Tijdens mijn eetstoornis vond ik het lastig om ‘onnodig’ geld uit te geven. Ten eerste had ik al niet zoveel te besteden. Daarnaast wilde ik al mijn geld bewaren voor ‘goed’ eten. Eten dat vaak een stuk duurder was dan mensen om mij heen in die tijd aten. Zo at ik geen producten van huismerken, gaf ik de voorkeur aan biologisch en werd ik meegesleurd in veel voedsel-hypes. Ik wilde zo ‘gezond’ mogelijk zijn. Maar gelukkig zijn hoorde hier niet bij. Ik gaf vrijwel niks uit aan kleding. Make-up gebruikte ik niet en douche-gels kocht ik in voordeel-verpakking. Ik leefde zo zuinig mogelijk. Ik wilde niks aan mezelf uitgeven…
Nu ik dit zo opschrijf lees ik de ironie. Aan de ene kant mijn eetstoornis die al het geld opeiste, aan de andere kant de eetstoornis die vond dat ik niks waard was. Heel verwarrend eigenlijk. Waar mijn vriendinnen enthousiast geld uitgaven aan nieuwe lingerie en parfum, koos ik ondertussen de duurste bananen uit. Over elke uitgave dacht ik drie keer na, behalve uitgaven omtrent eten. Of beter gezegd: mijn eetstoornis. Want uit eten gaan vond ik dan wel weer zonde van het geld. Ik at het toch niet op en het was alleen maar duur. Ik gaf liever iets extra zodat ik het voor mezelf wel veilig maakte. Dan at ik thuis liever een wat duurdere, biologische maaltijd. Want waarom zou ik betalen voor eten dat ik niet durfde te eten…?
Ik herinner me een moment dat ik met een vriendin samen boodschappen aan het doen was. Ze pakte wat ze nodig had, en ik ook. Bij de kassa scheelden onze bedragen enorm. Ik moest meer dan het dubbele betalen van wat zij kwijt was. We hadden beiden alleen avondeten nodig. Toen dit zo naast elkaar lag, begon ik me ineens te schamen. Terwijl ik die dag ervoor, zonder moeite, een soortgelijk bedrag had uitgegeven aan eten. ‘Zozo, doe maar duur!’ Lachte mijn vriendin mij toe. Met een rood hoofd pakte ik de boodschappen in mijn tas. Ergens begreep ik het ook niet zo goed, want ik was toch altijd zo zuinig? Of viel dit eigenlijk wel mee…?
Tijdens mijn herstel begon ik in te zien dat ik niet altijd die extreem dure producten nodig had. Een ‘normaal’ brood voldoet eigenlijk prima. Ik maakte kennis met de basislijst en begon langzaamaan wat goedkopere producten te kopen. Goedkopere tussendoortjes en diepvries producten. Ik wilde meer maken dan alleen mijn ‘standaard’ recepten en ik begon producten opnieuw te gebruiken en in te vriezen. Dingen die voorheen van mijn eetstoornis mochten. Ik was bijvoorbeeld te bang dat er voedingswaarden zouden ‘ontsnappen’, iets waarvan ik nu weet dat dit niet het geval is. Door tegen die eerdere regels in te gaan, hield ik ineens wat geld over. Nog steeds mocht ik dit niet aan mezelf uitgeven. Ik had hier ook nog een Wajong, dus ook niet heel veel geld. Ik werd alleen iets slimmer in het omgaan met dit (beperkte) budget.
Al een tijd na mijn eetstoornisherstel, ontmoette ik mijn huidige vriend. Hij verdiende aanzienlijk meer geld dan ik, en had ook minder moeite met het uitgeven van dat geld. Hij ging (en gaat nog steeds) graag uiteten en is gek op dure dingen. Hier had ik in het begin best wel moeite mee. Tijdens één van onze eerste dates, ben ik in huilen uitgebarsten. We zaten op een terrasje in Scheveningen. Ineens bedacht ik me hoe duur dit allemaal wel niet was. Ik had dat geld helemaal niet… Niet voor de benzine, niet voor het eten… Ik raakte in paniek en besloot op dat moment dat we te verschillend waren. Hij voelde de spanning natuurlijk ook en heeft, zonder een hap genomen te hebben, alles betaald. Samen hebben we een stukje gewandeld en uiteindelijk heb ik verteld waar ik zo’n last van had. Gek genoeg begreep hij me. Omdat ik niet meer terug wilde hebben we een stuk pizza gehaald en deze op een trappetje opgegeten.
Met enige regelmaat denk ik aan dit moment terug. Ik had geen eetstoornis meer, maar echt lekker in mijn vel zat ik op dat moment nog niet. Het voelde voor mij allemaal als te veel. Dat terrasje met die jongen, die mij toch niet leuk genoeg zou vinden als hij me echt zou leren kennen. En dan moest ik daar ook nog voor betalen…? Ook al heb ik niet echt genoten van het eten waar we niks van hadden gegeten, het staat voor mij symbool voor alle keren dat ik daarna uiteten ging. Dat ik betaalde voor de momenten in plaats van voor de materie. Iets dat van mijn eetstoornis destijds ook niet mocht. Ik mocht niet genieten, laat staan daarvoor betalen.
Mijn vriend heeft mij in laten zien dat juist die momenten heel fijn en waardevol kunnen zijn. Als ik aan het afgelopen jaar denk, denk ik aan de keer dat we uiteten gingen in een restaurant en bijna alles van de kaart hadden besteld. Ik denk aan onze dromen om ooit een keer bij een sterrenrestaurant te eten. Maar ook aan de keren dat we het geld dat we hiervoor sparen uitgaven aan een plant. En dat is nu oké. Jaren geleden had ik dit nooit gedaan, maar ik heb geleerd dat dit er ook bij hoort. Die plant staat in de woonkamer en zie ik elke dag. Ik word blij van mooi servies, mooi ondergoed (wat bijna niemand ziet), gezichtsserums en mooie kaarsenstandaarden. Nu vind ik het niet erg meer om daarvoor te betalen, omdat ik weet dat dit me meer gaat opleveren dan dat extra dure brood, dat zo veilig voelde. Ik mag weer genieten. Ik mag weer geld aan mezelf uitgeven. Ik mag weer in mezelf investeren, in plaats van in de eetstoornis.
Hoe makkelijk geef jij geld aan jezelf uit?
Geef een reactie