzekerheid geeft en omdat vele eerdere veranderingen binnen het Proud team ook veel stress en angst hebben opgeleverd.
Alles kan zomaar veranderen. We hebben hier geen tot nauwelijks controle op. Dat is lastig, maar opnieuw ook een uitdaging. Het leven is niet stabiel. Morgen kan alles anders zijn. Morgen kan je leven er totaal anders uitzien. Morgen kan de liefste overlijden en je grootste vijand je baas zijn. Het enige wat we met elkaar kunnen doen, is er het beste van maken.
Vertrouwen. Zoals veel van onze bezoekers is ook voor mij vertrouwen een kwetsbaar iets. Er zijn maar weinig mensen die ik vertrouw en zelfs dat kleine groepje mensen heeft me wel eens teleurgesteld. Net zoals dat ik wel eens mensen heb teleursgeteld. Ik kan ervoor kiezen niemand meer te vertrouwen, maar dat maakt me verdomde eenzaam. Misschien word ik dan niet meer gekwetst, maar echt leven doe ik dan ook niet meer.
Ik begrijp het volkomen dat de recente verandering van het Proud team spannend en eng voor velen is. Wie is er te vertrouwen? Wie laat me in de steek? Wie vertel ik nog wat? Kan ik mezelf wel vertrouwen? Ik zou willen dat ik er een antwoord op heb, maar dat heb ik niet. Ik kan je niet zeggen wie te vertrouwen is. Ik kan alleen maar mijn uiterste best doen om het leven zo waardevol en mooi mogelijk te maken. Net als jij. Hoe kwestbaarder ik me op durf te stellen naar de mensen die ik ontmoet, hoe meer verdieping mijn leven krijgt. Ja, hoe harder ik soms ook gekwetst word. Het zij zo. Dat is het leven. Het hoort erbij en ik leer ervan.
Het voelt naar om mensen te verliezen, het is zwaar om met veel verandering om te gaan. Oorzaken zoeken, schuldigen aanwijzen. Ik heb het in mijn leven allemaal gedaan. Waar me dat heeft gebracht? Nergens. Het is nutteloze energie. Er is nooit 1 oorzaak, nooit 1 ‘schuldige’. Het leven gaat zoals het gaat en daar hoort verandering bij. De kunst is om op een manier mee te veranderen die dichtbij je hart ligt. Die voor jou goed voelt. Als dat betekent dat je iets loslaat, dan is het goed. Als dat betekent dat je een paar maanden de tijd nodig hebt om je weer open te stellen, dan is het goed. Belangrijk is dat je je op jezelf richt en kijk wat voor jouw leven, jouw herstel, jouw toekomst van waarde is. Het antwoord daarop is voor iedereen anders. Misschien kan verandering dan nog weleens heel veel waardevols betekenen, je nieuwe kansen bieden en nieuwe inzichten opleveren.
Ik vind het spannend. Het afgelopen jaar was een zwaar jaar. Er is veel gebeurd. Zoveel dat ik het nauwelijks kan bevatten. Het lijkt soms een nare droom, soms een waardevolle toevoeging aan mijn leven. Iedere dag is anders en ik weet niet hoe morgen zal zijn. De komende maanden zal ik hard moeten werken aan het opbouwen van een nieuw trots team. Dat vind ik een mooie uitdaging, maar ook een moeilijke taak. Het vereist niet alleen veel inzet, maar ook kwetsbaarsheid en vertrouwen. Open staan voor nieuwe mensen, ervaringen en verhalen. Ik zal mijn best doen er iets moois van te maken zodat we jullie, stuk voor stuk, zoveel mogelijk kunnen steunen bij iedere verandering en uitdaging die je tijdens het herstel van jouw eetstoornis tegen zal komen.
Het leven is niet altijd leuk en iedere dag is anders. Verandering zorgt voor verlies, maar ook voor winst. Nieuwe ervaringen, nieuwe kansen. Verandering is ook nodig om vooruit te komen in het leven, om je te ontwikkelen als mens. Verandering is onvermijdelijk, maar niet alleen maar negatief. Verandering is ook positief. Probeer hiervoor open te staan. Dan doe ik dat ook. Laten we met elkaar vechten voor een zo eetstoornisvrij mogelijk en liefdevol 2018.
Geef een reactie