Anorexia, obesitas en gastric bypass

Al in de vroege pubertijd kreeg ik een eetstoornis. Het begon met boulimia en later monde het uit in anorexia. Op een dag, ergens, ging de knop om. Eten zou ik. Eten zoveel ik kon. Het was geen bewuste keuze. Maar het gebeurde zomaar. Ik at alles wat ik lekker vond.

Met periodes heel dwangmatig. Dan at ik alleen maar toetjes bijvoorbeeld. Of alleen maar rijstwafels. Maar altijd moest mijn maag vol zijn. Elk moment van de dag. Toch gebeurde het heel stiekem allemaal.

Mensen zagen me weer “gewoon” eten dus dachten dat mijn eetstoornis voorbij was. En ja, ikzelf was ook van die mening. De angst voor eten was omgeslagen in alleen maar heel veel willen eten. Lekker eten, calorierijk eten. 

Maar dat had natuurlijk ook gevolgen. Ik kwam aan. Raar genoeg veranderde mijn zelfbeeld niet altijd mee. Het idee dat ik nu dik was, nestelde zich maar heel traag in mijn hoofd. Dat was te merken aan dat ik te kleine kleren droeg. Kleren waar ik uit gegroeid was, bleef ik gewoon dragen. Het zag niet uit zie ik nu in. Maar dat geeft wel aan dat lichaamsbeeld en de realiteit niet altijd hand in hand gaan. Zowel als je te dun bent, als wanneer je te dik bent.

Zo ging ik maar verder met eten tot het moment dat ik lichamelijke klachten begon te krijgen vanwege mijn overgewicht. Vocht in mijn enkels, altijd buiten adem en geen trappen meer kunnen lopen. Bijna suikerziekte. Ik had morbide obesitas gekregen… hoeveel kan je schommelen van anorexia naar morbide obesitas… ###

Elke dag ging ik slapen met het idee dat ik morgen wel weer dun wakker zou worden. Want ik zag ondertussen wel in dat dit niet zo verder kon gaan. Ik dacht mijn oplossing gevonden te hebben, een gastric bypass operatie. Dan zou ik weer dun worden. In mijn ogen had ik geen eetstoornis meer. Ik was gewoon te dik. En dat moest veranderen. Koste wat kost.

Mijn huisarts stelde een brief op voor het ziekenhuis en mijn tocht om dun te worden zou beginnen. Eerst ging ik naar het UZ in Leuven en kreeg een hoop vooronderzoeken. Daaruit bleek dat ik inderdaad lichamelijk wel in aanmerking kwam voor de operatie. Maar psychische vonden ze me niet sterk genoeg. De operatie zou niet door gaan. Ik dacht echt dat mijn wereld instortte. Ik moest en zou die operatie krijgen. Ik moest en zou weer dun worden. Dat ik daarvoor een zeer zware operatie moest ondergaan was voor mij bijzaak.

Een tweede poging in een ander ziekenhuis. Weer allemaal vooronderzoeken. Deze keer was ik beter voorbereid op het psychologisch onderzoek. Ik had voor mezelf alles heel mooi op een rijtje. Ik wilde die operatie hebben! En deze keer kreeg ik mijn zin!! Ik zou geopereerd worden. Ik kreeg uitleg wat er precies allemaal zou gebeuren en wat dat allemaal voor gevolgen zou hebben. Ik vond alles best. Als ik maar weer dun werd. De operatie kwam er en ik had het ernstig onderschat. Ik had geluk dat alles zonder complicaties verliep. Na een week mocht ik weer naar huis.

Ik moest echt opnieuw leren eten. Eerste tijd vloeibaar, daarnaar gepureerd eten en dan langzaam weer vast voedsel. Steeds kleine porties, traag eten, geen prik drinken. Mijn leven stond op z`n kop.

Maar wonderbaarlijk genoeg was het kwijt raken van gewicht voor mij een enorme motivatie en hield ik vol tot ik op een gezond gewicht zat. Ik was er! Alle lichamelijke klachten waren verdwenen.

Ik was wel erg snel afgevallen en mijn lijf was niet meer mooi strak. Toch viel het mee met huidoverschotten en tja, die gevolgen moest ik er maar bij nemen. Tot zover was ik een enorm succesverhaal. Maar na een jaar of 2 begon ik weer aan te komen. Blijkbaar was het me niet gelukt om echt anders om te leren gaan met voedsel. Blijkbaar vond ik mijn troost altijd nog in eten. Was eten nog altijd iets wat erg belangrijk was in mijn leven.

Ik schommel nu tussen normaal en net te zwaar. Maar voor mijn gevoel ben ik weer dik. Het doet mijn zelfbeeld niet goed. Het is weer vechten om netjes te eten. Door steeds weer meer te gaan eten is mijn kleine maagje weer opgerekt. En nu is er geen operatie meer mogelijk. Nu zal ik op wilskracht en gezonde voeding moeten proberen mijn gewicht constant te houden. Het blijft moeilijk om niet door te slaan in uitersten.

Ik dacht dat een operatie mijn probleem op zou lossen. Maar nu heb ik geleerd dat dat niet zo is. Je moet het zelf doen. En zolang het in het koppie niet verandert, helpt niets je echt…

foto 1: flickr.com/photos/gareth1953
foto 2: flickr.com/photos/lululemonathletica

Margriet

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

20 reacties op “Anorexia, obesitas en gastric bypass”

  1. knap dat je dit deelt…
    lijkt me behoorlijk lastig, dat gevecht.
    sterkte verder!

  2. Klopt… het kan allemaal zo mooi zijn… een operatie een pilletje of wat dan ook, maar als het koppie niet veranderd… helpt het niet.
    Mooi verhaal! Dapper dat je het durft te vertellen!

  3. Knap verhaal meisje,
    ik heb me lang beziggehouden met afvallen, afvallen en nog eens afvallen, 2 weken geleden is de knop omgedraaid maar nu heb ik boulimia met eetbuien!
    Ik ben ook aan het aankomen, en de mensen denken ook dat ik gezond ben omdat ik terug eet…
    Maar dat is helemaal niet zo, ik ben zo bang, bang om te eten en eens ik eet, kan ik niet meer stoppen…
    Veel sterkte meid!

    ps: Ben je ook van België, aangezien je naar het UZ Leuven ging? (:

  4. Ik herken het een beetje.. Tijdens mijn eerste opname in een eetkliniek sloeg de knop bij mij ook opeens om en begon ik ook maar te eten en te eten waar ik zin in had.. Ben toen erg veel aangekomen in korte tijd en daar voelde ik me erg slecht bij, dus toen ik de kliniek verliet wou ik weer afvallen.. En nu ben ik weer opgenomen voor anorexia..

    ‘k Vind ‘t erg knap van je dat je het hier durft te vertellen en ik hoop dat het je lukt om een lichaam/gewicht te krijgen waar jij je goed bij voelt!

    Succes!xx

    Ohja enneh.. dezelfde vraag als smallbutbrave: ben je van BE? 😉
    x

  5. Hallo meiden
    Bedankt voor jullie lieve reacties. Ja het kan raar lopen allemaal. Het blijft een gevecht ergens.
    En om op jullie vraag te beantwoorden. Ja ik woon in belgie. Ik ben uiteindelijk niet in Leuven maar in Hasselt geopeerd maar mijn chirurg werkt daar niet meer waardoor de opvolging eigenlijk ook abrupt beeindigd is. Dat is misschien ook de grootste valkuil geweest. Maar het is niet anders. Ik zal andere (gezonde) wegen moeten zoeken en vinden om een gezond gewicht te krijgen.

    Groetjes
    Margriet

  6. Dat bovenste is zooooo herkenbaar.
    Heb ook eerst een opnamen gehad voor ernstig ondergewicht.
    Kon de knop heel snel omzetten, waardoor is super snel aan kwam, enkele kilos per week. maar sindsdien heb ik hem nooit meer terug kunnen draaien op normaal, zit nu tegen het randje van overgewicht aan. Voel me er totaal niet fijn bij, maar heb gewoon geen controle meer over mij eten en bewegen. Ook zit ik totaal niet lekker in mijn vel en heb ik erg stemmings wisselingen, er hoeft maar iets te gebeuren en het is gedaan met me. Voel me erg wannhopig. Ook ik krijg van niemand meer hulp of steun want “ik eet toch genoeg” maar men ziet niet wat, hoeveel en wanneer ik eet. Het gaat helemaal fout zo…..

    ik hoop dat jij je leven weer op de rit kan krijgen, en vind het erg dapper van je dat je het hier verteld!!!
    Ik denk dat je veel doorzettings vermogen hebt wanneer je je beter voelt, ga hier voor en laat het zien. succes!

    xx

  7. Goed dat hier over geschreven is! Het komt vaak op me over alsof er een taboe rust op doorschieten naar een andere kant. Ik heb het zelf ook meegemaakt, van ernstig ondergewicht naar overgewicht. Nu zit ik nog steeds op randje te zwaar. Een tijdje geleden was ik bij een therapeut, en toen ik het aansneed van de problematiek rondom eten/niet eten, zei hij doodleuk: “Je bent niet mager”. Ik denk dat dit goed typeert hoe onbegrepen deze issues nog zijn! Eetstoornissen zitten niet noodzakelijkerwijs in je lichaam, maar vooral in je hoofd, en kunnen zich reflecteren in postuur.Nogmaals Margriet: ik vind het goed dat je dit verhaal met ons hebt gedeeld!En dat je door blijft vechten! En ik hoop dat, door jouw verhaal te hebben gedeeld, het taboe er een beetje vanaf zal gaan. Dikke knuffel!

