Vol paniek en met een verward hoofd schrik ik wakker. Nee, ik wil niet naar een kliniek! Waar ben ik? Ik droomde dat ik opnieuw in opname moest voor mijn eetstoornis. Borden vol met eten werden onder mijn neus geschoven en mijn kinderarts stond recht tegenover me. Het leek op de situatie van bijna vijftien jaar geleden. De situatie die ik nooit meer wil meemaken. Maar waarom heb ik dan deze terugval?
Mijn hart en hoofd zijn opgelucht dat ik met jullie op Proud2Bme mijn confrontatie met de terugkerende eetgestoorde gedachtes heb gedeeld. Als je deze blog nog niet hebt gelezen, kun je hem hier vinden. Er is begrip naar mij en jullie kunnen samen met mij de weg naar herstel bewandelen. Hoe ik deze weg wil gaan bewandelen – met of zonder professionele hulp – hoop ik voor mezelf snel duidelijk te hebben. Mijn keuzes en twijfels over wel of geen hulp vragen vind je in deze blog. Toch voelt het voor mij alsof ik me aanstel. Verschillende mensen in mijn omgeving benadrukken juist dat ik er zo goed uitzie, terwijl ik mezelf een eetstoornis opleg.
Zelf benadruk ik misschien wel honderd keer per maand op het forum dat gewicht niets over de ernst van een eetstoornis weergeeft, maar zo voelt het vaak wel. Ook voor mij – nu ik geen ondergewicht heb – voelt het alsof het er niet mag zijn. Alleen niets is minder waar. Mijn eetstoornis is echt, mijn dwingende stemmen zijn echt en mijn dwangmatige controle op de weegschaal is echt. De behoefte aan controle voert de boventoon en de roeping om geliefd en verzorgd te worden, is misschien wel luider dan ooit.
Behoefte aan controle
Langzaam keert de gewone samenleving weer terug en hopelijk naderen we langzaam het einde van de coronacrisis. Helaas is hierover nog geen zekerheid en hebben we al vanaf begin maart geleefd in – voor mijn gevoel – totale chaos. Iedere week veranderden de maatregelen en iedere week had ik alweer spanning voor de volgende week. Ook heeft deze periode oude herinneringen uit mijn opname voor mijn eetstoornis naar boven gehaald. Deze herinneringen heb ik in deze blog beschreven. Daarnaast werd de behandeling voor mijn zieke vader deels stopgezet en zijn mijn angsten dat het hierdoor slechter met hem zou gaan werkelijkheid geworden. Voor degene die niet weten tegen welke ziekte mijn vader strijdt, kun je het verhaal hier lezen. De controle en de structuur ben ik door deze omstandigheden behoorlijk kwijtgeraakt. Ik vond dit opnieuw in regels opstellen voor eten en bewegen. Heb ik dit bewust of met opzet gedaan? Nee, natuurlijk niet. Een eetstoornis is sluw en kan je zo manipuleren dat je erin zit voordat je het daadwerkelijk beseft. De paniek rondom eten en gewicht is teruggekeerd.
Behoefte aan liefde
Ook heeft deze situatie bij mij voor veel eenzaamheid gezorgd. Ik woon alleen, waardoor ik lange tijd zeer weinig mensen heb gezien en nu nog altijd niemand mag aanraken. De 1.5-meter samenleving voelt voor mij als koud en kil. Om me heen zie ik al wel weer vriendinnen die elkaar omhelzen en ouders die hun kinderen knuffelen, maar bij mezelf gebeurt er niet zoveel. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik weer met meer vriendinnen kan afspreken en dat ik af en toe weer naar mijn werk mag komen, maar die diepgewortelde verlangens naar aanraking en liefde zijn hardnekkig aanwezig. Oud-redactielid Hannah heeft over het thema aanraking een mooie blog geschreven.
Wanneer mensen uit mijn omgeving vragen hoe het met mijn vader gaat, dan vertel ik heel praktisch het verhaal. Het liefste toon ik geen enkele emotie, want dan komt die enorme drang naar die arm om me heen of die stevige knuffel. Of wanneer iemand aan me vraagt hoe het met mij gaat, dan antwoord ik het liefste met: “Prima, hoor.” Tussen mijn werkelijke behoeftes en mijn schijnbare leven zit zo’n groot contrast dat ik ook dit met mijn eetstoornis opnieuw probeer op te vullen. Maar ik weet dat een eetstoornis geen alternatief is. Ik weet dat een eetstoornis mij alleen maar verder van deze behoeftes gaat brengen. Een eetstoornis geeft immers geen liefde, maar is – net als de 1.5 meter samenleving – koud en kil.
Verlangens voor de toekomst
Uiteindelijk wens ik voor de toekomst dat de ziektes in de wereld mogen verdwijnen. Ik hoop dat het coronavirus snel de deur uit is en dat wij met z’n allen onze eetstoornis mogen gaan verslaan. Soms lijkt de eetstoornis de oplossing te zijn voor vele problemen, maar in werkelijkheid is het nog een extra probleem erbij. Het levert geen echte controle op en het geeft me ook geen liefde. Dus mag ik hem stap voor stap gaan overwinnen en zet mijn doel op een gezond leven!
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie