Waar haal ik de kracht vandaan?

Waar haal ik de kracht vandaan om te herstellen van een eetstoornis? Een ingewikkelde vraag die ik lange tijd ook niet heb kunnen beantwoorden. Ik zocht de kracht overal en wilde zo graag dat het me zou lukken. Iedere ochtend werd ik wakker met nieuwe voornemens, met nieuwe energie en nieuwe kracht. Iedere ochtend was ik ervan overtuigd dat dit de eerste dag was van een nieuwe start. Iedere avond was ik teleurgesteld in mijzelf, in mijn eigen kracht en veelal ook in de afwezigheid van steun van mensen om me heen. Wat ik ook deed, ik kwam nauwelijks een stap vooruit…

Na maanden vechten wist ik gewoonweg niet meer waar ik de kracht vandaan moest halen om iedere keer die verdomde strijd opnieuw te leveren. Bestond er geen krachtfabriek waar ik kracht kon kopen? Ik verloor met de dagen niet alleen kleine beetje hoop dat ik dit gevecht kon winnen, maar door het ongezond omgaan met mijn lijf, verloor ik ook letterlijk fysieke kracht. Ieder ochtend werd opstaan uit bed lastiger en wandelen met de hond zwaarder. Ik verplichtte mijzelf bepaalde afstanden te lopen. Ik wilde daarnaast hoe dan ook fulltime blijven werken. Ik zou niet opnieuw waardevolle dingen verliezen door deze verdomde ziekte. Dat was me eenmaal overkomen en wilde ik nu kostte wat het kost voorkomen.

 

Het was hard werken en echt iedere dag de eindjes aan elkaar knopen. Dit in combinatie met slecht slapen putte me met de dag fysiek meer uit. Tegelijkertijd haalde ik er ook psychische kracht uit. Het voelde goed om aan het werk te blijven, ondanks mijn problemen mee te blijven draaien in de maatschappij. Het hield mijn zelfwaardering een beetje in stand en ik voelde me niet zo afhankelijk van de hulpverlening. Het gevoel van afhankelijkheid van de hulpverlening heeft me vroeger vrij veel negativiteit opgeleverd. Het zorgde voor een extra deuk in mijn zelfvertrouwen en maakte dat ik onnodig lang in therapie bleef en hierdoor deels mijn problemen zelf in stand hield. Niet bewust, maar het gebeurde wel.

De keuze ooit om naast therapie een studie te gaan volgen in deeltijd was een goede. Het zette me met 1 voet in de ‘normale maatschappij’ en leverde me toekomstperspectief. Het deed me daarnaast een ‘normaler’ mens voelen, iets dat zeker heeft bijgedragen aan mijn eigenwaarde. Natuurlijk heb je niet altijd de mogelijkheid en draagkracht om een ernaast studie te gaan doen. Nu moest ik de kracht uit andere dingen halen. Maar waaruit? Er speelde aardig wat onzekerheid in mijn leven en de steun die ik kon halen uit het zogenaamde ‘systeem’ was ook vrij klein. Hoe oud je ook bent, je blijft op kwetsbare momenten in je leven een bepaalde hoop houden, een stille wens koesteren. Een verwachting bij mensen die dichtbij je staan, maar je al veel vaker hebben teleurgesteld in het bieden van steun, liefde en geborgenheid.

Waar haal je de kracht vandaan als je je alleen voelt? Door mijn positie voelde ik niet de vrijheid om naar Jan en alleman te gaan voor hulp. Ik schaamde me en beperkte mezelf hierdoor flink in het openstaan voor hulp. Dan was er nog een handjevol mensen dat niet wist, begrijpelijk, hoe om te gaan met de situatie en een aantal mensen die bewust afstand hielden en het welbekende hoofd in het zand staken. Wanhopig zocht ik alsnog om me heen naar alle kleine krachtbronnen die ik kon vinden en liet me met regelmaat, mede door mijn eigen toedoen, teleurstellen. Wellicht zocht ik ook naar iets waarvan ik wist dat ik het niet zou krijgen. Daar was ik bekend mee van vroeger en dat voelde onbewust misschien wel veilig. “Ik kan er niets aan doen, want….” Ik was het slachtoffer en om me heen schoot iedereen zogenaamd tekort.

Ik kreeg te weinig kracht van mijn omgeving en had naar mijn idee daarom te weinig kracht om te herstellen. Deze denkwijze zorgde ervoor dat ik iedere dag een beetje meer het vertrouwen in mijzelf verloor. Tot het moment waarop ik er zelf bewust voor koos om te stoppen met wachten voor kracht op mijn omgeving. Ik ging roeien met de riemen die ik wél had. Een tijdje leek het de verkeerde kant op te gaan. Mijn roeiboot was verrot, hij lekte aan alle kanten en sloeg nog net niet om. Tot dat moment waarop ik vanuit mijn bootje vooruit keek en me besefte dat alleen ik die boot kon laten drijven en dat niemand me zou redden als het ding nu zou zinken.

herstel eetstoornis kracht genezen

Als ik ergens wilde komen met mijn bootje, dan moest ik dat zelf gaan doen met de steun en hulp die er wél was. Ik kon nog 100 tips krijgen, nog 1000 adviezen, 25 perfecte eetlijstjes samenstellen of 10 keer opnieuw het aanbod van een opname of een andere hulpverlener of instantie krijgen. Het ging me niet dichterbij genezing brengen. Alleen IK kon die stap naar genezing zetten. Er was geen sleutel, geen 1 perfecte tip of 1 ultiem advies dat dit alles voor me zou oplossen.

IK moest kiezen voor het leven, voor een toekomst. IK moest stoppen met wachten op redding, want dat zou me uiteindelijk de verdrinkingsdood opleveren. Ik moest gaan leven voor mijzelf en voor niemand anders. Ik moest de kracht uit mijzelf gaan halen en dat was wat ik vanaf die dag deed… Ik had die kracht in me om te genezen en ik moest die kracht uit mezelf halen. Ik kon mijn eigen #krachtvoer maken, bereiden en opeten en zo overwinnen.

“What if I fall?
Oh but darling, what if you fly…?”

We zijn inmiddels wat weken verder en ik voel me als een vogel die zichzelf langzaam bevrijdt uit een kleine kooi waar die zonder dat ze het door had, zelf in is gaan zitten. Het voelt heerlijk om mijn vleugels iedere dag ietsje verder uit te kunnen slaan en weer meer van de wereld om me heen te kunnen zien en het leven letterlijk en figuurlijk te proeven. Spannend, maar goed…

Waar haal JIJ de kracht vandaan?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

24 reacties op “Waar haal ik de kracht vandaan?”

  1. Wauw, bedankt voor deze inspirerende blog, Scarlet. Ik probeer kracht te vinden door voor mijn omgeving te vechten. Misschien ooit ook voor mezelf.

  2. Ik voel me niet altijd krachtig, maar wat ik heb gemerkt, is dat ik de kracht uit mezelf moet halen. Ik moet knokken voor de dingen die ik weer wil doen en kunnen. Voor mezelf, en vanuit mezelf. En elke keer dat het me lukt dat stukje kracht aan te spreken, dan groeit het een beetje. Een krachtbron die stukje bij beetje groter wordt, en waarvan ik hoop dat hij op een gegeven moment groot genoeg is om de eetstoornis voor eens en voor altijd te verslaan. Op dit moment haal ik kracht uit het feit dat ik eindelijk mijn onafhankelijkheid weer op heb gezocht en zelf verantwoordelijkheid draag voor mijn leven. Dat was eng, maar het is ook fijn; zelf keuzes maken brengt mij dichter bij mezelf en maakt dat ik meer het gevoel heb dat ik er mag zijn zoals ik ben.

  3. Wauw scarlet,je raakt me

  4. Ik haal mijn kracht uit de toekomstdromen die ik heb.
    Straks een leuke studie gaan doen aan de universiteit, reizen, trouwen, kinderen krijgen, leren toneelspelen en een mooie baan vinden…
    Dat kan allemaal niet met een psychische ziekte en daarom weet ik dat ik ertegen móet vechten. Ook al voelt mijn ziekte zo vertrouwd en veilig, het belemmert mij uiteindelijk alleen maar en het weerhoudt mij ervan om voluit te leven en te genieten.

  5. Ik vind dat heel lastig

  6. De kracht voor of de zin van mijn leven. Nu zijn het vooral m’n kinderen. Ik ben me er steeds meer bewust van wat ze voor me betekenen en dat ze zo ontzettend lief zijn en dat ik alles wil doen om goed voor ze te kunnen zijn. Ik ga ze nooit in de steek laten. Ze hebben mij nodig.
    Ja, ik ben me laatst ook bewust geworden van dat niemand me gaat redden, dat ik het alleen moet doen. En dat ik lief voor mezelf moet zijn.

