Nee tuurlijk, ik moest met mijzelf door een deur kunnen en eerst goed aan mijzelf gaan werken. Daar was ik het helemaal mee eens, want dat had echt even prioriteit. Stiekem zag ik ook vaak voor me hoe ik de perfecte persoon tegenkwam en hoe dat mijn leven voorgoed zou veranderen. Iemand die mij op zou tillen en zo veel met mij zou doen, dat ik een compleet nieuwe versie van mijzelf zou worden. Iemand die mij weer heel zou maken, een soulmate. Vanaf dat moment zou niets meer hetzelfde zijn. Die persoon zou ervoor zorgen dat ik mijn problemen eindelijk achter mij kon laten….
Iemand anders kan jou niet heel maken en een ander gaat jouw problemen niet wegnemen. Het klinkt logisch, erg voor de hand liggend en het is mij ook heel vaak gezegd. Doe nou eens rustig aan en neem eerst de tijd voor jezelf. Ik snapte ergens wel dat het niet zo werkte, maar toch kon ik dat romantische beeld ook niet echt van mij afzetten. Voor mijn gevoel was ik ook hard bezig met mijzelf te ontwikkelen, maar kon het stiekem ook geen kwaad als iemand daar een handje bij zou helpen.
Ik heb mijzelf er achteraf toch vaak op betrapt een oplossing te zoeken in anderen. Niet alleen de bevestiging dat ik goed genoeg zou zijn, maar ook het gevoel hebben dat alles echt anders zou kunnen worden. Mijn leven anders zou kunnen worden en dus ook ik anders zou worden. Dat ik een ander persoon zou worden, een persoon zonder problemen. Of in ieder geval zonder de problemen waar ik nu al tijden tegenaan liep.
Wat zoek je in die persoon?
Pas na een lange tijd vroeg ik mijzelf voor het eerst af wat die persoon eigenlijk in zijn mars zou moeten hebben om mijn leven beter te kunnen maken? Ik verwachtte nogal wat van iemand, of misschien niet zo zeer van die persoon zelf, maar wel van het effect dat die persoon zou kunnen hebben op mij en op mijn leven. Wat moest iemand dan voor uitstraling, eigenschappen en kenmerken hebben die mij zouden doen veranderen? Wat zou nu echt een positieve invloed hebben op mijn leven? Kortom; wat zoek ik in die persoon dat ik nu blijkbaar nog mis?
Blijkbaar wilde ik gewoon anders zijn en had ik het gevoel dat niet zelf voor elkaar te krijgen. Hoewel het ook een bijzondere verwachting was daar anderen wel toe in staat te achten. Dat zei natuurlijk eigenlijk een heleboel over hoe ik over mijzelf dacht en hoe hoog ik anderen tegelijkertijd had zitten. Wat moest iemand anders kunnen bijdragen? Waar heb ik dus zo’n ontzettende behoefte aan? Hoe meer ik die vragen kon beantwoorden en inzicht kreeg in mijn verwachtingen, hoe meer het erop leek dat ik mijn eigen tekortkomingen wilde opheffen. Dingen waaraan ik zelf niet kon voldoen, zoals stabiliteit, rust en gezonde spontaniteit, zocht ik onbewust in iemand anders. Mijn soulmate moest mij aanvullen op alle punten waaraan ik naar mijzelf tekort schoot en daar ging maar aandacht naar uit. Terwijl ik ook mijn aandacht op mijzelf kon richten en kon gaan werken aan die punten die ik graag anders zou zien.
Hoe kan ikzelf die persoon worden?
Hoe kan ik in ieder geval een beetje in de buurt komen van die redder die ik voor mij zie en zelf die verantwoordelijkheid nemen? Hoe kan ik zelf zorgen voor meer stabiliteit en rust in mijn leven? Hoe kan ik zelf op een gezonde manier spontane dingen doen, zonder aan mijzelf voorbij te gaan of door te slaan in destructief gedrag? Hoe kan ik dus eigenlijk mijn eigen soulmate worden en de relatie met mijzelf verbeteren? Dat is namelijk een relatie waar ik niet op hoefde te wachten en waarvan ik zeker zou weten dat het alle energie en tijd meer dan waard zou zijn. Niet dat het werken aan jezelf altijd makkelijk is, maar de relatie die je met jezelf hebt is wel degene waar je het meeste invloed op hebt. Investeren in die innerlijke soulmate had ik voor een groot deel zelf in de hand, terwijl mijn verwachtingen naar die ‘onbereikbare persoon’ natuurlijk ook voor de nodige problemen zou kunnen zorgen.
Je hoeft niet te wachten
Het zorgt stiekem toch voor het gevoel ergens op te moeten wachten. Het wachten op een persoon die jouw leven binnenwandelt, maar wanneer en of dat moment ooit komt weet je natuurlijk niet. Je wacht op iets, iets dat het beter zou kunnen maken, terwijl het leven zich nu al afspeelt. Het is allemaal al recht voor je neus. Je leven is er, jij bent er en dat is eigenlijk alles wat je nodig hebt. Op wie moet je eigenlijk wachten tot het goed of beter zou kunnen worden?
