Weet ik eigenlijk wel wie ik ben?

(2019) Toen ik bij Proud kwam werken had ik bruin haar met een pony, speelde ik roller derby, droeg ik geen sieraden en at ik veel meer dierlijke producten. Vandaag de dag is dat heel anders. M’n haren zijn intussen, blond, roze, groen en blauw geweest. Ik speel geen roller derby meer, heb de sportschool vervangen voor de yogamat en ben alweer opzoek naar het volgende. Ik ben ineens gek op ringen en oorbellen en kies ervoor om vaker plantaardig te eten, maar ik wil dan wel weer vis eten. In de tussentijd heb ik een atelier gehad, maar heb ik die alweer ingeruild voor een band. Dingen komen en gaan en komen soms ook terug. Hoezo verandert dat zo vaak? Weet ik eigenlijk wel wie ik ben? Weet ik wel wat ik wil?

Ik weet nog dat mijn moeder mij ooit vertelde: “Je vader en ik zijn niet getrouwd totdat de dood ons scheidt, wij zijn getrouwd zolang het leuk is.” Daarmee wilde ze absoluut niet zeggen dat ze bij elke tegenslag de handdoek direct in de ring zouden gooien, maar wel dat als het echt niet meer zou werken, het ook goed is om het los te laten. Het is al meer dan tien jaar geleden dat ze dat vertelde, maar het staat me nog heel erg bij. Ik vind het nog altijd waardevolle woorden. Mijn ouders zijn intussen gescheiden, maar ik weet dat ze nog altijd heel veel om elkaar geven, al is het op een andere manier. Ze hebben dat destijds heel erg goed gedaan en daar ben ik heel trots op, maar ook dankbaar om. Die openheid in eerlijkheid, dat het leven nou eenmaal veranderlijk is en dat dat niet altijd makkelijk, maar wel oké is, is een fijne boodschap die ik heb meegekregen. Als iets niet meer goed voelt, mag je het loslaten en verder gaan, zonder dat het de waarde verliest die het al die tijd heeft gehad. Niets is ooit zonde van je tijd geweest als het op dat moment goed heeft gevoeld. Dat mag je altijd blijven koesteren.

Zodra m’n vader de deur open doet begin ik enthousiast te praten: “Oke, oke, ik ben dus gestopt met het atelier, máár ik ga wel weer met een bandje beginnen! Tof he?!” Roep ik. M’n vader schudt lachend met z’n hoofd en roept gekscherend: “Jij weet ook niet wat je wil he.” Ja, nou ja, soms lopen de dingen anders dan de van tevoren had bedacht, maar dít is wat ik op dít moment wil. Het atelier was even leuk, al duurde het misschien een beetje kort, maar toen ik ineens voor de keuze werd gesteld of ik hier wel of niet mee door wilde gaan, zag ik dat één van mijn vrienden graag een bandje wilde beginnen. Het is niet zo dat ik zomaar ergens mee stop, maar als de dingen zo op z’n plek vallen ben ik daar ook niet de moeilijkste in. Dit voelde goed, dus ik moest het doen. “Nou, ik ben benieuwd hoe lang je het volhoudt.”

Een opmerking die me bekend in de oren klinkt. Hoe lang hoor ik dit nu al? Vroeger vond ik het heel rot. Gelooft de ander er dan niet in? Ik kán dit heus wel hoor. Ik moet toegeven dat ik snel afgeleid ben, maar de opmerking vond ik niet terecht. Het is geen kwestie van volhouden, het is een kwestie van of het nog goed voelt. Soms moet je daar even voor volhouden. Niet dat ik bij elke tegenslag direct de handdoek in de ring zou gooien, maar als iets me (op gegeven moment) meer kost dan het me oplevert, is het leuk geweest. Dat heb ik immers, bewust of onbewust, zo geleerd.

De basis is er

Het klinkt een beetje gevaarlijk. Is het wel goed om zo makkelijk los te laten als iets even niet gaat zoals je wilt? Zo zwart wit is het niet. Het is niet zo dat ik het niet probeer. Het is niet zo dat ik zomaar ergens mee stop en het is niet zo dat ik mijn verantwoordelijkheden niet neem. Er moet altijd een goede basis zijn en die is er op dit moment. Ik ben gezond, heb een fijn huis en leuk werk waar ik genoeg mee verdien om mezelf te kunnen onderhouden. Die basis is er en dat moet zo blijven. Er is iets waar ik altijd op terug kan vallen. Ik vind het belangrijk dat dat stabiel is en prettig dat ik vanuit daar kan kiezen met welke wind ik mee wil waaien.

Ik heb er altijd wel voor gezorgd dat die basis er is. Soms met iets minder leuk werk of een iets minder fijn huis, maar ik heb m’n weg er altijd wel in weten te vinden. Natuurlijk was dat in de tijd dat ik een eetstoornis had wel wat lastiger, maar het is ook helemaal oké om dan om hulp te vragen. In mijn omgeving, therapie en toch ook wel het goed georganiseerde systeem van Nederland had ik dus nog altijd een bepaalde basis die voor mij voor genoeg steun kon bieden. De basis is er. Ik neem mijn verantwoordelijkheden, maar voel ook een bepaalde vrijheid om me daarin te mogen bewegen.

Je staat nooit stil

We zijn immers ook altijd in beweging. We staan nooit echt stil. Je bent vandaag niet wie je gisteren was en ook morgen zal je weer anders zijn. Dat is niet zo gek, want je maakt elke dag weer dingen mee die je vormen tot wie je bent. Je ontmoet iemand, je leest eens wat, je loopt ergens tegenaan, overwint wat, twijfelt, ziet iets tofs, ziet is naars, hoort een verhaal, kijkt een film, voelt en gevoel en dat allemaal neem je mee in je ervaringen. Soms merk je die veranderingen heel goed, maar soms zijn ze ook heel subtiel. Sommige mensen weten heel goed wat ze willen, gaan daarvoor en blijven dat lang doen.

Een ander is misschien wat veranderlijker, omdat diegene veel dingen leuk vindt of nog niet datgene heeft gevonden wat je een langere tijd wil doen. Weer een ander is misschien even vastgelopen, weet het allemaal niet zo goed, maar het ook oké om het even niet te weten. Moet je het altijd maar weten? Er komt vast wel weer iets op je pad als je kan werken aan waar je door vastloopt en/of als het lukt om er voor open te staan, maar soms gebeurt het ook als vanzelf. Op die momenten verbaas ik me weer over ons mens zijn en het leven. Het kan soms raar lopen, maar het loopt.

Weten wie je bent

Waar de één heel goed weet wat hij wil, heeft de ander dat misschien wat minder of ervaart diegene weten wat die wil wel heel anders. Misschien wil je niet per se heel goed zijn in één ding, maar beleef je meer plezier aan het onderzoek en nieuwe dingen doen. Als die basis maar goed is en het je niet in de weg zit is daar denk ik niks mis mee. Natuurlijk hebben sommige dingen consequenties en is dat niet altijd even leuk, maar wat heeft het voor zin om je daar blind om te blijven staren. Wat als, daar kan je niet op bouwen. Wat nu, daar kan je wel op bouwen en je mag het jezelf elke dag weer vragen. Steeds vaker zie je dat mensen niet voor altijd op één plek blijven werken. Zelf vind ik bijvoorbeeld veel verschillende stijlen leuk. Je ziet dat ook terug in mijn tot op zekere hoogte veranderende uiterlijk. Elk jaar is er weer trend van het één of ander waar je wel of niet aan mee wilt doen. Misschien was je ooit ergens van overtuigd en deel je nu een andere mening. Waarom ben je niet blij met wat je hebt? Waarom blijf je niet bij wat je vindt? Weet je soms niet wie je bent?

Zelf denk ik dat de zoektocht naar wie jij bent er niet eentje is waar je zomaar even een antwoord op gaat vinden. Ik denk niet dat wie jij bent iets is dat helemaal vast staat. Ik vind dat je altijd op iets terug mag komen. Ik denk dat je altijd aan het ontwikkelen bent. Dat je meerdere dingen leuk mag vinden. Dat uiterlijke verandering en innerlijke groei naast elkaar mogen bestaan. Dat je iets gewoon leuk mag vinden zonder dat het een stempel hoeft te krijgen. Dat iets een tijdje goed voor je is geweest, maar nu niet meer bij je past of andersom. Dat iets een tijdje bij je kan passen en dat je het dan ook weer los mag laten, zonder dat het zijn waarde verliest. Je mag zijn wie je wilt, maar wees vooral ook wat goed voor je is. Dat kan en mag veranderlijk zijn, maar dat hoeft helemaal niet. Vind daarin je eigen weg.

Weet jij wie je bent?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019