  7. Ik heb de kracht gehaald uit een combinatie van factoren
    – vriendinnen die me niet lieten vallen ook al was ik er soms slecht aan toe
    – een oma die in mij bleef geloven
    – een langdurige opname waar men zich niet meer enkel op eten focuste maar waar ik weer geleerd heb om in contact te komen met wat ik zelf voel en nodig heb
    – heel negatieve ervaringen met andere hulpverleners , waardoor ik helemaal het gevoel had geen zeggenschap te hebben. Hierdoor verbrak voor mij de link tussen AN en ‘controle hebben’ want ik deed juist de ervaring op dat ik juist door ziek en in behandeling te zijn, er niet meer toe deed als persoon. Dit maakte een boosheid in me los die me veel kracht heeft gegeven
    – het leren herformuleren van mijn ervaringen door mijn verhaal te delen en te werken aan destigmatisering. Zo ging ik ook tegen mijn eigen zelfstigma in, en leerde ik mezelf minder te veroordelen
    – de tijd krijgen om weer te werken aan basic zelfzorg. Ik heb enkele maanden niet gewerkt in een overgangsfase na opname. Dit was de eerste keer dat ik zo bewust ben omgegaan met een post-crisis-fase
    – het deel blijven uitmaken van het ‘normale’ leven : merken dat mensen in mijn zanggroep, dansgroep, klas, op mijn (vrijwilligers)werk, … het fijn vonden dat ik er was. Aandacht voor het wel functionerende stuk (want wat je aandacht geeft groeit 🙂 )

  8. Wow Scarlet, wat een grote en moedige stappen ben je aan het zetten, ga zo door!

    Ik haal zelf kracht enerzijds door mijn doelen en toekomstdromen voor ogen te houden (een onderzoeksbaan vinden, een relatie, op termijn kinderen, een uitgebreider sociaal leven) maar anderzijds ook door trots en dankbaar te zijn voor wat ik nu al heb en heb bereikt. Mij helpt het erg om daar bewust bij stil te staan.

  9. Dank je weer voor deze oh zo herkenbare, maar ook enorm inspirerende blog ❤️

  10. Kunnen jullie een keer blog maken om om te gaan met het uwv en tips om op te komen die dwingen ook heel erg

  11. Ik heb enorm respect voor hoe je alles aanpakt rond deze terugval. Knap hoe je het verwoordt en je eigen strijd laat zien.

    Toch lijken veel blogs neer te komen op een knop omdraaien en gaan. Zo simpel ishet vast niet bedoeld en ik lees/zie/hoor ook echt wel welke strijd er aan dit moment vooraf is gegaan maar waarom krijgt de een wel die knop omgezet en kan besluiten op een dag om zelf aan de slag te moeten en de kracht uit zichzelf te halen en waarom lukt een ander dat niet? Het lijkt soms een loterij… de winnaar krijgt hoop voor een toekomst en de rest kan volgende week/maand weer meedoen. 1000 adviezen over wat je kan eten, hoe je moet aankomen maar hoe je de strijd doorzet dag na dag, teleurstelling na teleurstelling, met een lichaam wat inlevert, in een ravijn waar je langzaam maar zeker de bodem op je af ziet komen terwijl je naar beneden stort… terwijl je niets liever wil als een gewoon leven krijgen.. terwijl je dolgraag die kracht uit jezelf wil halen maar dag na dag faalt terwijl je voelt dit gaat zo erg mis…

  12. Heel erg waar en mooi! Herkenbaar ook 🙂

  13. Mijn relatie en mijn toekomstdromen met mijn vriendje zijn mijn grootste krachtbronnen. Toch is het zwaar om elke dag de stap te zetten naar genezing.
    Scarlet, hem je soms tips van wat helpt om dagelijks te blijven vechten en niet op te geven?

  14. Uit mijn super lieve en begripvolle vriend. Hij heeft veel meer geduld en begrip voor de ES dan dat ik dat heb. Bizar he?

    Uit mijn omgeving; vrienden en werk, iedereen heeft veel geduld met de situatie en ik krijg veel kansen. Ik heb beloofd die ook goed te benutten.

    En uit proud2bme! De herkenning op alle vlakken is ontzettend steunend. Het opende mijn ogen waardoor ik hulp ben gaan zoeken. Ook nu zijn jullie elke dag mijn steun door alle herkenning die ik hier vind. Onwijs bedankt dat jullie bestaan 😀

    1. Helemaal mee eens! Dikke merci aan alle medewerkers van Proud2Bme voor de kracht die ze ons geven :-)!!!

  15. Lieve Scarlet, inderdaad jouw bootje zit altijd verankerd aan Het Anker. Het motto, geloof hoop en liefde is onze redding.
    Een mooie blog, love you
    xxx

  16. Ik haal mijn kracht uit mijn sporten die ik graag wil doen. Ik hou van badminton spelen en doe dit dan ook op redelijk hoog niveau. Maar om te kunnen spelen heb je kracht nodig, energie die je helpt om een wedstrijd te kunnen winnen.
    Ook haal ik de kracht uit paarden. Bij paarden kan ik mij zo op mijn gemak voelen. Ik heb dan geen les meer, maar af en toe rij ik wel nog weleens. Daar is dus ook weer kracht voor nodig!
    Toen het met mijn gewicht/gezondheid weer beter ging, besefte ik hoe belangrijk deze kracht is. Door kracht kun je weer dingen doen die je leuk vindt en dan lukken ze ook nog eens 🙂 dat geeft je weer een boost positieve energie!

  17. wat een mooie blog scarlet!

  18. Prachtblog!

  19. Jonge vrouwen die hun eetstoornis hebben overwonnen, geven me het meeste kracht om door te zetten.

  20. Ik haal kracht uit mensen die als mentors voorbeelden geven hoe het WEL mogelijk is ….(vul maar in.)
    Ik haal kracht uit dingen SIMPEL te houden en niet te ingewikkeld doen over de e.s.
    Ik haal kracht uit de natuur en uit dankbaarheid voor alles wat ik heb.
    Ik haal kracht uit het weten dat het leven gewoon niet makkelijk is,maar dat de moeilijkheden die ik tegenkom mij iets willen leren.
    Ik haal kracht uit aanvaarding van mijn beperkingen en het zien van mijn sterkere kanten.
    Ik haal kracht uit liefde in alle vormen.
    Ik haal kracht uit het weten dat ik een heel mens ben wat er ook gebeurd is of niet gebeurd is en wat er ook wel of niet nog komt in mijn leven.
    Ik haal kracht uit het er te willen zijn voor de mensen die van mij houden en waar ik van houd.
    Ook uit het er zo wie zo te willen zijn voor anderen.

    Ik haal kracht uit het goed voor mijzelf zorgen.
    Uit het mij richten op mijn nieuwe leven en ernaar toe te werken😊

    En boven alles uit de onvoorwaardelijke liefde van God .

  21. Wauw ik was net mij eigen gedachten aan het lezen..

  22. Lieve Scarlet,
    Het is bijzonder om iedere keer jouw blogs te lezen… alsof het mijn woorden zijn. Alsof ik als buitenstaander kan lezen hoe het er in mijn hoofd aan toe gaat. Ik zit in precies hetzelfde bootje, dan wel mijn eigen bootje, met een soortgelijke rugtas aan ervaringen en ook ik ben teruggevallen in de eetstoornis. De schijnveiligheid heeft me bedrogen en voor ik het wist had de verslaving me in zijn macht… Wie had dat gedacht? IK, degene die het hardst riep: ‘Nooit meer terug!’ moet nu met knikkende knietjes toegeven dat ik wél terug ben gegaan. En nu? Hoe nu dan? Ik ben niet de enige die zich dat afvraagt, de hulpverlening weet het ook niet meer… En ik ben, waarschijnlijk net als jij, te kritisch geworden op de hulpverlening die er is. Zoek ik misschien naar een perfecte behandeling, omdat ik als perfectionist alles altijd het liefst perfect zie of moet de hulpverlening écht eens inzien waar ze mee bezig zijn? Wie zal het zeggen, maar op dit moment zo niet belangrijk. Ik weet inmiddels ook dat ik de enige ben die mezelf kan genezen en heb voor een doodenge weg gekozen. Tegen alle adviezen in pak ik volgende week het vliegtuig naar Azië; écht iets voor mezwlf, met mezelf en voor mezelf. Ik ga niet met het doel mezelf te zoeken, maar ik ga mezelf vinden!

    Xx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *