Joris heette hij

Joris heette hij. Zo’n zeven jaar geleden leerde ik hem kennen via internet, op een forum voor mensen met een eetstoornis. Want Joris had anorexia. Net als ik. Het klikte. Niet een beetje, het klikte enorm. In no time raakte ik verslingerd aan zijn gevoel voor humor. Man, wat was hij scherp en grappig. Slim ook. Niet een beetje, maar heel erg slim. Doctorandus ingenieur in de natuurkunde was hij. Echt waar, ik maak geen grap.

We mailden vaak. Steevast lag ik dubbel achter m’n laptop, hij was zo gevat. We maakten grappen over de anorexia, allebei niet vies van een gezonde dosis zelfspot. We vonden zoveel herkenning bij elkaar, we streden tegen dezelfde vijand. We waren benieuwd naar elkaars uiterlijk.

We stuurden foto’s over en weer. Ik wist dat hij anorexia had, net als ik. Maar ik schrok. Ik was dun, maar dit was wel echt een gradatie (of twee) ernstiger… Hij wilde afspreken. Ik durfde niet. Bang dat de magie van ons heerlijke mailen verbroken zou worden, maar ook bang voor zijn ziekte. Bang, terwijl zijn ziekte de mijne was.

Het bleef dus bij mailen. Soms een paar keer per week, soms weken niet. Hij had het druk met zijn werk op de universiteit. Ik vroeg hem hoe hij het volhield, zo’n zware baan. Op wilskracht, zei hij, en ik herkende het maar al te goed. Op een dag kreeg ik een mailtje van hem, waarin hij vertelde dat hij in het ziekenhuis lag.

Het was hartje winter, en hij was zomaar op straat bevangen door de kou en in elkaar gestort. Ik schrok, maar hij verzekerde me dat hij in het ziekenhuis zijn best deed om wat aan te komen in gewicht, zodat dit soort dingen niet meer zou gebeuren. En inderdaad, hij knapte op en mocht naar huis. Oké, hij had nog steeds anorexia. Maar ja. Ik ook.

Een jaar later, weer hartje winter, stuurde ik hem via Hyves een felicitatie voor zijn verjaardag. We hadden al een paar weken niet gemaild, en op deze manier wilde ik het contact weer wat opkrikken. Werd hoog tijd dat we weer eens wat onzinnigheden met elkaar uitwisselden. Die avond kreeg ik, ook via Hyves, een privéberichtje van een onbekende vrouw. Een vriendin van Joris, zo bleek. Ze had mijn felicitatie aan hem gelezen. Ze zei dat ze niet zulk leuk nieuws voor me had…

Joris heette hij.
We vochten tegen dezelfde vijand.
Ik vecht nog elke dag.
Hij verloor.
Hij werd slechts 39 jaar.

Waarom ik dit schrijf, vijf jaar na zijn overlijden? Omdat ik nog vaak aan hem denk. Kun je iemand missen die je niet persoonlijk hebt gekend? Mijn antwoord daarop is een overtuigend JA. In het begin voelde ik me schuldig. Hadden we dan toch af moeten spreken? Had ik iets voor hem kunnen doen, had ik hem kunnen redden? Maar nee. Je kunt een ander niet redden als je zelf nog rondspartelt in een wilde zee, op zoek naar een boei om je aan vast te klampen.

Soms overvalt het me. Ik weet dat er mensen overlijden aan een eetstoornis, maar Joris maakt het opeens heel ‘echt ‘. Er zijn momenten dat ik het niet kan bevatten. Hoe kan iets dat alleen in je hoofd bestaat zo verwoestend zijn dat het je uiteindelijk je leven kost? Onbegrijpelijk. Ook als het je eigen hoofd is waarin de oorlog woedt.

Fotografie: Marina Caprara


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

18 reacties op “Joris heette hij”

  1. Oh Mar wat moet dit , ook na 5 jaar, zeer doen! Op veel fronten,,,,,

  2. Heel erg mooi geschreven ♥

  3. Gewoon kippenvel! Mijn vriendin is er ook bijna aan onderdoor gegaan maar klimt er gelukkig nu beetje bij beetje weer bovenop. Het lijkt me zo vrezelijk om iemand waar het zo mee klikt te verliezen aan een hefig gevegd. Ook al lijkt het voor bijtenstaanders zo gemakkelijk. Dat is het helaas niet…. En dit is het bewijs!.. Sterkte met het verlies! En hoop dat het al wat beter met je gaat? -xxx-

    1. Wat fijn dat het met je vriendin wat beter gaat, dat zal vast niet vanzelf gaan.

  4. Je zegt altijd tegen jezelf dat *jij* nooit aan je ES zal overlijden. Dat geloof je gewoon niet. Maar helaas sterven er elke dag weer mensen aan hun ES…

    Dank voor je verhaal, Marjo!!!
    Ik hoop dat het wat mensen weer een stapje dichterbij hulp zoeken/accepteren zal brengen!!!

  5. Sterkte Margo, bedankt voor het delen.

  6. Kippenvel❤️

  7. Pijnlijk… maarhoe gaat het nu met jou?

    1. Lief dat je het vraagt.
      Het gaat met ups en downs.
      Eten blijft een ‘ding’.

  8. wat heftig zeg! verschrikkelijk

  9. Ook ik ben mijn vriendin 2 jaar geleden verloren aan deze ziekte

    1. Wat vreselijk.
      Sterkte met het gemis.

  10. En missen doe ik haar nog steeds

  11. Het liefst zou ik je willen knuffelen, vastpakken en meenemen naar een makkelijkere wereld. echter..realiteit is anders. Joris heeft het niet gered maar is wel een fantastisch mens tegengekomen (digitaal) ik denk dat hij het door jou beter heeft gehad in die tijd. Dat is iets wat jij voor hem heb gedaan en hij voor jou. Samen is meer dan alleen. Wat ontsettend mooi omschreven. Ik heb je al eerder gezegd dat je met je schrijven iets kan bijdragen, en dat denk ik nog steeds. Je bent er erg goed in.
    Iemand missen is vreselijk, mijn zus overleed zomaar opeens zonder waarschuwing. Ze had niets, geen eetstoornis, geen verslaving, niets. Toch werd ze slechts 39 en liet twee mooie kinderen achter.(en een zeer verdrietige zus) Pluk de dag lieve mensen, Maak er wat moois van.

  12. Respect voor dit mooie pure verhaal lieve Mar.

  13. Mooi geschreven, bedankt voor je bijdrage.

  14. Ongelooflijk, sterkte nog na die vijf jaar… 39 is sowieso veel te jong. Ik ben blij dat ik er nog ben!!!

  15. Ja…herkenbaar. blijft pijn doen zulke dingen.. 🙁 ♥ sterkte x

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *