Geld uitgeven aan jezelf

Tijdens mijn eetstoornis vond ik het lastig om ‘onnodig’ geld uit te geven. Ten eerste had ik al niet zoveel te besteden. Daarnaast wilde ik al mijn geld bewaren voor ‘goed’ eten. Eten dat vaak een stuk duurder was dan mensen om mij heen in die tijd aten. Zo at ik geen producten van huismerken, gaf ik de voorkeur aan biologisch en werd ik meegesleurd in veel voedsel-hypes. Ik wilde zo ‘gezond’ mogelijk zijn. Maar gelukkig zijn hoorde hier niet bij. Ik gaf vrijwel niks uit aan kleding. Make-up gebruikte ik niet en douche-gels kocht ik in voordeel-verpakking. Ik leefde zo zuinig mogelijk. Ik wilde niks aan mezelf uitgeven…

Nu ik dit zo opschrijf lees ik de ironie. Aan de ene kant mijn eetstoornis die al het geld opeiste, aan de andere kant de eetstoornis die vond dat ik niks waard was. Heel verwarrend eigenlijk. Waar mijn vriendinnen enthousiast geld uitgaven aan nieuwe lingerie en parfum, koos ik ondertussen de duurste bananen uit. Over elke uitgave dacht ik drie keer na, behalve uitgaven omtrent eten. Of beter gezegd: mijn eetstoornis. Want uit eten gaan vond ik dan wel weer zonde van het geld. Ik at het toch niet op en het was alleen maar duur. Ik gaf liever iets extra zodat ik het voor mezelf wel veilig maakte. Dan at ik thuis liever een wat duurdere, biologische maaltijd. Want waarom zou ik betalen voor eten dat ik niet durfde te eten…?

 

Ik herinner me een moment dat ik met een vriendin samen boodschappen aan het doen was. Ze pakte wat ze nodig had, en ik ook. Bij de kassa scheelden onze bedragen enorm. Ik moest meer dan het dubbele betalen van wat zij kwijt was. We hadden beiden alleen avondeten nodig. Toen dit zo naast elkaar lag, begon ik me ineens te schamen. Terwijl ik die dag ervoor, zonder moeite, een soortgelijk bedrag had uitgegeven aan eten. ‘Zozo, doe maar duur!’ Lachte mijn vriendin mij toe. Met een rood hoofd pakte ik de boodschappen in mijn tas. Ergens begreep ik het ook niet zo goed, want ik was toch altijd zo zuinig? Of viel dit eigenlijk wel mee…?

Tijdens mijn herstel begon ik in te zien dat ik niet altijd die extreem dure producten nodig had. Een ‘normaal’ brood voldoet eigenlijk prima. Ik maakte kennis met de basislijst en begon langzaamaan wat goedkopere producten te kopen. Goedkopere tussendoortjes en diepvries producten. Ik wilde meer maken dan alleen mijn ‘standaard’ recepten en ik begon producten opnieuw te gebruiken en in te vriezen. Dingen die voorheen van mijn eetstoornis mochten. Ik was bijvoorbeeld te bang dat er voedingswaarden zouden ‘ontsnappen’, iets waarvan ik nu weet dat dit niet het geval is. Door tegen die eerdere regels in te gaan, hield ik ineens wat geld over. Nog steeds mocht ik dit niet aan mezelf uitgeven. Ik had hier ook nog een Wajong, dus ook niet heel veel geld. Ik werd alleen iets slimmer in het omgaan met dit (beperkte) budget. 

Al een tijd na mijn eetstoornisherstel, ontmoette ik mijn huidige vriend. Hij verdiende aanzienlijk meer geld dan ik, en had ook minder moeite met het uitgeven van dat geld. Hij ging (en gaat nog steeds) graag uiteten en is gek op dure dingen. Hier had ik in het begin best wel moeite mee. Tijdens één van onze eerste dates, ben ik in huilen uitgebarsten. We zaten op een terrasje in Scheveningen. Ineens bedacht ik me hoe duur dit allemaal wel niet was. Ik had dat geld helemaal niet… Niet voor de benzine, niet voor het eten… Ik raakte in paniek en besloot op dat moment dat we te verschillend waren. Hij voelde de spanning natuurlijk ook en heeft, zonder een hap genomen te hebben, alles betaald. Samen hebben we een stukje gewandeld en uiteindelijk heb ik verteld waar ik zo’n last van had. Gek genoeg begreep hij me. Omdat ik niet meer terug wilde hebben we een stuk pizza gehaald en deze op een trappetje opgegeten.

Met enige regelmaat denk ik aan dit moment terug. Ik had geen eetstoornis meer, maar echt lekker in mijn vel zat ik op dat moment nog niet. Het voelde voor mij allemaal als te veel. Dat terrasje met die jongen, die mij toch niet leuk genoeg zou vinden als hij me echt zou leren kennen. En dan moest ik daar ook nog voor betalen…? Ook al heb ik niet echt genoten van het eten waar we niks van hadden gegeten, het staat voor mij symbool voor alle keren dat ik daarna uiteten ging. Dat ik betaalde voor de momenten in plaats van voor de materie. Iets dat van mijn eetstoornis destijds ook niet mocht. Ik mocht niet genieten, laat staan daarvoor betalen.

Mijn vriend heeft mij in laten zien dat juist die momenten heel fijn en waardevol kunnen zijn. Als ik aan het afgelopen jaar denk, denk ik aan de keer dat we uiteten gingen in een restaurant en bijna alles van de kaart hadden besteld. Ik denk aan onze dromen om ooit een keer bij een sterrenrestaurant te eten. Maar ook aan de keren dat we het geld dat we hiervoor sparen uitgaven aan een plant. En dat is nu oké. Jaren geleden had ik dit nooit gedaan, maar ik heb geleerd dat dit er ook bij hoort. Die plant staat in de woonkamer en zie ik elke dag. Ik word blij van mooi servies, mooi ondergoed (wat bijna niemand ziet), gezichtsserums en mooie kaarsenstandaarden. Nu vind ik het niet erg meer om daarvoor te betalen, omdat ik weet dat dit me meer gaat opleveren dan dat extra dure brood, dat zo veilig voelde. Ik mag weer genieten. Ik mag weer geld aan mezelf uitgeven. Ik mag weer in mezelf investeren, in plaats van in de eetstoornis.

Hoe makkelijk geef jij geld aan jezelf uit?

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

10 reacties op “Geld uitgeven aan jezelf”

  1. Ik hanteer een biologische levensstijl. Niet per se vegetarisch. Uit eten gaan doe ik niet vaak (ongeveer drie keer per jaar plus als ik op een vakantie ben waarbij ik niet zelf kan koken). Ik woon alleen en vind het niet gezellig om in mijn eentje uit eten te gaan. Goede, gezonde basisvoeding vind ik wel heel belangrijk. Omdat ik jarenlang mijn lichaam veel kwaad heb gedaan, wil ik er nu goed voor zorgen. En ja daar zal ik best duurder mee uit zijn dan gemiddeld. Who cares? Ik werk ervoor en houd nog genoeg geld over voor andere dingen.

  2. Toevoeging: En ik ben het waard!

    1. Herkenbaar! Ik vind mezelf die dure biologische voeding nu juist pas waard. Tijdens mijn eetstoornis kocht ik alleen de allergoedkoopste euroshopperproducten. Alleen als er iemand kwam eten kocht ik duurdere ingrediënten en echt lekker brood.

  3. Dit is zo herkenbaar… Ik wil niet teveel geld uitgeven aan mezelf. Het liefste geen.

    Ik draag geen make-up meer, ik koop geen oorbellen meer, 1x in de 3 jaar naar de kapper, 1x in de 3 jaar gaan winkelen voor mezelf (kleren, maximum bedrag, maximum aantal). Lingerie & sokken koop ik niet voor mezelf, parfum ook niet.

    Ik ging niet naar de bioscoop, omdat ik een film ook kon downloaden als het niet meer in de bioscoop te zien was. Ik ging ook niet naar het terras om daar hapjes te gaan eten of te gaan drinken. Dat kon ik toch ook thuis doen? En uit eten gaan en gaan lunchen ergens deed ik al helemaal niet: zonde van het geld als je ook thuis kon eten toch?

    Mijn eetstoornis maakte op een andere manier gebruik van mijn zuinige levensstijl: alles zo goedkoop mogelijk, zo klein mogelijke porties eten, zodat ik veel kon invriezen en nog maar weinig naar de winkel hoefde om geld uit te geven aan eten en drinken. En alles wat "onnodig" was (tussendoortjes, toetjes etc.) kocht ik gewoon niet. Waarom eten kopen dat ik niet nodig had? Dat vond ik geldverspilling.

    Mijn vriend dacht en denkt daar heel anders over. En ik weet nog in het begin van onze relatie dat hij me mee uit lunchen nam. Minutieus rekende ik het bedrag uit van wat ik allemaal ging bestellen en ik zat daar met een groot schuldgevoel aan een kopje soep waar ik helemaal geen zin in had. Het eindigde toen ook in een huilbui… "Waarom gun je jezelf niks?" vroeg mijn vriend toen.

    Dit was hoe het was. Het is al iets veranderd. Ik ga gemakkelijker uit eten/lunchen/naar het terras/de bioscoop of het theater – omdat ik een stukje van de gewoontes heb overgenomen van mijn vriend. Maar dit zijn wel dingen die ik samen doe met hem. Voor mezelf ga ik nog steeds maar 1x per 3 jaar winkelen en naar de kapper, koop ik geen spullen die ik allemaal maar koop voor mijn plezier, geen lingerie, geen parfum, geen make-up.

    Dit komt heel hard binnen… Vind ik mezelf echt zo weinig waard? Gaat het nog wel om geld of gaat het puur om zelfwaardering?

  4. Aah dit is zo onwijs herkenbaaar. K geef zo min mogelijk uit aaan snacks die k lekker vind; want agh k neem er toch maar eentje en dna gooi k het pak weg! En dat wil k niet meer.. t pak blijft staaan en k neem elke keer waar k op dat moment trek in heb, ook al is het een grotere verpakking! Investeren in mezelf en mezelf gunnen. Dankjewel voor de blog Lonneke

  5. Opzich heel herkenbaar. Maar link dit niet aan mijn eetstoornis. Ik héb het geld ook gewoon niet, ik ben 30 en heb nooit makeup gebruikt.
    Kleding koop ik enkel in de uitverkoop tenzij ik iets echt perse nodig heb.
    Geld aan mezelf uit geven blijft lastig als je weinig heb.

  6. Hmm, ik durf wel te zeggen dat ik geen eetstoornis meer heb. Toch vind ik goed eten nog steeds wel heel belangrijk. Wat in voeding zit is immers zo belangrijk voor hoe je je zowel mentaal als fysiek voelt. Vaak zijn voedzame voedingsmiddelen gewoon een stuk prijziger. Ik vind het belangrijk dat lichaam en geest gezond zijn, dus ook niet verkeerd van mezelf om hier ‘veel’ geld aan uit te geven. Verder werk ik liever minder en heb minder geld en meer rust dan veel geld en meer kleren, spullen in huis, etc. En ik ga liever een lange tijd op vakantie / weg en dat ik in die tijd zelf wat soberder leef maar langer van het fijne weer en de sfeer op een bepaalde plek kan genieten dan dat ik korter ga en allerlei toeristische uitjes plan en vaak buiten de deur eet. Eigenlijk is het best fijn om geen geld in overvloed te hebben, zodat je voor jezelf moet bepalen wat belangrijk voor je is (vind ik voor mezelf). Het is dus misschien ook maar net wat je als ‘jezelf’ definieert, om nog even op je vraag te antwoorden.

  7. Oh ja, dat herken ik ook…. Uit eten, kleren, etc… maar aan voeding dan weer wel. Ik geloof nu ook wel in bio-voeding, zowel voor mijn eigen gezondheid als voor onze planeet en daarom let ik erop. Ik durf nu ook wel weer "gewone" dingen te kopen, maar heb me daartoe moeten dwingen want vroeger was het een obsessie dat die mijn lichaam zouden "verontreinigen".
    Maar anderzijds vind ik luxe ook lastig omdat de therapiën/artsenconsulten en supplementen/medicijnen ook oplopen en al grote hap uit budget zijn. Boeken zijn helaas wel een grote uitgavepost ook, maar misschien mag er ook wel iets zijn 😉 (soms wel té impulsief mee…).

    Dank je voor het anders verwoorden van etentjes: Dat ik betaalde voor de momenten in plaats van voor de materie… heel mooi want ik ga best wel eens graag een theetje drinken of lunchen op zich.

  8. Ik kan ook erg slecht geld aan mijzelf uitgeven, maar heb niet het idee dat dit met mijn eetstoornis te maken heeft. Vroeger hadden we thuis altijd weinig geld en ik heb zelf ook lang erg weinig te besteden gehad. Soms had ik gewoon echt geen geld voor eten (dat kwam mijn eetstoornis dan wel goed uit…). Nu heb ik het geld wel, maar kan ik het nog steeds moeilijk uitgeven. Ik pot alles op ‘voor als’, want ik wil niet weer in een situatie komen dat ik geen geld heb voor de basisbehoeften. Soms zou ik wel eens wat makkelijker geld willen kunnen uitgeven aan noodzakelijke dingen als eten en kleding…

  9. Ik heb hier ook moeite mee, maar ook op het gebied van eten…. waardoor het altijd zo goedkoop mogelijk moet

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *