In 10 stappen eetbuivrij

Jarenlang sukkelde ik aan met mijn eetstoornis. Ik heb bij meerdere instanties therapieën gevolgd. Overal leerde ik wel iets, maar een verandering kwam er niet. Ik ging naar school, daarnaast werkte ik. Het lukte allemaal ook wel prima. Ik leefde mijn leven, deed aan sport, had sociale contacten. En als het moeilijk was, kon ik (niet) eten inzetten om mijn gevoelens te dempen. Tot mijn dieptepunt. Ik kreeg paniekaanvallen en mijn eetbuien werden heftiger. Hierdoor kon ik niet meer werken en besloot ik om een intensievere behandeling te volgen. Een opname in de kliniek.

In de periode dat ik wachtte op een plek in de kliniek bij de Ursula had ik geen hulp, omdat ik mijn behandeling bij Human Concern stop moest zetten. Dit was vanwege zorgverzekering-issues. Dit duurde ongeveer drie maanden. Deze drie maanden bestonden hoofdzakelijk uit overleven. Ik voelde me ongelukkig. Ik had geen werk. Ik deed wel wat sociale activiteiten, maar moest deze ook geregeld afzeggen vanwege een eetbui die ik had gehad. Mensen begrepen soms niet waarom ik iets niet kon doen na een eetbui. Ik voelde me daardoor soms eenzaam en onbegrepen. Maar tegelijkertijd snapte ik hen ook wel; want als je wat te veel hebt gegeten, kan je toch wel gewoon iets doen?

Maar een eetbui in ‘eetstoorniswereld’ is groot. Het gaat daarbij niet om één zak chips of één reep chocola. Want ja, dan heb je misschien wat buikpijn, maar kan je prima wat doen. Maar het ging om meerdere producten. Allemaal. In één keer. Om vol te zitten, misselijk te zijn, alleen maar dat hoeven voelen. Om de gevoelens die je voelt, niet te voelen. Het is vreselijk. Ik vind het een heel erg gevoel. Je voelt je vreselijk en je hebt het ook nog eens jezelf aangedaan. Auch... Dit ging ik compenseren door niet/minder te eten en daardoor lag de volgende eetbui alweer op de loer. Een hele nare periode.

Het 10-stappenplan

Toen kon ik starten bij de kliniek. 20 weken lang. Door de week intern en in het weekend naar huis. Ik kreeg daar weer ritme. Mijn dagen bestonden uit therapieën en eetmomenten. Eetbuien waren daar geen mogelijkheid. Door de week waren mijn eetbuien dus verdwenen. Maar een lange tijd zijn ze in het weekend nog wel voorgekomen. Ik was dan alleen en opeens moest ik het zelf doen. Ik moest mijn ritme van de kliniek thuis voortzetten. Dit heeft een aantal weken geduurd. Tot een groepsgenootje kwam met een ’10-stappenplan’. Hierin maak je 10 stappen = activiteiten die je moet doen. Bijvoorbeeld: 1. douchen 2. puzzelen 3. iemand bellen. 4. nagels lakken etc. tot 10 stappen. Deze moet je allemaal uitvoeren en stap 11. is dan ‘eetbui’.

Mij heeft dit erg geholpen. Soms kon ik aan stap 1 niet toekomen. Soms was ik bij stap 6. En soms was ik bij stap 11 maar wilde ik die eetbui ab-so-luut niet. Om bij de drang na een eetbui toch altijd weer het stappenplan erbij te pakken, het elke keer weer opnieuw te proberen, zul je merken dat je hierin steeds sterker wordt.  Als je zelf een ’10-stappenplan’ wilt maken, kijk dan waar jij behoefte aan hebt als je een drang hebt. Dit kan eetbuidrang zijn, maar ook bewegingsdrang, braakdrang, etc. Heb je behoefte aan warmte? Gezelschap? Afleiding? Maak daar je punten van.

Na 20 weken in de kliniek te zijn verbleven, zijn mijn eetbuien van (bijna) dagelijks naar nu één keer in de maand/twee maanden. Er komt steeds een langere tijd tussen. Een hele vooruitgang. Ik merk dat ik veel minder drang heb en als ik drang heb, pak ik mijn stappenplan erbij. Ook zorg ik dat ik regelmatig en voldoende eet en luister ik naar mijn behoeftes, zodat ik er ook niet enorm naar ga verlangen. Soms gaat het mis, maar daar kan ik weer van leren. Ik volg nu nog een nazorg-traject bij PsyQ bij mij in de buurt, om alles in de gaten te houden en te werken aan het onderliggende. Bij mij is dat vooral kunnen omgaan met emoties en gevoelens.

Als je het onderliggende niet aanpakt, blijf je terugvallen in je eetstoornis. Want een eetstoornis gaat niet over eten, maar over iets wat dieper ligt. Net zoals dat je aan de buitenkant niet aan iemand kan zien dat diegene een eetstoornis heeft. Ik heb altijd een normaal gewicht gehad. Momenteel heb ik overgewicht door de (vele hoeveelheid) eetbuien en medicatie die ik slikte voor de paniekaanvallen. Dit vind ik erg lastig. Ik ben er van overtuigd dat geluk niet afhangt van gewicht, maar het – in mijn geval – wel mee speelt in hoe ik mij voel en hoe ik in mijn vel zit. Ik hoop dat mijn gewicht naar beneden gaat met een gezond beweeg- en voedingspatroon.

Wat mij goed heeft gedaan in behandelingen is ervaringsdeskundigheid. Zowel bij Human Concern als bij de Ursula werken ervaringsdeskundigen. Therapeuten die zelf een eetstoornis hebben gehad. Dat is fijn. Zij weten wat je doormaakt en kunnen je door hun opleiding goed helpen. Ook hebben groepsgenootjes die op dat moment door hetzelfde gaan als ik ging, mij veel gedaan. Samen lachen en samen huilen. En daarbij de verschillende therapieën. Praat-therapieën, maar ook doe-therapieën zoals beeldend, PMT en drama.

Hoe het nu met mij gaat? Steeds een beetje beter. Ik had nooit verwacht dat mijn eetbuien en drang naar eetbuien zo in frequentie zouden afnemen. Ik hoef geen afspraken meer af te zeggen vanwege een eetbui. Ik ben weer aan het solliciteren voor werk. Ik ben weer volop gaan volleyballen en probeer beetje bij beetje weer te gaan genieten van het leven. Maar ook de laatste beetjes kosten tijd.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

15 reacties op “In 10 stappen eetbuivrij”

  1. Wow wat een goede tip! Ik ga dit zeker proberen!

    Heel erg bedankt ♥

  2. Goed idee. Ik wil het proberen maar ik vind het lastig om 10 punten te bedenken..
    Iemand tips?

  3. wat een goeie tip, dat kan ik gaan proberen:)
    dankjewel voor het delen, topper!

  4. Jammer dat er geen (of eigenlijk een beperkt aantal) ideeën bijstaan om de tien dingen in te vullen, of zijn hier misschien al blogs over waar je inspiratie uit kunt halen?

  5. Wat een mooie en herkenbare blog! Ga dit zeker proberen. Hoe was het voor jou om opgenomen te worden? Soms twijfel ik daar ook over, maar ik vind het dan toch lastig omdat je ook tussen mensen met anorexia zit.

    1. Hee Lisa,

      Toevallig heb ik laatst een blog geschreven over hoe het voor mij was om opgenomen te zijn met boulimia en ik heb daar ook een ProudPraat video van gemaakt. Misschien heb je ze al gezien, maar toch nog even voor de zekerheid:

      https://www.proud2bme.nl/Proud2Live/De_enige_met_boulimia

      https://www.proud2bme.nl/Video_divers/In_opname_voor_boulimia_%7C_ProudPraat

      Veel liefs!

      Hannah

  6. Wow, wat herkenbaar!! Ik ga ook een stappenplan maken! Fijn dat het nu iets beter gaat, je doet het goed! ❤

  7. Heel erg trots op je lieve Lisa! Vind het ook echt een mooi verhaal en fijn stappenplan! En ik ben ook echt superblij en dankbaar dat we vriendinnen geworden zijn ♥

  8. Whaaa sorry mijn smiley is precies lelijk en kan het niet meer aanpassen! Maar dus trots! (L) (L) (L) (L) (L)

  9. Wat een mooie en hoopvolle ervaring. Bedankt voor het delen!

  10. @Keeshe Ik heb een paar voorbeelden genoemd, maar niet te veel. Ik denk dat het belangrijk is dat je kijkt naar waar jij je fijn bij voelt. Activiteiten die dicht bij jou liggen. Als je dingen gaat doen die niet bij jou horen denk ik dat het niet veel zin heeft om ze te gaan doen, om dat je dan er niet beter van gaat voelen.

    @Lisasjourney Bij mij bestond de groep eerst ook uit merendeel anorexia. Later kwamen er ook meer mensen met boulimia bij of mensen bekend met eetbuien. Ik vond het lastig dat ik de zwaarste was, de enige met zo veel eetbuien. Maar ik heb geprobeerd om dicht bij mezelf te blijven. Ik ben ik en ik heb mijn problemen en iemand anders is diegene met zijn/haar problemen. Het is wel lastig, maar zeker belangrijk. En spreek het ook uit. Qua onderliggende komt er veel meer overeen. Oh, ja en die vlog van Hannah is ook een hele mooie. 😉

  11. Thee zetten en rustig opdrinken
    Nagels lakken
    Proberen rustig te gaan zitten in een fijne houding en een aantal minuten of aantal keer (wat je zelf fijn vindt) in en uit ademen
    douchen
    stofzuigen ;))) wordt ik dus rustig van
    rondje lopen buiten of fietsen
    een appel eten (tenzij dat juist aanzet tot meer eten)
    je huisdier uitgebreid knuffelen/ aaien/ tegen hem/haar praten
    een documentaire of serie aanzetten
    een brief aan jezelf of iemand anders schrijven

  12. Allereerst, heel fijn om te horen dat het je zo heeft geholpen! Voor mij helaas is dit ’10 stappen systeem’ iets waar ik van af moet stappen, omdat ik het in mijn anorexia gebruik(te) om elk mogelijk ‘normaal’ eetmoment/hongergevoel te onderdrukken. Om dit dan zo voorbij te zien komen, triggert me helaas best wel.

  13. Jaren geleden heb ik je regelmatig hier gesproken. Wat fijn om te horen dat het steeds een stukje beter gaat. Ik ga zeker eens nadenken over het 10-stappen plan. Dankjewel!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *