Niemand in mijn omgeving wist dat ik mijzelf pijn deed. Mijn zelfbeschadiging was vaak niet te zien, terwijl deze juist erg opviel. Eigenlijk kon niemand er echt omheen, maar toch is dit wel wat er gebeurde. Ik bleek een talent te hebben om mij hier keer op keer weer uit te praten. In deze tijd ‘viel ik regelmatig van de fiets’ of ‘viel de douchekop ineens naar beneden.’ Ik hechtte hier zelf niet echt waarde aan. Ik snijd mijzelf toch niet..? Het valt heus wel mee.
Automutilatie betekent letterlijk zelfbeschadiging of zelfverminking. Dit kan in meerdere vormen tot uiting worden gebracht en dat zijn er best wel heel veel. In de kliniek waar ik werd behandeld voor mijn eetstoornis, was dit dan ook een veelbesproken thema. Niet alleen in therapie, maar ook onderling. Op Instagram kwam ik in aanraking met accounts die zelfbeschadiging leken te verheerlijken. Ik wilde dit helemaal niet zien, maar wegkijken kon ik ook niet.
Mijzelf straffen
Hoe langer ik in de kliniek zat, hoe beter ik om kon gaan met de triggers die mijn eetstoornis in stand hielden. Het lukte mij om weerstand te bieden tegen de destructieve gedachten van mijn eetstoornis, maar ze uiten kon ik niet. Mijn hoofd vulde zich al snel met gedachten waar mijn eetstoornis zich normaal over zou ontfermen. Ineens had ik geen uitlaatklep meer. Ineens werd het mij duidelijk waarom ik die eetstoornis zo bij mij hield. Ik had haar nodig om om te gaan met alle spanning.
Toch probeerde ik mij echt te richten op mijn herstel. Die gedachten en gevoelens gaan vast vanzelf wel een keer weg, dacht ik. Tot ik uitschoot. Tijdens mijn herstel kreeg ik last van extreme hunger. Ik had mijn lichaam een tijd teveel ontzegd en tekorten opgelopen. Mijn lichaam vroeg mij deze op te vullen. Voor ik het wist waren de verpakkingen leeg. Alsof ik even in een roes was beland en daarna abrupt wakker was gemaakt. Het schuldgevoel kickte in en ik voelde me waardeloos. De enige manier die ik kon bedenken om hier mee om te gaan mocht ik niet inzetten. Ik mocht niet compenseren, maar moest mijzelf wel straffen.. Dit gebeurde helaas meer dan eens. Het werd een nieuwe manier om de spanning uit te zitten. Een nieuwe manier om de drang tegen het compenseren te winnen. Ik begon mijzelf te slaan.
Ik vond het extreem spannend om dit met anderen te bespreken, maar ik wist dat het nodig was. Ergens wist ik wel dat het niet goed ging, dat ik de spanningen op een andere manier aan was gegaan, maar mijzelf serieus nemen kon ik niet. Iedereen die ik kende die zichzelf pijn deed had pleisters en wonden. Soms zelf hechtingen. Ik niet. Ik had blauwe plekken. Dan valt het toch wel mee? Ik hield er geen littekens aan over, bij mij is het vast niet zo erg. Ik was veel te bang voor de reacties van anderen. Ik was bang dat het gevoel dat ik had door anderen ook uitgesproken zou worden. Dat niemand mij serieus zou nemen. Terwijl er een kant in mij zat die dat wel echt wilde.
De na-aper
Deze is meteen heel pijnlijk voor mij. Ik had alle moed verzameld en een afspraak gemaakt bij de arts in de kliniek. Van het weekend was het misgegaan, goed mis. Met mijn schouder vastgezet in tape werd ik verwelkomd. Huilend vertelde ik hoe het echt ging, dat de spanningen te veel werden en dat ik geen andere manier wist om hier mee om te gaan. Dat ik wilde dat het stopte, maar dat ik niet wist hoe ik die weerstand moest bieden. Dat het van kwaad tot erger ging en dat ik me ontzettend schaamde. Samen maakten we een afspraak. De dag erna zou ik PMT hebben. De arts zou de therapeute op de hoogte stellen en daar zou ik mijn verhaal doen, voor de rest van de groep. Ergens opgelucht, maar toch ook vol van spanning liep ik terug naar de woonkamer. Hopend dat vandaag voor altijd zou duren.
Die dag erna tijdens PMT zaten we in een cirkel toen het thema zelfbeschadiging centraal werd gesteld. De zenuwen gierden door mijn lijf en het liefst wilde ik wegrennen. Het meisje naast mij begon. Zodra ze haar verhaal vertelde viel mijn mond open. Ze vertelde precies mijn verhaal. Ik kon wel huilen. Eindelijk iemand die mij begreep. Ik was niet gek. Haar verhaal werd goed ontvangen, iets dat mij vertrouwen gaf om ook mijn verhaal te doen. Ik vertelde hoe ik mij in haar verhaal herkende. Dat ik door dezelfde hel heen ging. Dat ik mijzelf ook pijn deed, blauwe plekken had, maar mijn verhaal werd niet goed ontvangen. Ineens was ik de na-aper. Het meisje dat deed wat zij ook deed.
Vragend zocht ik de blik op van de therapeute. Zij wist dit toch? Ook zij begon kritische vragen te stellen. Waarom ik het nodig vond om hetzelfde te vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde. Had ze de arts dan niet gesproken? Ik begreep er niks van. De tranen begon op te wellen en ik voelde mijn wangen nat worden.
Jezelf wel serieus nemen
De dag erna zat ik weer bij de arts. Ik voelde me verraden, vertrouwde mijn therapeute niet meer. Ik vertelde wat er was gebeurd en dat mijn voorspellingen uit waren gekomen. Niemand geloofde mij. ‘Zie je wel, het is niet erg, het is niet waar, ik kan er maar beter niet zijn. Niemand neemt mij serieus.‘ Dit klonk vast heel dramatisch, maar zo voelde ik het echt. Alsof ik er niet toe deed. Alsof alle anderen belangrijker waren dan ik. Ze geloofden haar wel, maar mij niet.
Ik kwam er al snel achter dat het mij niet verder ging helpen om in deze rol te blijven hangen. Ik moest zelf op zoek gaan naar oplossingen. Ik wilde dit niet meer. Ik wilde mijzelf niet hoeven straffen, op welke manier dan ook.
Het heeft bij mij wel echt even geduurd voordat het mij lukte om die drang uit te zitten. De gedachten bleven door mijn hoofd spoken. Het lukte mij niet om maar even ‘rustig een boekje te gaan lezen.’ Zo werkte het gewoon niet. Wel lukte het mij om wat meer openheid te geven in de strijd die voorheen onzichtbaar was. Ik schaamde me, nam mijzelf niet serieus, maar het gesprek aangaan liet mij inzien dat ik wel degelijk een probleem had.
Natuurlijk is dit ook wel een hele specifieke situatie die ik nu beschrijf die hopelijk niet vaak voorkomt. De frustraties hierover heb ik uiteindelijk wel gedeeld met mijn toenmalige vriend. Hier voelde ik mij gelukkig wel begrepen. Ik leerde dat er veel manieren zijn om jezelf pijn te doen, te straffen, verdoven. Dit was voor mij een manier geworden om met deze gevoelens om te gaan.
Mij heeft het geholpen om uit te zoeken wat precies mijn triggers waren. Wat maakt het dat ik mijn vlucht hierin zoek? Mocht ik toch in de verleiding zijn om mijzelf pijn te doen hielp het mij om dit, hoe moeilijk ik het ook vond, uit te spreken naar mijn omgeving. Ik had een aantal mensen die hiervan wisten die ik altijd even een berichtje kon sturen of even kon bellen. Dit zorgde ervoor dat de drang uiteindelijk een beetje afnam en ik weer rustig kon ademen. Het is niet altijd makkelijk, vaak niet zelfs, maar dat betekent niet onmogelijk. Het is niet normaal om jezelf pijn te doen, op wat voor manier dan ook.
Daar mag je echt hulp bij zoeken, dat mag je serieus nemen. Echt.
♥
Heb jij last van zelfbeschadiging? Misschien heb je iets aan deze, deze en deze blogs.
Geef een reactie