Wat wij doen als we alleen zijn

Alleen thuis zijn. De één viert feest, de ander voelt zich ongemakkelijk en zelfs een beetje oncomfortabel. Het kan per uitstek de perfecte gelegenheid zijn voor ‘me-time’, maar het kan ook een leeg gevoel oproepen. Zeker als je niet lekker in je vel zit of een eetstoornis hebt kan alleen thuis zijn dubbele gevoelens opleveren. Misschien trekt die eetstoornis plotseling wel veel harder aan je of ga je enorm piekeren. Als je alleen thuis ben zal je jezelf op de één of andere manier moeten bezighouden. In deze blog vertellen wij wat we doen wanneer we alleen thuis zijn en hoe dat was toen we nog een eetstoornis hadden.

Wat Daphne doet als zij alleen thuis is…

Alleen thuis zijn, het heeft voor mij zowel fijn als destructief uitgepakt. Ik woon al best lang op mijzelf en tijdens mijn eetstoornis betekende dat, dat mijn eetstoornis eigenlijk altijd vrij spel had. Bezig zijn met niet eten, eetbuien hebben tot diep in de nacht, niemand had er zicht op en het werd op den duur een heel klein eetstoornis-wereldje. Terwijl ik tegelijkertijd altijd goed alleen kon zijn en daar ook echt van kon genieten. Ik kon heel goed niemand om mij heen hebben en tegelijkertijd was dat ook mijn valkuil. Alsof ik samenwoonde met mijn eetstoornis, een behoorlijk dominante partner die alle macht had en mij bij thuiskomst volledig overrompelde.

Even de deur uitgaan of toch mensen opzoeken kon mij uit die cirkel halen. Het lege gevoel kon dan plaatsmaken voor afleiding. Het alleen zijn zorgde er bij mij ook vaak voor dat ik nog meer alleen wilde zijn en minder snel mensen opzocht. Het voelde als iets waar ik geen behoefte aan had, terwijl het mij wel altijd goed deed. Even uit je eigen wereld, al was het maar door eventjes te bellen. Ook creatief bezig zijn met een muziekje op de achtergrond of een fijne film of serie aanzetten, kon die leegte een beetje doorbreken. 

Tegenwoordig woon ik nog steeds alleen en vind ik het echt een feestje. Hoewel ik een stuk minder alleen ben, omdat mijn vriend veel bij mij is. Heel eerlijk gezegd heb ik niet zo door dat ik veel alleen ben en al zo lang alleen woon. Het is echt mijn manier van leven geworden waarbij ik vooral merk dat ik een beetje rond kan dwarrelen door mijn huis. Zo voelt het vaak ook, lekker een beetje leven. Werken, koken, rommel maken, rommel opruimen, dansen, luieren, haastig weer vertrekken, Gin-Tonic drinken in het raamkozijn. Ik kan zelfs na al die jaren nog steeds uitkijken naar een avondje voor mijzelf. Een welness centre van mijn badkamer maken, daarna lekker een filmpje aan en snacks erbij. Mijn plekje waar ik, zeker ook in mijn eentje, mijzelf kan zijn en kan doen wat ik wil.

Wat Lotte doet als zij alleen thuis is…

Ik woon inmiddels al heel wat jaartjes samen met mijn vriend en ik moet zeggen dat ik hem echt mis als hij er niet is. Als ik een nachtje alleen moet slapen (wat gelukkig bijna nooit gebeurt), ben ik soms de hele nacht onrustig. Toen ik op kamers woonde had ik hier, gek genoeg, helemaal geen last van. Toen vond ik het juist heel prettig om alleen te zijn en daar kon ik ook echt naar verlangen. Ik had namelijk veel tijd voor mezelf nodig toen ik niet lekker in mijn vel zat.

Toen ik een eetstoornis had was ik veel alleen. Van de ene kant vond ik dit prettig, het gaf me de mogelijkheid om weer op te laden, maar van de andere kant was het ook moeilijk doordat die eetstoornis vaak begon te vervelen als ik op mezelf aangewezen was. Ik kreeg bijvoorbeeld snel last van eetbuidrang en dat was niet zo prettig. Ik heb toen echt moeten leren om mezelf bezig te houden, want daar was ik nog helemaal niet zo goed in toen ik op mezelf ging wonen.

