Toen ik begon met afvallen, was ik eigenlijk nog best wel zoekende. Ik wilde afvallen en dat deed ik eerste op een gezonde manier, maar dat ging me niet snel genoeg. Toen ik het internet aan het afstruinen was naar afvaltips kwam ik al gauw op pro-ana terecht. Zulke sites hebben mij foute tips gegeven over hoe ik mezelf kon vernietigen. Jarenlang heb ik niet meer op de sites gekeken, maar laatst schreef ik er een stukje over in een blog en ik raakte toch weer nieuwsgierig. Zouden die sites nog bestaan? Ik besloot om een kijkje te nemen en voor heel even was ik weer terug op pro-ana.
De site waar ik vroeger op keek, wist ik nog uit mijn hoofd. Of het echter nog bestond, wist ik niet. Ik zit al heel lang niet meer in die wereld en bovendien had ik altijd een beetje het idee dat pro-ana veel minder een ding is dan vroeger. Vergeleken met vroeger (9 jaar geleden toen mijn eetstoornis begon) zie je eetstoornissen veel meer voorbijkomen in de media. Er is veel meer aandacht voor en dus ook voor alle gevaren van extreem lijnen. Misschien naïef, maar ik dacht hierdoor ook dat mensen inmiddels misschien wel beter zouden weten.
Ik was inderdaad naïef geweest. De site bestond nog gewoon en aan de reacties in het gastenboek te zien, werd de site ook nog regelmatig bezocht. Alles zag er ook precies hetzelfde uit. Het was nog steeds even donker en duister als toen. Alleen al die lay-out van die site is eigenlijk heel creepy, maar werkt tegelijkertijd ook verheerlijkend. Het doet lijken alsof anorexia iets mysterieus en bijzonders is. Ik kan me voorstellen dat dit me in mijn sombere periode aansprak. Afvallen leek hierdoor nog mooier.
Ik klikte verder op de site en las de dingen die ik vroeger ook las. Ik was stomverbaasd dat alles daar nog gewoon zo stond. Het is ziekelijk wat daar staat. Mijn hele eetstoornis stond daar omschreven. Al mijn trucjes, smoesjes en overtuigingen kwamen voorbij. Alle foute gedachtekronkels die je als eetstoornispatiënt hebt, stonden daar alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Mijn eetstoornis kwam opeens weer heel dichtbij, maar op een andere manier dan hier bij Proud. Hier ben ik natuurlijk ook heel open over mijn eetstoornis, maar de insteek van mijn verhalen is anders. Ik kan geen enkel positief punt bedenken van mijn eetstoornis en ik wil andere mensen er ook voor waarschuwen. Ook wil ik met mijn verhalen mensen laten zien dat je ook beter kan worden van een eetstoornis.
Het bezoeken van deze pro-anasite riep een gevoel van eenzaamheid bij me op. Die eenzaamheid voelde ik ook tijdens mijn eetstoornis. Ik voelde me in die tijd leeg, verdrietig, somber en eenzaam. Ik zocht manieren om me beter te voelen en afvallen en pro-ana waren daar dus voorbeelden van. Ik besef me nu ook meer hoe slecht het eigenlijk toen al met me ging.
Een gezonde tiener die lekker in haar vel zit en plezier heeft in het leven zal pro-ana waarschijnlijk direct wegklikken of er überhaupt niet eens op kijken. Als het al niet goed met je gaat, trek je de dingen die op zo’n site staan veel sneller aan. Ik trok het me heel erg aan wat daar stond. Ergens wist ik wel beter, maar ik was zo wanhopig opzoek naar houvast en iets om me beter door te voelen. Ik snap het daarom ook wel.
De site riep ook een gevoel van afschuw bij me op. Waar ik mensen probeer te stimuleren om hulp te zoeken, staan er op deze sites tips over hoe mensen het beste hun eten uit kunnen kotsen. Waar ik mensen waarschuw voor de gevolgen van een eetstoornis staan er op deze site tips wat je het beste tegen die gevolgen kan doen. Ik kan gewoon bijna niet geloven dat mensen eetstoornissen nog steeds verheerlijken.
Er is niks fijns aan jezelf uithongeren. Er is niks plezierigs aan elke dag je vinger in je keel te moeten steken van jezelf. Leven met een eetstoornis is ontzettend heftig. Je gaat stiekeme dingen doen, liegt, bedriegt, sluit jezelf af voor de buitenwereld totdat het een keer je dood wordt. Je leeft niet meer, maar je wordt geleefd door de eetstoornis.
Omdat pro-anasites niet verdwijnen, ben ik dankbaar dat mijn collega’s en ik hier de andere kant de eetstoornis kunnen laten zien. Jammer genoeg heb we zelf eerst moeten ervaren wat de ellende van een eetstoornis precies inhoudt, maar we kunnen daar nu gelukkig een positieve draai aan geven. Ik hoop dat alle meiden en jongens die pro-anasites bezoeken uiteindelijk de juiste hulp weten te vinden waar zij recht op hebben. Hulp en liefde is uiteindelijk hetgeen wat zij nodig hebben. Niet pro-ana.
Fotografie: Brian James
Geef een reactie