Tijdens mijn tienerjaren en vooral tijdens mijn eetstoornis, begon ik steeds meer waarde te hechten aan mijn uiterlijk en figuur. Uiteindelijk was mijn uiterlijk belangrijker geworden dan mijn gezondheid. Ik was liever mager dan gezond en liever afgetraind dan uitgerust. Ik moest er verzorgd, dun en hip uitzien, anders was het niet goed genoeg. Vooral niet naast meisjes die hipper, mooier of dunner waren dan ik.
Ik ga in dit blog niet simpelweg vertellen dat je binnenkant belangrijker is dan je uiterlijk. En dat het oppervlakkig is om enkel aandacht aan je uiterlijk te schenken. Nouja, ik ga het niet enkel daarover hebben in ieder geval. Ik weet namelijk dat uiterlijk, of je nu wilt of niet, een belangrijke rol kan spelen in de maatschappij en in je dagelijks leven. Maar hoe belangrijk in dit geval ‘belangrijk’ is, daar valt over te twisten.
Zelf ben ik graag bezig de verzorging van mijn lichaam. Ik vind het heerlijk om mezelf mooier te maken of te zorgen dat mijn haar of huid er verzorgd uitzien. Dat soort dingen doen me goed en ik zal daarbij ook niet ontkennen dat ik me iets zekerder voel over mezelf als ik er op mijn mooist uitzie. Geen dikke laag make-up, maar een natuurlijk en verzorgd uiterlijk. Ik heb het idee dat mijn ogen, huid en eigenlijk mijn hele gezicht daardoor nog wat beter uitkomen.
Dat is echter wel eens anders geweest. Ik vond mezelf lelijk, te dik en in ieder geval nooit mooi genoeg. Het kon altijd wel beter, mooier en dunner. Ik was niet goed zoals ik was en zou nooit zo mooi zijn als anderen. Buiten alle andere achterliggende oorzaken van mijn eetstoornis speelde deze onzekerheid en het stukje zelfhaat een grote rol in mijn eetstoornis.
Eigenlijk vond ik mezelf niet alleen van buiten niet goed genoeg, het ging eigenlijk vooral om de binnenkant. Ik wist niet wie ik was, wat ik wilde, hoe ik me voelde en hoe ik leven moest. Hoe deed je dat; gewoon een beetje leven? Ik vond het allemaal enorm ingewikkeld en zat met mezelf in de knoop. Mijn eetstoornis gaf me het gevoel dat ik toch iets kon, dat ik sterk was en streng genoeg om mezelf in de hand te hebben.
Door mijn eetstoornis bleef ik heel slank. Uiteindelijk was het echter niet mooi meer, zo dun was ik. Maar ik had wel het gevoel dat ik iets kon wat niet iedereen kon. Ik was slank en had een platte buik. Ik wilde modellendun worden, want dan paste ik in het hokje van de mooie meisjes. Zelfs ook al wist ik heus wel dat mooi zijn niet per se met gewicht te maken had.
Doordat ik in therapie met het leven en mezelf om leerde gaan, had ik op den duur die eetstoornis niet meer nodig. Ik was wie ik was. Helaas had ik wel een enorm dik lichaam gekregen. Althans, zo voelde dat gewicht op dat moment. Ik zat een paar kilo boven mijn minimale gezonde gewicht en vond dat enorm eng. Ik voelde me lelijk en mislukt. Er waren zoveel meisjes dunner dan mij en dus ook mooier.
Wat is dat eigenlijk toch altijd met dun = mooi en dik = lelijk. Intussen vind ik dat echt de grootste onzin. Het is namelijk helemaal niet zo dat vrouwen die dun zijn mooier zijn en vrouwen die dik zijn lelijk. Ik vind mensen mooi, ook mensen die geen modellen uiterlijk hebben of zo in een magazine zouden kunnen staan. En dat heeft trouwens niet met die vrouwen te maken, maar met de eisen die de media aan het uiterlijk van vrouwen stelt.
Mooi zijn is niet belangrijk, je mooi voelen is belangrijk. Als je tevreden kunt zijn met wie jij als mens bent, dan kun je ook je uiterlijk wat meer loslaten. En natuurlijk is het niet goed om er als een sloddervos bij te gaan lopen en niets meer aan je uiterlijk te doen omdat je mooi bent zoals je bent. Een stukje verzorging is altijd op zijn plek vind ik. Maar maak je uiterlijk niet zo extreem belangrijk, want dat is het niet.
Je kunt jezelf nog zo mooi maken met veel make-up of wensen dat je er anders uit zag, maar uiteindelijk gaat het om je binnenkant. CLICHE! Ja, heel erg. Maar daarmee geen onzin. Je kunt jezelf aanpassen, maar uiteindelijk ga je er pas mooi uitzien als je jezelf mooi durft te vinden en trost durft te zijn op wie jij bent. Met je putjes in je billen, met je grote of juist kleine borsten en met of zonder een krullende bos met haar.
Iedereen vindt iets anders mooi, dus je kunt jezelf helemaal niet in een hokje stoppen. Het is nu eenmaal zo dat de ene man de andere vrouw mooier vindt dan de andere vrouw. En zo hebben ook vrouwen dat met mannen of vrouwen of welke combinatie je ook wilt maken. Je kunt met jezelf in gevecht blijven en je uiterlijk alsmaar willen blijven veranderen, maar daar ga je doodongelukkig van worden.
Probeer te accepteren dat je nu eenmaal eruit ziet zoals je eruit ziet. En ja, dat is in het begin even helemaal niet leuk. Ik vond mezelf ook helemaal niet goed genoeg met mijn gezonde gewicht. Ik kon het gewoonweg niet accepteren en wilde dunner, strakker, minder lang en ander haar hebben. Maar het is niet zo. Ik heb dit haar, ik heb deze wenkbrauwen, hobbelige knieën en gekke tandjes. Het is zo en ik ga er niets aan kunnen doen.
Eerst heb ik een tijdje geaccepteerd dat ik lelijk was geworden, maar intussen kan ik mezelf weer mooi vinden. Het is een soort mindset, die echt werkt als je je er langere tijd op blijft richten. Je gaat je er namelijk niet alleen mooier door voelen, je gaat er ook mooier uitzien en je zekerder gedragen als je jezelf kunt accepteren. Je uiterlijk kan belangrijk voor je zijn, maar wees je er bewust van dat je uiterlijk niet alles is. Werk aan de inhoud van je hart. Niet alleen naar de buitenwereld toe, maar vooral naar jezelf toe. Dat is waar het om gaat en wat jou gelukkig kan maken.
Oefening baart kunst. Het gaat niet allemaal vanzelf en het heeft tijd nodig. Maar je kunt jezelf aanleren om jezelf weer mooi te leren vinden. Alles begint namelijk met de gedachtes die jij over jezelf hebt. Als je daar aan gaat werken, andere gedachtes blijft herhalen en jezelf leert accepteren, dan ga je je echt weer mooi voelen.
♥
Geef een reactie