In de tijd van mijn eetstoornis ben ik op een gegeven moment een naaiopleiding gaan volgen. Dat vond ik ontzettend leuk en het gaf me thuis ook iets te doen waar ik echt plezier uit kon halen. Ook ben ik erachter gekomen dat ik ontzettend van films en series hou en dat ik het ook leuk vind om zomaar wat creatiefs te doen.

Wanneer ik nu alleen thuis ben doe ik nog steeds vaak deze dingen, maar ik moet bekennen dat ik mijn tijd vaak ook nuttig invul met klusjes in het huishouden. Als er niemand thuis is raak ik niet zo snel afgeleid door leuke dingen en kan ik vaak eindelijk even wat werk verzetten. Daardoor moet ik soms oppassen dat ik niet vergeet ook tijd voor mezelf te nemen, maar doorgaans lukt dat prima. Wat ik ook doe als ik alleen thuis ben is zingen. Gewoon hardop, zomaar omdat het kan en lekker niemand het kan horen.

Wat Irene doet als zij alleen thuis is…

Ik heb het altijd al heerlijk gevonden om lekker alleen thuis te zijn. Als kind al kon ik me altijd prima in m’n eentje vermaken en dat heb ik eigenlijk nooit verleerd. Lekker knutselen, tekenen, filmpjes kijken, hoepelen, muziek luisteren die de rest van het huis stom vindt en door de kamer dansen alsof niemand kijkt. Voor mij was het dan ook geen probleem om op mezelf te gaan wonen en dat doe ik nu nog steeds. Ik denk dat ik het lastiger vind om niet alleen thuis te zijn dan om wel alleen thuis te zijn.

Echter heb ik nu wel al een tijdje een relatie, wat inhoudt dat m’n vriend regelmatig bij mij over de vloer is (of ik bij hem). Ik ben best een sociaal en open persoon, maar er gaat behoorlijk wat tijd overheen voordat ik me echt helemaal op m’n gemak voel bij iemand. Zelfs bij m’n vriend groeit dit met de dag nog een beetje en dat is heel fijn en gezellig, maar ik heb nog steeds wel echt behoefte aan mijn momentjes alleen.

Zeker wanneer ik thuis aan het werk ben heb ik liever niet nog iemand over de vloer, want dan vind ik het gewoonweg lastig om me concentreren. Ook omdat ik dan steeds het gevoel heb die ander aandacht te moeten geven. Ik weet dat het niet zo is, maar ik vind het moeilijk om dat los te laten. Het is immers mijn huis en ik zou het dan vervelend vinden als een ander het niet naar z’n zin heeft. Deze gedachte was voor mij lange tijd een drempel om überhaupt mensen bij mij thuis uit te nodigen. Niet omdat ik geen mensen wilde zien, nee, dat vond ik juist wel fijn en belangrijk, maar dan zag ik ze liever buitenshuis of bij iemand anders thuis. Gelukkig is dat vandaag de dag niet meer zo’n ding.

Wanneer ik alleen thuis ben, ben ik dus: Aan het werk, aan het slapen, een serie aan het kijken, de afwas aan het doen, het huis schoon aan het maken, aan het koken, aan het lezen, aan het tekenen, aan het kleien, aan het schilderen, aan het hoepelen, aan het zingen, aan het dansen, aan het lummelen, aan het douchen, met m’n meubels aan het schuiven en ga zo maar door. 

Wat doe jij als je alleen bent?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

10 reacties op “Wat wij doen als we alleen zijn”

  1. op dit moment ben ik heel veel alleen thuis. ik kruip, na het maken van het ontbijt, achter de laptop en daar dwarrel ik wat rond, doe een spelletje, kijk rond op fb enz. Als het nodig is doe ik wat in het huishouden en ik moet 2x per dag de hond uit laten. Ik probeer de wandeling zo mogelijk te maken alleen gaat dat nog erg met ups en downs. Ik ben wel creatief en ik heb ook een paar armbandjes gemaakt van kraaltjes. Momenteel ligt dit weer even stil omdat ik nu op een andere manier druk ben met mezelf. Toch voel ik mezelf verveeld. Ik hoop dan ook snel weer aan het werk te kunnen want ik word pas echt blij me kleine kindjes om me heen.

  2. Ik vind het zelf heel dubbel om alleen te zijn.
    Eigenlijk vind ik het heel fijn, en heb ik af en toe ook echt tijd voor mezelf nodig.
    Anderzijds vind ik het ook moeilijk. Omdat ik de waarde/zinvolheid van mijn leven vaak afmeet aan ‘wat ik voor anderen doe’ . Daardoor ben ik eigenlijk heel weinig thuis en prop ik mijn agenda vol met allerlei vrijwilligerswerk en (groeps)activiteiten; Het voelt nog heel snel ‘lui’ en ‘egoistisch’ om gewoon met een boek op de zetel te zitten, of tv te kijken of wat creatievere dingen te doen…
    Verveling ken ik eigenlijk niet , maar rust dus ook bijna niet…

  3. Toch krijg ik een naar gevoel bij deze blog. Het alleen zijn is een stuk anders wanneer je een vriend hebt (of andere mensen om je heen). Je weet dat er een moment komt dat je niet meer alleen bent en daarom vind je het denk ik ook fijn om “even” alleen te zijn. Heel begrijpelijk. Ik ben heel erg benieuwd naar mensen die echt altijd alleen zijn, hoe het dan wordt ervaren. Is het dan nog steeds zo fijn?

    1. Ik ben al jaren alleen, maar nooit eenzaam en ik verveel me nooit. Ben sociaal maar de voordelen van terug kunnen trekken in een rustig huis van mij alleen is voor mij heel belangrijk.
      Ik heb wel zodra ik dat wil zo liefdevolle mensen om me heen.
      Maar er zijn wel eens dagen dat ik 3 dagen achtereen geen ander mens zie of spreek. En andere dagen heb ik allerlei feestjes achter elkaar.
      Geen van beide situaties zijn beter dan de ander, het is maar net hoe het komt en wat goed voelt.

  4. ik ben graag op mezelf en ik vind het leuk om dan film te kijken, een boek te lezen, dansen of in me dagboek te schrijven

  5. Sinds ik mama ben van 2 kindjes ben ik zelden ‘ echt’ alleen. Er zijn dagen dat ik onwijs geniet van het samen zijn, maar er zijn ook dagen dat ik blij ben dat ze op bed liggen en ik even een momentje heb voor mezelf of m’n man. Meestal ga ik dan serie kijken, gezichtsmaskertje nemen of even een boek lezen. Dingen waar ik niet aan toe kom met m’n kinderen :). Elke dinsdag gaan ze naar opa en oma, dan ben ik overdag dus echt alleen en doe ik waar ik die dag zin in of behoefte aan heb.

  6. Ik was tijdens mijn Es heel veel alleen en ik kon bijna geen andere mensen om mij heen verdragen. Sinds mijn behandeling en herstel is dat steeds een beetje beter gegaan. Langzamerhand kon ik weer wat meer afspraken maken en wat meer van huis zijn. Nu heb ik met een studie, stage, afspraakjes met vriendinnen, een date-leven wel een hele drukke agenda. Ik merk dat ik wel echt behoefte heb aan wat momentjes voor mezelf. Ik kan nog steeds slechts ‘opladen’ wanneer ik alleen ben en even lekker thuis m’n eigen gang kan gaan. Pas dan kom ik even goed tot rust. De uitdaging is voor mij dus om die momenten even in te plannen in m’n week. Dat vind ik best moeilijk omdat ik dan soms mensen moet teleurstellen door nee te zeggen of een afspraak af te zeggen. Herkent iemand dit?

    1. ja hoor heel herkenbaar

    2. Ik heb daar ook moeite mee. Maar probeer het te zien als zelfwaardering en respect naar jezelf toe

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *