Ik was een marionet die jaren naar de pijpen van mijn eetstoornis danste, maar neem nu eindelijk de touwtjes over. Gewicht verliezen was volgens het stemmetje in mijn hoofd de oplossing voor alles, afvallen stond gelijk aan puur geluk. Het enige waar deze stem mij nog steeds geen antwoord op kan geven, is de vraag: wanneer is het genoeg? Wanneer komt de dag waarop ik eindelijk blij zal zijn met mijn gewicht, de dag dat alles stopt en ik niet langer moet vechten tegen je sadistische stem. Een vraag die je bewust lijkt te filteren. Vandaag kom ik tot de constatering dat het antwoord simpel is… nooit.
Nooit zal je stoppen met roepen. Ik mag mezelf blijven uitputten, hoe harder ik luister naar je bevelen hoe absurder de eisen zullen zijn die je mij oplegt. Pas wanneer mijn lichaam de energie niet meer vindt om mijn hartje te laten kloppen, zal het volume van je stemmetje dalen. Ik ben moe, ik ben op. Ik wil niet langer vechten, ik wil je voor altijd uit mijn leven verbannen.
Warm water stroomt over mijn lichaam. De hoge temperatuur verbrand mijn huid, maar er is geen enkele spier die een poging waagt mij weg te trekken. Mijn aders zijn opgezwollen door de warmte, de weg die ze afleggen in mijn lichaam wordt zichtbaar. Ik sluit mijn ogen en geniet van het geluid van het stromende water. Het breekt de stilte waarin ik al maanden opgesloten zit. Ik draai de knop van de douche dicht, de laatste druppels sijpelen langs het glas naar beneden.
Ik stap van onder de warmte en open de glazen deur. Een walm overspoelt mij en maakt het bijna onmogelijk adem te halen. Een laagje mist vult de badkamer, rond mij is alles in rook opgegaan. Het symboliseert de eenzaamheid waarin ik dagelijks vertoef. Ik leef in een doorzichtige bel gevuld met water. Een dun laagje glas sluit mij volledig af van de buitenwereld. Ik roep om hulp, om bevrijding. Woorden weergalmen door de doorschijnende vloeistof. Mijn zinnen botsen tegen het glas en barsten uit elkaar in afzonderlijke woorden. Niemand kan mij horen, enkel jij. Jij, het zieke stemmetje dat jaren geleden een plekje veroverde in mijn lichaam.
Mijn lichaam verplaatst zich door de badkamer. Ik weet niet waar mijn voeten naartoe stappen, maar zonder veel tegenstribbelen volg ik hun bevelen. Elke handeling die ik uitvoer gebeurt op automatische piloot, alsof mijn hersenen niet langer in staat zijn de regie over mijn eigen lichaam in handen te nemen. Ik sta voor de spiegel, hij is volledig bedampt waardoor enkel een subtiele schim van mezelf zichtbaar is. Ik veeg hem schoon en zie het spiegelbeeld van een meisje dat ik nog nooit eerder zag. Haar gezicht is ingevallen, diepliggende ogen creëren een doodse blik. Ik ga de confrontatie aan met mijn eigen lichaam, het totale plaatje maakt mij bang.
Angst typeert mijn dagelijkse gevoel. Bang… bang voor jou. Bij elke kreet die je opvangt, probeer je mij te sussen met geruststellende woorden die je aan elkaar naait tot mooie praatjes. Je wil enkel het beste voor mij, een toekomst als slanke vrouw die niet langer moet worstelen met haar onzekerheid. Tranen rollen over mijn gelaat. Hoelang trek ik dit nog? De energie is weggezogen uit mijn lichaam. Ik smeek je om mij los te laten, mijn tranen raken stilaan op.
Mijn doodse blik is nog steeds aanwezig, maar voor het eerst komt er een tikkeltje vechtlust piepen vanachter de façade waarin ik al jaren leef. In het begin voelde deze bubbel als een vlucht naar een veilige plek waar niemand kon binnendringen. Ongestoord kon ik hier mijn leugens rondstrooien en mij volledig isoleren van de buitenwereld. Deze afscheiding van de werkelijkheid was enkel een illusie. Elke dag werd ik opnieuw in de realiteit getrokken door de schreeuwende woorden van mijn omgeving die zich zorgen maakte. Ik leefde in een cocon en ging elk contact uit de weg. Zonder het te beseffen voedde ik via deze houding mijn eetstoornis elke dag een beetje meer. Elke dag kreeg hij extra kracht en elke dag gaf ik hem de kans om mij nog verder de diepte in te trekken.
Mijn bubbel is doorprikt, het dun glaasje barst in scherven uit elkaar. Ik sta er niet meer alleen voor, alle mensen buiten mijn bubbel worden na al die jaren opeens tastbare individuen. Binnenkort komt er een einde aan dit alles. Een nieuwe start, het heruitvinden van mezelf. Mijn hartje klopt sneller wanneer ik aan de dag denk waarop ik eindelijk terug zal durven dromen, terug zal kunnen genieten en niet langer belemmerd word in de keuzes die ik maak.
Ik neem eindelijk de controle van jou over. Nooit zal ik je kunnen vergeten, daarvoor heb je de afgelopen jaren te diepe littekens in mijn lichaam gekerfd. Liefst zou ik je hier en nu voor altijd achterlaten en de woorden ‘tot nooit meer’ op je afvuren, maar ik besef maar al te goed dat dit onmogelijk is. Het wordt een zware strijd, een gevecht dat ik met twee handen wil grijpen. Na al die jaren heb ik genoeg naar je pijpen gedanst. Je ontpopte mij tot een controlefreak met dwangneuroses die niet kan opkomen voor zichzelf. Ik wil de touwtjes van deze marionet zelf besturen. Ik wil niet langer een popje zijn, maar een jonge gepassioneerde vrouw die zelfzeker in het leven staat.
Geef een reactie