Soms is het er niet. Soms is er geen kracht, geen motivatie, geen uitzicht, enkel wanhoop en moedeloosheid. Het vechten, de strijd tegen de eetstoornis, is vermoeiend en voelt niet altijd krachtig. Ik zette echt niet altijd stappen, liep vaak vast of viel terug. Alsof ik door stilstand of terugval weer keihard op de grond viel. Terug bij af, maar nu echt een keer te veel.
Hoe ga je door als het te veel is? Als je het idee hebt echt even niet meer te kunnen? Als je het idee hebt alleen maar te vechten, zonder er iets voor terug te krijgen? Want inderdaad, waar doe je het dan allemaal voor? Vaak genoeg vond ik het vechten zwaarder wegen dan de lichtpuntjes die ik ervoor terugkreeg. Soms was het gewoon vechten, zonder duidelijk resultaat. Toch roep ik nu, samen met de redactie en veel anderen ervaringsdeskundigen, dat het het allemaal waard is geweest. Dat voel ik ook nog steeds zo. Elk dieptepunt is het waard geweest om doorheen te moeten, omdat het mij uiteindelijk mijn leven terug heeft gegeven. Dat betekent niet dat ik het niet soms heb opgegeven of de handdoek in de ring heb gegooid, want die periodes zaten er ook bij.
Je bent niet alleen
Bijna iedereen zal dit punt herkennen en zal begrijpen wat je nu voelt. Ook de mensen die hersteld zijn hebben dit meegemaakt. Dat lost het voor nu niet op, maar kan je misschien de hoop geven dat het uitzichtloze gevoel niet echt uitzichtloos hoeft te zijn. Het voelt nu zo, maar het hoeft niet echt zo te zijn. Het vervelende is dat je dat zelf moet ervaren en dat daar heel veel hoop en vertrouwen bij komt kijken. Ga vooral op zoek naar hoop als je dat nodig hebt. Omring jezelf met verhalen van anderen en ervaringen van mensen die uit een vergelijkbare situatie komen. Mij gaf dat altijd veel hoop. Niet dat ik de motivatie meteen daarna door mijn lichaam voelde stromen, maar het hielp mij om het bewijs te zien dat het kon. Overtuig jezelf als je dat nodig hebt en blijf dat herhalen, want in elk verhaal kan weer nieuwe motivatie en kracht zitten.
Samen in een uitzichtloze en ellendige situatie zitten, blijft altijd makkelijker dan alleen. Gedeelde smart is halve smart, dus probeer om hulp te vragen en hierover te praten. Gewoon, om minder alleen in deze situatie te zitten. Niet alleen zijn biedt soms al perspectief.
Wees eerlijk tegen jezelf
Wees eerlijk over wat je voelt, wat je denkt en hoe je denkt dat het komt. Hoe hoog het gevoel van schuld en schaamte ook kan zijn, het is het uiteindelijk niet waard om je daardoor tegen te laten houden. Zelf dacht ik op een gegeven moment: Nu heb ik ook niets, dus wat heb ik te verliezen met oprechte eerlijkheid? Eerlijk durven te kijken naar jezelf en wat er speelt, ook als je het dus even totaal niet weet.
Als je eerlijk kunt zijn naar jezelf, kun je dat vervolgens ook zijn naar de mensen om je heen en naar je hulpverleners. Durf kritische vragen te stellen en gevoelige punten aan te raken. Ik liep vaak vast nadat ik mij ergens een tijdje handig omheen had bewogen. Er speelden altijd wel verschillende onderwerpen waar ik aan werkte, waarvan het één moeilijker was dan het ander. Door die echt moeilijke uitdagingen uit de weg te gaan, door niet echt naar mijzelf te durven kijken, liep ik vast. Ik kwam niet toe aan iets wat mij verder kon helpen, omdat ik dat stuk echt geblokkeerd had. Ik hield mijzelf tegen. Dat kan volledig onopgemerkt gaan en het is heel begrijpelijk dat dat soms gebeurt, maar wel belangrijk om te signaleren. Wanneer je even geen uitweg of perspectief meer ziet, kunnen juist deze enorme beren op de weg weer mogelijkheden bieden. Die zitten er niet voor niets. Als je echt verder wilt komen, zul je hier een keer doorheen moeten.
Het mag even slecht gaan
Vergeef jezelf voor deze periode. Jezelf hiervoor veroordelen en jezelf er voor straffen werkt vaak averechts. Soms kun je er niets aan doen dat het even niet gaat, jij heb hier in ieder geval niet om gevraagd. Met compassie naar jezelf kijken kan de situatie misschien iets dragelijker maken. Hoe zou jij kijken naar iemand die in een soortgelijke situatie zou zitten? Hoe zou jij er voor diegene zijn? Mag die persoon zich rot voelen?
Juist in deze periode mag je je eigen beste vriendin zijn, want dat is wat je nu verdient. Erkennen en accepteren dat het even slecht gaat en je even niet weet wat de volgende stap wordt, kan al een opluchting zijn. Het mág namelijk slecht gaan, je hoeft niemand iets te bewijzen en niemand voor de gek te houden. Door dat gevoel tegen te houden en het niet toe te laten, kwam ik zelf ook niet verder. Ik was er namelijk niet eerlijk over en dat deed alle andere deuren dicht.
Verandering gebeurt soms
Verwacht niet te veel van jezelf. Ik vond dat ik de verantwoordelijkheid had over mijn herstel en het liefst zette ik altijd even grote stappen in die richting. Natuurlijk had ik die verantwoordelijkheid ook, maar het is helaas niet zo dat je altijd die stappen kunt zetten of altijd weet welke richting die moeten. Het vastlopen verkrampte mij, maakte mij moedeloos en ik raakte meer teleurgesteld in mijzelf.
Misschien heb je zelf ook wel eens gemerkt dat een periode veranderde, zonder dat je precies wist waar dat door kwam. Soms gaat de tijd gewoon voorbij en soms is dat genoeg. De tijd verandert soms dingen, zonder dat er een duidelijke aanleiding of actie vanuit jouw kant is gekomen. Er gebeurt veel om je heen, de wereld om je heen verandert en dat heeft denk ik ook altijd invloed op je eigen leven. Ook als dat even stilstaat of zelfs plat ligt.
De tijd stabiel doorkomen
Je hoeft ook niet altijd vooruit te komen. Juist als je je niet goed voelt en het idee hebt even niet verder te kunnen zinken, is stabiliteit denk ik het beste dat je jezelf kunt bieden. Om deze periode het beste te kunnen faciliteren als het ware. Praat erover en probeer elke dag opnieuw structuur aan te brengen. Een regelmatig ritme, een eetschema, een dagindeling, alles wat kan helpen om de dagen door te komen en voor jezelf te blijven zorgen. Dat stukje zelfzorg mag heel globaal, maar kan ook in de kleinste dingen zitten. Dagenlang at ik precies hetzelfde en keek ik om dezelfde tijd naar dezelfde serie. Dat was mijn houvast en dat was blijkbaar even nodig om er doorheen te komen.
Dat was oké, want uiteindelijk vond ik blijkbaar weer ergens een haakje. Iets wat mij prikkelde om er weer voor te gaan of iets dat gebeurde waardoor ik een nieuwe start kon maken voor mijn gevoel. Blijf daar actief naar opzoek, maar geef jezelf ook de tijd zo eerlijk mogelijk deze periode door te komen. Hoewel dit een lege fase lijkt, waarin niets gebeurt, zegt dit denk ik heel erg veel. Je bent hier niet voor niets aanbeland, dus het zal ergens mee te maken hebben. Ga op onderzoek uit en heb vertrouwen dat ook jij je weg weer zult vinden.
Het komt wel goed…
Fotografie: yrss
Geef een reactie