Ruim een jaar geleden werd ik opgenomen voor mijn eetstoornis. Ondanks alle steun die ik kreeg van mijn omgeving miste ik de herkenning. Ik miste de steun van mensen die begrepen welke strijd ik aan het leveren was. Tijdens mijn opname hield ik een blog bij. Een vriendin van mij die ook een eetstoornis had wees mij op de recovery community op Instagram. Ze vertelden mij dat ik er steun van lotgenoten kon krijgen. Lotgenoten die ook wisten hoe het was om de strijd te leveren. Ze waarschuwde mij tegelijkertijd ook voor de triggers. Door het gemis van herkenning nam ik toch het besluit om een account aan te maken. Terwijl ik dit deed nam ik mij voor, dat wanneer de triggers te erg werden, ik mijn account zou verwijderen…
De eerste dagen, weken en maanden voelde ik zo veel begrip. De leegte van eerdee werd gevuld door begrip, steun en liefde van andere lotgenoten. Wat ervoor zorgde dat ik meer kracht kreeg om te vechten. Jammer genoeg kwam er ook een keerpunt aan dit gevoel. Naast de strijd die ik voerde tegen mijn eetstoornis, voelde ik ook de onderlinge strijd. De strijd om wie de ergste eetstoornis heeft, wie het laagste gewicht heeft, wie de meeste lichamelijke schade heeft en ga zo maar door.
Ondanks dat ik me had voorgenomen mijn account te verwijderen wanneer ik de triggers voelde, was dit niet wat ik deed. Ik was bang dat het gemis van herkenning, steun en liefde weer zou komen. Ik bleef onderdeel van deze community.
Nu achteraf zie ik in dat het als een soort mindfuck. Ik kreeg er wat ik zocht, waardoor ik geen afstand durfde te nemen van de community. Tegelijkertijd draaide het ook om de onderlinge strijd en het hebben van de meeste volgers. Door de onderlinge strijd werd ik keer op keer opnieuw getriggerd. Iedere keer weer vond ik een reden om mijn eetstoornis niet serieus te nemen. Ik was niet dun genoeg voor een eetstoornis, ik had geen recht op een behandeling want andere hadden het harder nodig, ik zou wel in herstel gaan wanneer ik zo dun was als haar/hem, nog x kilo en dan ben ik goed genoeg om in herstel te mogen.
Toch besloot ik afgelopen week, ondanks de angst voor de leegte, mijn laatste post op mijn account te plaatsen. Ik bedankte iedereen voor alle steun van het afgelopen jaar, ik wenste iedereen alle kracht in hun herstel en gaf mijn inlog gegevens aan mijn beste vriendin. Wetende dat wanneer ik dit niet zou doen ik mij op den duur weer zou inloggen. Mijn beste vriendin liet ik het wachtwoord van mijn account veranderen.
Ondanks dat ik mensen heb leren kennen via deze weg, die ik nu niet meer uit mijn leven kan weg denken. Mij nog steeds steunen, kracht en liefde geven, het gevoel geven dat ik deze strijd niet alleen hoef te doen. Ik heb afstand genomen van vele triggers. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet meer getriggerd zal worden in mijn leven. Want ook in mijn omgeving kan ik getriggerd worden door mensen die minder eten, een eetstoornis hebben, bepaalde plekken, geuren, geluiden en gevoelens.
Terwijl ik dit schrijf moet ik tegen mezelf blijven zeggen dat ik nooit alle triggers kan vermijden. Het enige wat ik wel kan doen, is het zo klein mogelijk en zo weinig mogelijk maken van deze triggers. Waak voor jezelf en voor de triggers. Triggers kun je niet altijd voorkomen maar als je ze kunt voorkomen, voorkom ze dan. En vraag je af wat voor jou zelf helpend is.
Liefs Iris ♥
P.s. met al het bovenstaande wil ik niet zeggen dat dit verhaal voor iedereen hetzelfde is. Dit is mijn kant van het verhaal en hoe ik het heb ervaren.
Geef een reactie