Een eetstoornis heb je niet alleen. Ook de mensen in je omgeving, die van je houden, krijgen jouw gevecht mee. Toen ik een eetstoornis had was ik vaak stil, verdrietig en/of boos. Ik duwde de mensen om me heen weg en bouwde een enorme muur om me heen. Dat was lang niet altijd zo makkelijk voor de mensen die er voor me wilde zijn. Vrienden door dik en dun. Vrienden die me verlieten en vrienden die bij me bleven.
In je hele leven zullen er mensen komen en gaan. Sommige blijven lang hangen terwijl je anderen maar vluchtig ontmoet. In principe is dit helemaal niet iets ergs. Het zijn dingen die gebeuren. Zelf ben ik ook mensen uit het oog verloren simpelweg omdat we uit elkaar groeiden, omdat ik ander werk kreeg, naar een andere school ging of een welke reden dan ook.
Met sommige vrienden lukt het dan nog wel om contact te houden, maar ik moet toegeven dat ik dat best lastig vind als ik iemand niet een soort van ‘vanzelf’ zie, maar dat is ook een ding van mij. Ik vind het altijd mooi om te zien dat sommige mensen vrienden zijn vanaf de basisschool tot nog een heel late leeftijd. Zelf heb ik dat niet al heb ik wel een aantal vrienden die ik eigenlijk nooit meer zie, maar als we elkaar dan zien dan is het ook weer net zoals vroeger.
Ik ben blij met de vrienden die ik nu heb. Ik vind dat ik echt mezelf kan zijn en mij ei kwijt kan als ik daar behoefte aan heb. Verder maak ik vrij makkelijk nieuwe vrienden en contacten en daar voel ik me prima bij. Wanneer ik denk aan vriendschappen in combinatie met mijn eetstoornis heeft dat ook wel de nodige gevolgen gehad. Een eetstoornis heb je niet alleen. Of je vrienden het nou weten of niet, of ze het kunnen begrijpen of er geen bal van snappen… Jouw eetstoornis heeft een bepaalde invloed.
Zo vermeed ik sommige gelegenheden waar eten bij kwam kijken. Ik zat niet lekker in m’n vel en had moeite om me open te stellen. Soms had ik last van heel onredelijke woedeaanvallen. Ik duwde mensen weg als mijn geheim ontdekt zou kunnen worden en ik klampte me aan mensen van omdat ik zo naar liefde verlangde. Heel dubbele signalen die soms wel, maar soms ook niet goed op werden gepikt.
Aan de vrienden die me verlieten
Als je denkt dat ik nu boos met mijn vingertje ga wijzen heb je het mis. Niet dat het me geen pijn deed. Niet dat ik niet iets anders had verwacht. Of ja.. Anders had gehoopt. Anders had verlangen. Nee, mijn wensen en verlangens waren totaal het tegenovergestelde. Ik was juist zo opzoek naar liefde en goedkeuring.
Ik hoopte dat mijn eetstoornis me het vermogen zou bieden om iets van waarde te krijgen. Dat ik dankzij mijn eetstoornis de controle kon behouden om goed genoeg te zijn. Aan andermans wensen te voldoen. Ik zag niet dat de enige wens van de mensen die echt van me hielden was om mij gelukkig te zien. Om gewoon lol en plezier te kunnen maken. Leuke dingen doen, liefde en verdriet delen, maar ik was daar lang niet altijd toe instaat.
Nee, ik keek wantrouwend naar de wereld om me heen. Pas ik hier wel tussen? Ben ik wel leuk genoeg? Goed genoeg? In plaats van dat ik naar bewijzen zocht dat dat wel zo was, zocht ik naar bewijzen dat het niet zo wel. “Zie je wel. Ik ben niet goed genoeg.” Het was zo’n gevecht. Ik voelde me niet goed. Ik begrijp wel dat jullie weg liepen van mij, als ik weg kon lopen had ik dat ook gedaan.
Jij liet me vallen, au, maar ik en alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Voor een eetstoornis heb ik nooit gekozen, maar voor herstel wel. Iemand helpen met een eetstoornis is niet makkelijk. Zeker niet als je misschien zelf ook nog met het één en ander zit. Of als je me net niet lang genoeg kende om echt een band op te kunnen bouwen.
Ik kon er ook niet de aandacht in stoppen die jullie verdienden. Dat is niet mijn schuld, dat is hoe het was. Een eetstoornis maakt alles kapot. Het is jammer dat sommige dingen gelopen zijn zoals ze zijn gelopen, maar ik heb er ook ontzettend veel van geleerd. Af en toe moet je kiezen voor jezelf, al doet dat een ander pijn.
Aan de vrienden die bij me bleven
Het waren harde lessen die ik heb geleerd en dat is uiteindelijk oké. Het kunnen opbouwen van vriendschappen en relaties, mijn sociale leven weer op kunnen pikken, was zeker ook een motivatie om te herstellen van m’n eetstoornis. Ik heb er vrede mee.
Toch waren er vrienden die wel bij me bleven en dat is ontzettend belangrijk voor me geweest. Mijn sociale vangnet. Wat het verschil heeft gemaakt dat jullie wel bleven? Het is lastig om te zeggen. Sommige van jullie kenden mij al langer. Konden mij beter doorzien en begrijpen wie ik naast mijn eetstoornis nog was. Sommige van jullie worstelden zelf ook met psychische problemen, we konden praten op een bepaald niveau. Dat maakte het makkelijker om ook met anderen erover te praten. Bleek dat we allemaal met dingen worstelen. Soms dezelfde thema’s die we op een andere manier uiten. Eetstoornis of niet, soms hoef je het niet helemaal te begrijpen om er voor iemand te kunnen zijn.
Er is geen goed of slecht. Verschillende karakters kunnen botsen en matchen. Wij waren een match. De juiste mensen, de juiste momenten en een tikkeltje lef. Ik die mij open durfde te stellen, omdat jullie je open durfde te stellen. Kwetsbaarheid. Kracht. Mogen huilen, lachen, praten of stil zijn. Soms de keiharde waarheid onder ogen, soms even ruzie, maar het daarna weer goed maken. Met de neus op de feiten gedrukt en toch de ruimte krijgen. Respect. Open staan. Zelf doen, niet alleen.
Bedankt.
Vrienden, door dik en dun. ♥
fotografie: pexels
Geef een reactie