Dat gevoel in de wachtkamer te moeten zitten heeft overigens vast niet iedereen. Zelf merkte ik dat ik eerder geneigd was om hard op zoek te gaan, wat met terugwerkende kracht eigenlijk hetzelfde effect had. Het op zoek zijn naar iemand en het op zoek zijn naar die ommekeer in je leven zorgde er soms ook voor dat ik mijn eigen leven een beetje vergat. Terwijl ik helemaal nergens naar op zoek hoefde en nergens op hoefde te wachten. Ik was er al en ik wist op een gegeven moment ook wel wat ik anders zou willen, niets hoefde mij dus nog tegen te houden.
Misschien dat het wachten ergens ook wel een veilig gevoel gaf. Ik voelde mij altijd het kleine meisje en mijn problematiek is op een gegeven moment wel gaan voelen als een deel van mijn identiteit. Een identiteit waar ik lang niet altijd blij mee was, maar wat tegelijkertijd ook heel vertrouwd voelde. Het gevoel gered te moeten worden paste daar heel goed bij. De verwachting dat iemand anders mij kon veranderen gaf mij hoop en gaf mij het gevoel dat ik niet kon falen. Als ik het zelf moest doen was er altijd de kans dat het kon mislukken. Als ik enkel en alleen op mijzelf moest bouwen en ik faalde, wie bleef er dan nog over? Wat nou als het mij nooit zou lukken en ik daardoor alle hoop zou verliezen?
Uiteindelijk was dat wachten en die verantwoordelijkheid in zeker zin buiten mijzelf plaatsen veel schadelijker voor mijn zelfvertrouwen, dan wanneer het een keer zou mislukken. Iets zelf proberen, wat de uitkomst ook is, geeft uiteindelijk een krachtiger gevoel dan het van je af te schuiven uit angst of onzekerheid. Het enige wat overeind blijft is diezelfde angst en ook de onzekerheid gaat iemand anders niet weg kunnen nemen door het stokje over te nemen. Het begint denk ik bij het vertrouwen dat je het zelf zou kunnen, dat jij zelf voor de verandering kunt zorgen die je nodig hebt. Met de jaren verander je en verdwijnt ook het kleine meisje. Dat is eng en onwennig, maar dat gebeurt denk ik niet voor niets. Dat die stap en verandering eng zijn, betekent niet dat je het niet aan zou kunnen om zelf de persoon te worden die jij nodig hebt.
Je blijft jezelf
Het is denk ik wel echt zo dat iemand anders een hele positieve invloed op jou kan hebben. Niet alleen door bewondering of verliefdheid, maar ook door de manier hoe iemand met je omgaat en jou op een positieve manier motiveert en stimuleert. Dat zijn hele waardevolle dingen die iemand kan toevoegen, maar daarnaast blijf je ten alle tijden natuurlijk vooral jezelf.
Ik werd natuurlijk nooit die andere persoon. Ik bleef mijn eigen persoonlijkheid gewoon houden en alle leuke en minder leuke dingen die daarbij hoorde, daar kwam slechts iemand bij. Daar kwam iemand naast die daar misschien wel wat beweging in kon krijgen, maar iemand anders kon mij natuurlijk nooit veranderen. Ik nam mijzelf mee, naar elke situatie en naar elke persoon. En hoewel dat juist iets heel goeds was, zag ik het als een poging om gered te worden dat telkens maar mislukte.
Want eigenlijk was het natuurlijk prima dat ik mijzelf overal mee naartoe nam. Als mijn problemen verhuisde gewoon mee die relatie in en wanneer het mislukte, nam ik alles ook weer mee terug. In wie moest ik dan eigenlijk teleurgesteld zijn? In mijzelf, of in de ander?
Het feit dat het nog niet lukt en dat je nog veel worstelt met jezelf, betekent natuurlijk niet dat je het niet kunt ontwikkelen. Er is zo veel te leren en te ontwikkelen in die relatie met jezelf, dat het altijd beter kan gaan. Dat kost en energie en dat maakt het zeker niet altijd eenvoudiger, maar ook dat betekent niet dat het er niet in zit. Hoe fijn zou het zijn als je je zo op gemak zou kunnen voelen met jezelf, als hoe je dat nu hoopt bij iemand anders? Hoe fijn is het om thuis te komen bij jezelf en je die ander niet meer nodig hebt. Hoe beter die relatie is en hoe meer je zelf die rol kunt vervullen, hoe gelijkwaardiger en waardevoller de rol van andere mensen kan worden. Jij bent sterker dan je denkt en hebt alles al in huis om je eigen soulmate te worden, je eigen redder, je eigen soulmate.
♥
Fotografie: annetnavi
Geef een reactie