Het is niet altijd makkelijk, gaat vrijwel nooit in een rechte lijn omhoog en ook de motivatie is er lang niet altijd. Herstellen is niet makkelijk. Dat vechten voor herstel zit hem juist in die momenten waarbij je actief op zoek moet naar motivatie en kracht. Motivatie om voor te vechten en de kracht om dat weer op te kunnen brengen. Al die moeite om iets vertrouwds los te laten. Al die pijn om jezelf een heel nieuw leven in te moeten vechten, is dat het allemaal wel waard? Ja, dat is het waard.
Maar waarom dan? Natuurlijk wil je er diep van binnen vanaf. Weet je stiekem allang dat dit niet door kan blijven gaan, want van die eetstoornis ben je niet gelukkiger geworden. Maar wie geeft je de garantie dat je zonder eetstoornis wél gelukkig wordt? Waarom is het het altijd maar waard om iets los te laten wat zo veilig voelt?
Die garantie krijg je niet. Zo simpel en hard is het. Met een eetstoornis moest je er zelf iets van maken en dat is zonder eetstoornis niet anders. Niemand heeft die garantie dat het beter en fijner wordt zonder eetstoornis, maar zonder eetstoornis zullen er altijd meer mogelijkheden zijn dan mét. Zonder eetstoornis zijn er meer mogelijkheden om jezelf gelukkig te maken en je leven prettig in te richten, dan wanneer je afhankelijk bent van de regels en wetten die je eetstoornis je voorlegt. De kans is simpelweg groter dat het wél beter wordt, dus waarom zou je jezelf die kans ontnemen?
Herstellen is de enige mogelijkheid om echt zelf weer de regie in handen te nemen. Dat neemt tegelijkertijd een verantwoordelijkheid met zich mee en het is soms gewoon eng om niet meer onderdeel te zijn van iets. Eng om niet meer onderdeel te zijn van een eetstoornis, die zo veel houvast bood. Die eetstoornis wordt een deel van je identiteit en het zal altijd onwennig zijn om dat los te laten. Maar dat los laten, biedt wel de mogelijkheid om er iets beters voor in de plaats te krijgen. Wanneer die eetstoornis minder ruimte inneemt, komt er pas ruimte voor jou.
Als je begint met herstellen weet je nooit helemaal wat je ervoor terugkrijgt. Simpelweg omdat niemand in de toekomst kan kijken en het heel moeilijk is om dat ook echt te voelen of te geloven. Je hebt namelijk nog geen resultaat en het is best eng om dat op goed vertrouwen te moeten doen. Gaandeweg krijg je er waarschijnlijk veel meer voor terug dan je van te voren had kunnen bedenken, omdat je dingen terugkrijgt die je niet eerder had. Momenten en belevenissen die je niet meer had door je eetstoornis, maar waarvan je misschien niet eens wist dat je ze miste. Omdat je eetstoornis ze gewoon heeft doen vergeten.
Natuurlijk begint het met het eten, dat is de eerste stap en het is belangrijk om daarin stabieler te worden. Om minder angstig te worden voor bepaalde producten en een regelmatig eetpatroon te kunnen opbouwen, zodat het weer op een gezonde manier een onderdeel van je leven kan worden. Dat is al winst. Je zult toch je hele leven moeten blijven eten, dus het is nooit te laat om daar een gezonde relatie mee op te bouwen. Het is nooit te laat of te vroeg om daar stappen in te zetten, want jij kunt uiteindelijk de baas worden over het eten in plaats van andersom.
Alles went, dus ook een eetstoornis is iets wat je uiteindelijk accepteert. Je accepteert die regels steeds meer en elke dag lever je een stukje van jezelf in. Je legt je erbij neer dat sommige dingen gewoon niet voor jou weggelegd zijn. Dat het bij jou niet ‘gewoon’ kan, maar dat is niet terecht. Herstellen is het waard omdat je dan pas echt de kans krijgt om jezelf te zijn. Om jezelf te worden. Misschien heb je nog geen idee hoe dat eruit ziet en wie of wat jij bent, maar dat geeft niet. Je hebt alle tijd om daarachter te komen en elke dag dat je daarmee bezig bent investeer je in jezelf. Elke dag dat je bezig bent met tellen, wegen en controleren, investeer je in je eetstoornis.
Het is altijd zo’n ontzettend cliché, maar je leeft echt maar één keer, voor zover we weten dan. Wat houdt je tegen om er niet volledig voor te gaan? Je zult het met dit leven moeten doen, je zult er nu het beste voor jezelf van moeten maken. Zijn je angsten groot en belangrijk genoeg om jezelf in dit leven opzij te schuiven? Weegt het toegeven aan je angsten echt op tegen de spanning die je even zult ervaren als je tegenin gaat? Is de angst echt ondragelijk als je je bedenkt dat je er een nieuw, hersteld leven voor terug krijgt? Herstellen is het waard omdat het de grootste overwinning van je leven is.
Ik wilde afvallen en zag aankomen als mislukken. Aankomen zou betekenen dat ik dik werd, dat ik lelijk werd en eenzaam en ongelukkig zou achterblijven. Hoe meer ik ging afvallen, hoe meer ik op mijzelf gefocust was en hoe meer ik mij alleen voelde. Het tegendeel bleek dus waar en dat is iets waar je pas achter komt als je voor herstel gaat. Ik kreeg er een leuker, socialer en liefdevoller leven voor terug dan ik ooit had kunnen denken. Herstellen betekent niet dik worden, lelijk worden en alleen achter blijven. Herstellen betekent opstaan en naar buiten gaan. Plezier leren maken, ook als het minder goed gaat. Herstellen betekent leven.
Geef een reactie