Een eetstoornis is een ingewikkelde ziekte. In de tijd dat ik een eetstoornis had, voelde het als een aaneenschakeling van tegenstrijdigheden. Weten dat het niet goed is, maar er toch een soort kracht of troost in vinden. Wel willen herstellen, maar het niet durven. Gezien willen worden en tevens onzichtbaar willen zijn, geen ruimte in durven nemen en bang zijn om alles verkeerd te doen. Omdat het zo gevoelig en tegenstrijdig is, hopen we met onze site die anonieme en laagdrempelige plek te bieden om toch dat eerste stapje in het delen te zetten. Toch sturen we vaak aan op de omgeving: “Heb je iemand in je omgeving met wie je erover kan praten? Weet je omgeving dat je hier zo mee worstelt? Misschien is het fijn om vanavond nog even iemand te bellen? Weet dat je niet alleen bent.” Waarom zeggen we dit zo vaak? Omdat verbinding ontzettend belangrijk is bij eetstoornisherstel. Dat is iets dat ik zelf heel erg heb gemerkt en ik deel graag mijn verhaal met je.
Isolatie maakt de eetstoornis sterk
Hoe meer mijn eetstoornis in beeld kwam, hoe meer geheimen ik begon te hebben. Liegen over wat ik had gegeten. Liegen over mijn gewicht. Smoesjes verzinnen om niet langs te hoeven komen. Spijbelen van school met een nagemaakte handtekening van m’n moeder. Niet meer durven aangeven hoe het nou echt met me ging. Aan de ene kant omdat ik me ontzettend schaamde voor mijn problemen met eten, maar aan de andere kant ook omdat ik als de dood was dat een ander mij zou dwarsbomen in mijn copingmechanisme. Mijn eetstoornis had immers ook een functie. Dat durfde ik helemaal niet los te laten. Voor een buitenstaander klinkt dat onbegrijpelijk, maar dat is die enorme tweestrijd die een eetstoornis met zich mee kan brengen. Niet alleen wanneer afvallen sterk voelt, maar ook bij de eetbuien, waar ik stiekem naar uit kon kijken, terwijl ik van mezelf walgde. De zelfhaat, de schaamte, de opluchting. Ik vond het zo intens moeilijk en verwarrend allemaal. Geheim moest het blijven.
Mijn eetstoornis ging hand in hand met geheimen, daartegenover staat dat verbinding juist de vijand van de eetstoornis kan zijn. Ontdekt worden, erover praten, hulp vragen. Ik verlangde daar ergens wel naar, maar ik durfde het niet. De eetstoornis creëerde zo’n intense angst in mijn hoofd. Paniek. Doodsangst. Zoiets had ik nog nooit eerder gevoeld. De stap naar hulp was geen makkelijke. Het proces tijdens mijn behandeling was ook niet makkelijk. Tot op het einde van de behandeling heb ik geworsteld met mijn motivatie, in ieder geval om sommige delen van de eetstoornis los te laten. (Geen eetbuien meer, wel restrictief kunnen eten, bijvoorbeeld. Nee, je moet echt die hele eetstoornis loslaten!)
Eerlijk zijn in mijn behandeling, verbinding maken. Ook over de moeilijke delen van de eetstoornis. Juist over de moeilijke delen van de eetstoornis. Ik was vaak zo bang dat mijn behandelaren teleurgesteld in mij zouden zijn. Geen motivatie, weer niet genoeg gegeten, weer eetbuien gehad, niet mijn doelen behaald. Wat moesten ze met mij? Kon niet beter iemand anders deze hulp krijgen? Maar juist dit is wat de eetstoornis is en juist dit is waar therapie voor is. Bespreek wél wat er in je omgaat, wat er niet lukt, waarom het moeilijk is, waarom je het zat bent, hoe ontiegelijk bang je bent. Laat je omgeving je helpen om je hart te luchten, door te kunnen huilen op hun schouder of praktische stokken achter de deur te zetten. En weet dat mensen streng zijn voor de eetstoornis (je omgeving, je behandelaren, dat moeten ze zijn) maar niet boos zijn op jou. Weet dat jij niet je eetstoornis bent.
Verbinding is meer dan om hulp vragen
Maar verbinding betekent voor mij ook meer dan hulp vragen. Mijn eetstoornis had voor mij onwijs veel te maken met niet durven zijn, niet mogen zijn. Met iets existentieels, bestaansrecht. Bang om niet goed gevonden te worden, te worden afgewezen. In plaats daarvan verstopte ik mezelf, wees ik mezelf af en verbrak ik als het ware de verbinding met mensen om mij heen. Door me letterlijk af te zonderen in mijn eigen huis, maar ook door mijn gevoel te verdoven met eetbuien of mezelf en mijn wereld heel erg klein te maken door obsessief met (niet) eten bezig te zijn. Als ik mijn hele zijn maar kon vullen met die eetstoornis, dan was er weinig ruimte voor de rest. Een klein, klein wereldje, maar ook wel veilig voor afwijzing van anderen.
En toch, toch maakte het niet gelukkig. Toch kon ik mijn behoefte aan verbinding nooit helemaal uitschakelen en overleefde ik, in een ziek lichaam en met depressieve gevoelens. Uitgehongerd, uitgehold, verdoofd, hoeveel of weinig ik ook had gegeten. Een eetstoornis gaat niet over wat je eet, maar over wat jou eet. De eetstoornis consumeerde mij. Zo wilde ik niet langer (over)leven. Die eetstoornis, dat schild met stekels, dat mij beschermde en verwondde, wilde ik weg. Ik durfde dat niet goed, maar ik wilde het wel, stukje bij beetje en met flinke ups en downs, verzamelde ik de moed en motivatie om daarvoor te vechten, er hulp bij te vragen, ervoor te gaan.
Om weer verbinding te maken met mijn omgeving en met mijzelf. Me niet af te sluiten voor mijn gevoelens en de angst voor afwijzing. Echt mogen zijn zoals ik ben en zoals het elk willekeurig moment met mij zou gaan. Me niet hoeven verstoppen. Dit bestaansrecht, dit onvoorwaardelijke bestaansrecht echt durven ervaren, omarmen en verwezenlijken, is onwijs belangrijk geweest voor mijn herstel. Ik mag er zijn. En dat mogen zijn is een wisselwerking. Niet pas wanneer de eetstoornis weg is en jij weer ‘goed genoeg’ bent, nee, juist ook als de eetstoornis er (nog) is. Verbinding komt niet enkel na de eetstoornis, maar is ook een antigif ertegen. Maak die verbinding, geef de eetstoornis ongelijk, je mag er wél zijn.
Voor als je niemand hebt
Helaas is een betrouwbaar en gezond sociaal vangnet niet voor iedereen vanzelfsprekend. Dat kan het lastig maken om te herstellen van je eetstoornis, maar niet onmogelijk. Doordat deze sociale omgeving bij jou zo ontbreekt, kan je het gevoel krijgen dat je er niet mag zijn, dat je het niet waard bent. Maar niets is minder waar. Trek aan de bel, vraag om hulp en ik hoop zo enorm dat je een goede behandeling vindt die jou kan helpen. Dat ben je zo ontzettend waard.
Daarmee is niet de eenzaamheid in je directe omgeving meteen opgelost. De eenzaamheid die is ontstaan omdat je gepest bent, door hechtingsproblematiek of omdat je geen veilig thuis hebt bijvoorbeeld. Omdat het door wat voor reden dan ook niet goed is gelukt om vrienden te maken, sociale angst of een geïsoleerd leven juist door die eetstoornis. Waar het ook vandaan komt, ik gun je dat je goed wordt opgevangen, dat je ook hulp krijgt bij de omliggende problematiek, weer een gezond en veilig sociaal leven op kan bouwen, want iedereen heeft daar behoefte aan, verdient dat. En weet dat, hoe schrijnend het eigenlijk ook is, je niet de enige bent die zich eenzaam voelt. Er zijn helaas heel erg veel mensen die worstelen met eenzaamheid. Dat wordt gezien, jij wordt gezien. Er zijn veel organisatie die zich hier ook voor inzetten. Ik hoop dat je ze weet te vinden, die stap durft te zetten. Want echt, je mag er zijn, jij ook!
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022
Geef een reactie