  8. jeetje, wat dapper dat je dit deelt. Ergens ook heel eng herkenbaar. Uiteindelijk gaat het inderdaad om de manier waarop je met eten omgaat en zolang dat niet OK is, is je lichaam ook niet OK. Succes met gezond afvallen de komende tijd! Geef je lichaam de tijd.

    Liefs

  9. Lieve Magriet,
    Ik wil je heel veel sterkte en liefde wensen…ik zou je het liefst een lange knuffel willen geven.
    Ik hoop dat je zelf balans in jezelf kunt vinden.
    En probeer van jezelf te houden lieverd!!!
    Hele veel liefs, Helena

    (Ik heb zelf ook een GBP gehad 4 mnd geleden. Ik heb zelf altijd veel te veel gegeten, eten gaf me troost en een veilig gevoel. Eten was er altijd voor me… )

    Dikke kus!!!

  10. Het is herkenbaar en een taboe in Nederland. Mijn vriendinnen vinden me beter, nu ik nog maar iets te zwaar ben, zeggen ze, je ziet er toch goed uit. Je eet normaal en je blijft op gewicht. Maar wat er in je hoofd gebeurd is, wat er niemand ziet. Tja, dat knopje. Steeds vaker heb ik hem, soms nog even niet.

    Ik zou je heel graag een knuffel geven en vertellen dat je niet de enigste bent en vooral dat je er mag zijn!

  11. Opweg naar verbetering..

    Ik was gelukkig vanaf mijn geboorte tot mijn 16e. Ik had vriendinnen op de middelbare school die alles konden eten wat ze wilde en niet aan kwamen. Ik deed doodleuk met ze mee, omdat ik er toen helemaal niet mee bezig was.
    Mijn ouders begonnen tegen mij te zeggen dat ik wel een beetje was aangekomen. Ik sporte destijds wel heel veel, ik deed aan volleybal 4 keer in de week. Het eten bleef door gaan en de opmerkingen van mijn ouders ook. In het begin deed het me niet zoveel, ik ging me opstandig gedragen en juist meer eten waar ze bij waren.. puber he.

    Op een gegeven moment, na anderhalf jaar lang te horen hebben gekregen dat ik te dik was, wilde ik er van af. Met oud&nieuw nam ik me voor om af te vallen en het begon. Ik ging afvallen maar wel op mijn manier en dit was raar en wisselvallig maar ik viel wel af tot op een ‘mooi’ gewicht (volgens mijn ouders).
    Ik kan me de dag of week of maand niet meer herinneren waarin ik door en geslagen. Ik kreeg anorexia, het streven om elke dag maar af te vallen. Ik ging alleen nog maar avondeten, omdat net als bij zo velen, het enige was waar ik niet onder uit kon komen maar ik dit tegelijkertijd ook nog heel lekker vond. Ik viel af en nog meer af, op een gegeven moment kon ik bijna niks meer eten. Dit ging zo nog even een paar maanden door. Ik heb hulp gehad van een dietiste en een maatschappelijk werker, die ik echt verschrikkelijk vond en waar ik binnen 4 sessies mee ben gekapt. Ik wilde van mn ziekte af en ging weer eten, ongeremd heerlijk vond ik het.

    Op een dag keek ik weer ‘echt’ in de spiegel en zag dat ik redelijk wat was aangekomen. Iedereen zei ook tegen me dat ik er weer goed uitzag. Dit vond ik verschrikkelijk.. ik wilde dit helemaal niet horen! Ik sloeg over in hevige eetbuien en boulimia. Dit is nu meer dan een half jaar geleden en ik ben nu heel hard bezig om hier beter van te worden en mezelf te accepteren. Ik heb gelukkig heel veel hulp van lieve vrienden die er altijd voor me zijn en me ook ontzettend helpen. Alhoewel het vaak nog wel moeilijk is en het nog lang niet elke dag even goed gaat maar ik ben opweg! Ik hoop net als vele anderen er ooit vanaf te zijn, want dat is echt iets wat ik heel graag wil.. het moet alleen eerst goed zitten in mijn hoofd dus ik heb nog een lange weg te gaan..

    X

  12. Je mag zo’n operatie toch ook niet ondergaan als je een eetstoornis/eetprobleem hebt? Ik vind dat ze bij jou eerst de psychische problemen hadden moeten erkennen en daar aan moeten werken en daarna aan de lichamelijke problemen. ( dit is niet persoonlijk op jou bedoelt, maar meer op het ziekenhuis hoor!)

    Verder wel een heel mooi verhaal!

  13. Dank je om je verhaal hier te delen.
    Ik ben zelf ook opzoek en was aan het nagaan voor mezelf waarom ik het ook zou overwegen.
    Dit omdat ik merk nu ik mijn eetgedrag beetje beter onder controle heb ik maar bij kom en dat door gewoon normaal te eten en geen eetbuien meer te doen. En hierdoor merk ik dat ik het ontzettend moeilijk vind om door te zetten. Waardoor ik ook zit te denken om een gastric bypass te laten doen maar ik ben er ook bang voor. Net zoals jij omschrijft net daar ben ik bang voor.
    Maar als iedereen bijna schreeuwt van huisarts en andere dokters je bent te dik en je moet er iets aan doen of je eindigt zoals je moeder die niets meer kan bijna dan heb ik zo iets van oke doen we. Maar te gelijk ken ik mezelf niet anders dan een mollige meid dus waarom moet ik het dan veranderen.

    Dank je voor dit te delen en heeft mij ook terug aan het denken gezet dat ik mijn gevoel moet volgen.

    Sterkte
    frauwke

    p.s.: ook een belgje hier

  14. Hallo
    Het verhaal lijkt zo op die van mij. Alleen ben ik wel behandelt voor mijn eetproblemen en toch afgewezen. Ik ben benieuwd In welk ziekenhuis jij bent geweest, voor een second opinium en wat je wel en niet moetzeggen tegen de psygoloog

  15. Wat goed van je dat je dit hebt gedeeld! Ik ben een beetje bang, want ik krijg misschien een maagbandje omdat ik al heel lang obesitas heb, en echt zonder reden, ik beweeg veel en eet gezond. Maar zou je dat hiermee kunnen vergelijken? Xx

  16. Begin er alsjeblieft niet aan, ga op zoek naar een goede psycholoog en diëtiste.
    Ik had flink overgewicht en kwam direct in aanmerking voor een sleeve. Na complicaties een half jaar niet veel kunnen eten en wat ik al kwam eruit deed zeer. En 6 maanden later Was ik al veelte veel afgevallen. Ze wisten niet goed wat te doen, en hebben nog een gbp erachteraan gedaan.
    Na deze operatie ging het nog niet goed, ik durfde niet meer te eten, want merkte dat het ineens allemaal binnen bleef en daar ontstond Anorexia.
    Wat als ik weer gewoon kon eten dan kom ik weer aan of het afvallen zou stoppen ik vind het nog lang niet genoeg.

    De pijn Was er nog steeds en ben pas weer geopereerd, galblaas eruit. Derde operatie in 1 jaar.
    Zit nu op een ondergewicht en heftige Anorexia, wordt waarschijnlijk binnenkort opgenomen kliniek eetstoornis.

    Alsjeblieft denk er goed over na, ik dacht ook zal wel goed komen. Maar je zal net diegene zijn waarbij het zo loopt. Je leven staat op zijn kop en de strijd Is heel zwaar.
    Als de dood om aan te komen heb alles toch niet voor niets gedaan….
    Dan zal ik voor mijn gevoel falen.

    Echt het kan een succes zijn maar houd dit ook in je gedachte. En kijk eerlijk naar jezelf heb je een flink overgewicht Is het waarschijnlijk een eetstoornis en dat blijf je houden ook na de operatie

    1. Heftig, ik zit in ongeveer het zelfde schuitje. Kan niet stoppen met afvallen en doe dit op een zeer ongezonde manier.
      Ben wel benieuwd hoe het nu met je gaat.

  17. Een maagband kan ook schade aanrichten. Laat je goed informeren

  18. Magriet, Lees je hier nog ooit ? Ik wil na jaren boulemia en BED ( nu redelijk overwonnen ) een gastric bypass laten zetten, ik heb over 2 weken een afspraak in Geel. Ik zou graag even met je bespreken? 🙂

  19. Ik heb ook een maagverkleining gehad heb nu ook anorexia puur door complicaties als ik wat eet krijg ik pijn en de cijfers op de weegschaal zijn nu belangrijk deze getallen heb ik nog nooit gezien in mijn hele leven het blijft een strijd ik heb hulp moet het nu uit handen geven dat ik dood eng vindt ga binnenkort met de diëtiste in gesprek maar ik wil niet meer groeien kwa gewicht

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *