Hoe hard mensen mij vast ook hebben uitgelachen, wat mijn vrienden of familie er ook van vonden, ook ik viel ten prooi aan de hype van de #fitgirls. En hoe cliché: ook ik hoorde in de lange lijst van fitgirls met een “probleem, een probleem dat hopelijk opgelost kon worden door me te storten op deze nieuwe levensstijl. Ik schrijf dit met een dubbel gevoel in mijn maag en ik durf zelfs niet aan mezelf te beloven dat ik niet morgen (of zelfs vanavond) weer op de bank zit met een kwarkje na een slopende 10km run. Maar het “fit” zijn knaagt. Sterker nog: mijn hoofd en lichaam smeken iedere dag om te stoppen, nog vaker dan ze schreeuwen om een workout of een gezonde maaltijd.
Begrijp me niet verkeerd: gezond eten en genoeg lichaamsbeweging is het laatste dat ik ooit zal veroordelen, maar ik heb geleerd dat deze hype mij genadeloos in zijn greep houdt. En misschien leef ik in een te kleine wereld of ben ik ten prooi gevallen aan de zogeheten “tunnelvisie”, maar naar mijn idee ben ik niet de enige en ik maak me daarom zorgen over de invloed van de #fitgirl hype. Hieronder geef ik zeven redenen waarom ik er zo ongelooflijk klaar mee ben.
1. Perfecte schijn
Het internet is een prachtig medium om alles met de hele wereld te delen. Alles. Dat zijn dus de succesverhalen, maar ook de baalmomenten. Al heb ik genoeg gezond verstand, ik merkte dat ik al snel uit het oog verloor dat dit niet is wat er op instagram/facebook/whatever welk medium gebeurt en daar deed ik zelf ook aan mee. Wat er wordt gepost zijn de stevige workouts, de gezonde maaltijden, de “sixpacks” ‘s ochtends vroeg met precies het goede licht. Wat we niet zien zijn de dagen dat we te lui zijn om een poot voor de andere te zetten, we hongerig aanvallen op een pizza of dat we na het eten met een enorme “foodbaby” rondlopen.
Een enorme eye-opener voor mij was de dag dat een bekende #fitblogger haar opgeblazen buik na het eten deelde op instagram. De meer dan 500(!) reacties op die post bestonden haast uit niets anders dan “Oh dankje! Ik heb dit altijd en dacht echt dat ik raar was!” Het doel mag dan misschien zijn om mensen te motiveren, de waarheid is dat alleen maar strakke, afgetrainde quinoa-eters op internet mensen het gevoel geeft lui en ongedisciplineerd te zijn, omdat zij dat niet kunnen opbrengen iedere dag. In de loop van de tijd leerde ik (met mijn naïeve hoofd) dat niemand dit elke dag kan opbrengen, er op z’n minst niet iedere dag om staat te springen! Maar opgeven hoort natuurlijk niet in het leven van een echte #fitgirl, dus dat wordt niet gedeeld.
2. Afvallen, afvallen, afvallen
Blijkbaar gaat de #fitgirl hype hand in hand met de term afvallen. Ondanks dat niet iedereen er zo openlijk voor uitkomt, is dit blijkbaar toch vaak een onderliggend doel. Ik vind het een goede ontwikkeling dat er meer aandacht is voor mensen met overgewicht en dat gezond leven wordt gestimuleerd, maar waarom moeten we in hemelsnaam met z’n allen massaal gaan afvallen? Iedere vetrol werd er één te veel in mijn ogen. Alles moest strak en gedefinieerd. Totdat ik verhalen hoorde van meisjes om mij heen die niet meer menstrueerden sinds hun sixpack. Er wordt maar gestrooid met de term “gezond”, maar is dit nog gezond?
3. Je doet het nooit goed
Langzaam maar zeker werd ik opgeslokt door de wereld van de sportschool en de kwarkjes. Soms had ik dagen dat ik dolgelukkig was: ik had hard getraind en had naar mijn weten die dag ook nog eens gezond gegeten. Maar een paar uur later las ik dat kwark slecht voor je is, want lactose, en dat ik beter een kracht-dan een cardiotraining had kunnen doen, want meer vetverbranding. Uiteindelijk belandde ik zo diezelfde dag toch nog ongelukkig op de bank. En hoe meer je leest, hoe minder je weet. Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer. Moest ik nu “clean” eten, of juist gaan voor de eiwitshakes en proteinerepen? Zijn koolhydraten uit den boze of geven ze je toch de energie die je lichaam nodig heeft om fanatiek te sporten? Kracht of cardio? 7 dagen per week of rustdagen nemen? Het getal op de weegschaal of het lichaam in de spiegel?
Ik leefde van de bij elkaar gesprokkelde adviezen van andere (wellicht niet eens alwetende) #fitgirls en het eindresultaat was dat ik nooit tevreden kon zijn en altijd onzeker was of ik wel het juiste deed. Sterker nog: ik werd steeds vaker boos op mezelf, omdat ik naar mijn idee niet het “goede” had gedaan.
Inmiddels probeer ik de meest extreme adviezen naast me neer te leggen. Waarom zou ik in godsnaam zuivel uit mijn voedingspatroon schrappen? Vervelend voor al die mensen die beweren lactoseintolerant te zijn of anderszins last te krijgen van zuivel, maar voor zover ik weet heb ik nergens last van. Ik heb een jaar lang chiazaad, gojibessen en andere geldsmijterij gegeten, maar ik voelde me er geen haar fitter of gezonder door.
Welke van de #fitigrl producten je ook eet, er is altijd een partij die beweert dat het ongezond is. Je doet het nooit goed. Mijn leven bestond op een gegeven moment uit niets anders meer dan denken over wat ik in godsnaam nog kon eten, terwijl de wereld om mij heen genoot van het heerlijke zomerse fruit dat ik mezelf niet meer toestond.
4. Het is niet “leuk!”
Hoewel instagram vol staat met foto’s van meisjes die stralend hun workout doen en glunderend hun havermoutje eten, is dit niet de werkelijkheid! Al die dagen dat je lichaam schreeuwt om een rustdag, maar jij jezelf toch naar de sportschool sleept, al die feestjes, wanneer iedereen lekkere dingen eet, maar jij met je eigen gezonde zooi op schoot zit. Gezond eten kan heel lekker zijn, maar ik kon geen broccoli met kip en courgettepasta meer zien. Ik geloof best dat het voor veel mensen allemaal een hoger doel dient, maar op een gegeven moment vroeg ik mezelf af: “wat is dan eigenlijk het doel voor mij?” Simpel gezegd was het doel slank, afgetraind en fit zijn. Maar blijkbaar ging dit ten koste van gezelligheid met vrienden. Etentjes werden lastig, want ik wilde de controle hebben over wat er werd gegeten. Ik was steeds bang iets “ongezonds” te eten. Ik werd chagrijnig omdat ik dan niets mocht eten van mezelf, of boos omdat ik mezelf niet had kunnen inhouden. Klinkt als…?
5. Juist, een eetprobleem!
En dit is een van de dingen waarover ik mij zorgen maak. Al zou ik er liever nooit meer aan terugdenken en wilde ik dat het inmiddels eindelijk eens allemaal klaar was, ik zit er nog steeds (of misschien zelfs alweer) middenin. Jarenlang heb ik moeten vechten tegen anorexia nervosa, waarin mijn hele wereld draaide om eten en mijn lichaam. Mijn enige doel was slank zijn. Ik zou het genezen omschrijven als een lang proces waarin je tergend langzaam het vertrouwen in je lichaam en in eten probeert terug te winnen. Ik leerde bijvoorbeeld dat je van een patatje op zijn tijd helemaal niet aankomt en dat er meer is in het leven dan alleen streven naar een perfect lichaam. Ik leerde dat mijn lichaam nu eenmaal mijn lichaam is en dat ik dat zal moeten accepteren, dat het geen zin heeft om te streven naar perfectie, omdat perfectie niet bestaat en omdat ik nooit zo zal worden als al die mensen waar ik zo jaloers op ben. Totdat ik belande in de wereld van de #fitgirls, waarin je lichaam maakbaar bleek te zijn.
Je wordt doodgegooid met de meest ongelooflijke before-after foto’s, een wereld waar fit het nieuwe slank is en patatjes op zijn tijd blijkbaar toch echt niet konden. Ook al heb je niet met anorexia nervosa of ander officieel gediagnosticeerd eetprobleem gekampt, voor iedereen die op het gebied van uiterlijk onzeker is denk ik dat deze hype vooral een gevaar is, in plaats van een manier om je onzekerheid te laten verdwijnen. Er wordt gesuggereerd dat veel sporten en gezond eten je fitter en slanker zal maken en dus de weg is naar ultieme lichamelijke perfectie, want daar draait het blijkbaar om als je echt gelukkig wilt zijn.
Leuk dat het die mensen blijkbaar allemaal lukt, maar je ziet op het internet vooral die dingen voorbij komen die jou maar niet lukken, de lichamen die jij nooit zult krijgen en de “discipline” waar jij diep van binnen nooit gelukkig van zal worden. Natuurlijk beweer ik hiermee niet dat alle #fitgirls ex-anorexiapatienten zijn of allemaal met een groot probleem rondlopen, maar de hele hype straalt uit dat geluk te bereiken is door een ideaal fysiek en daar maak ik me boos om! Je hoeft niet briljant te zijn om te bedenken dat dit niet alleen mensen met een eetprobleem enorm triggert, maar misschien zelfs eet-of zelfbeeldproblemen in de hand werkt.
6. Iedereen is anders!
Dit is voor mij de meest wijze en meest cliché les geweest. Veel te vaak heb ik met tranen in mijn ogen voor de spiegel gestaan, mezelf afvragend waarom het mij niet lukt er zo uit te zien als al die andere meisjes. Ik sportte toch ook 6, misschien wel 7 of 8 keer per week? Ik at toch ook gewoon gezond en eiwitrijk? En steeds besloot ik dan mijn strijdplan om te gooien. Misschien minder kracht en meer cardio? Misschien toch iets minder eten of juist iets meer? Nu, 2 jaar later, heb ik eindelijk het niet al te briljante inzicht dat iedereen simpelweg anders is.
Een paar weken geleden zat ik met mijn vriend aan het strand en barstte naast hem in tranen uit, schreeuwend dat ik het zo oneerlijk vond nooit zo te zullen worden als al die mooie meisjes hier. Maar dat was tegelijkertijd precies mijn moment van inzicht. Ik ben geen lange spriet, dat ben ik nooit geweest (oké, afgezien van mijn zieke periode) en zo zal ik ook nooit gaan worden. Het enige moment in mijn leven dat ik eindelijk dunne benen had, was ik verder graatmager en doodongelukkig en ik weet dus wat ik ervoor moet doen en laten om dat weer te bereiken. Het past niet bij mij.
Ik zal nooit een sixpack krijgen, tenzij ik er werkelijk alles voor opzij zal zetten en dat wil ik niet. Ik heb ook niet de tijd en het geld (en wil dat ook niet maken) om iedere ochtend bananenbrood te bakken en halve dagen in de sportschool te hangen. Iedereen is anders. Ik doe geen avondcursus voedingsconsulente en heb geen slowjuicer of airfriyer. Ik studeer geneeskunde, ik heb vrienden en commissiegenoten waarmee ik gezellig wil eten, ik heb familie waarmee ik onbekommerd van het kerstdiner wil genieten en ik heb een vriendje die ik in de enige twee dagen per week dat ik hem zie een beetje aandacht wil geven. Iedereen is anders. Voor mij zijn deze dingen belangrijk, ze horen bij mijn leven en wanneer ik mezelf opsluit voor die sixpack, ik heb het geprobeerd, ben ik niet meer gelukkig.
7. Wees lief voor je lichaam
Blijkbaar moest ik eerst 2 jaar geneeskunde studeren en met een hoop mensen praten voor ik tot het inzicht kwam dat je lichaam eigenlijk iets heel bijzonders is. Je lichaam draagt jou, iedere dag opnieuw, de hele dag. Het zorgt dat je het niet koud krijgt, dat je kan lopen en rennen, het vecht elke dag om maar niet ziek te worden. Nu pas realiseer ik me wat een onrecht ik mijn lichaam al die tijd heb aangedaan. Eerst door mezelf uit te hongeren. Ik zou mijn lichaam onwijs dankbaar moeten zijn dat het heeft weten te herstellen van die periode, dat ik weer leef, weer voel, weer groei, weer menstrueer. Maar in plaats daarvan heb ik het opnieuw uitgeput, dit keer door fysiek over mijn grenzen te gaan.
Iedere dag opnieuw door de spierpijn van de vorige dag heen trainen, niet luisteren naar de signalen van vermoeidheid die mijn lichaam constant uitzond en het niet belonen met de juiste voedingsstoffen na een zware training. Ik heb geleerd dat je lichaam heel duidelijk aangeeft wat het wil, je moet er alleen naar leren luisteren. Dat is lastig voor mensen zoals ik, die vooral erg veel denken en soms vergeten te voelen. Ik ging maar door en ging maar door. Mijn lichaam wilde rust, mijn lichaam wilde koolhydraten, ontspanning. Pas als je even een stap terug doet voel je hoe uitgeput je lichaam is. Het is moeilijker, maar ook belangrijker dan ik dacht: luister naar je lichaam, behandel het met liefde, het verdient het en je moet er nog zo lang mee!
Terwijl ik zit te schrijven merk ik dat ik steeds bozer word. Hoe gek het ook klinkt: Ik voel me verraden. Daar zit ik dan, etend van mijn zelfgemaakte fucking #fitgirl granola (nee, niet suikervrij, dat ging me te ver!) verslaafd aan het sporten, zo’n 9 kilo zwaarder dan toen ik met deze gekte begon, me elke dag zorgen makend of dit nu vet of spier is, kijkend naar mijn veel te dikke benen en zenuwachtig over wat we vanavond zullen eten. Behalve een paar niet al te welkome gratis extra kilo’s en een 8-delige groenterasp heeft deze hype mij NIETS gebracht! Ja, mensen zijn blij dat ik een lekkere smoothie voor ze kan maken en hebben respect voor het feit dat ik mezelf iedere dag naar de sportschool weet te slepen, maar tegelijkertijd verklaren ze me voor gek! En ik heb harder gerend dan mijn vriendje tijdens de batavierenrace. Poeh, dat was echt waar ik mij nu al twee jaar lang 24 uur per dag voor inzet.
Ik kan echt genieten van een rondje hardlopen en ik vind het ook fijn om na een zomervakantie met veel pizza en ijsjes weer even wat gezonder te eten, maar die keuze wil ik zelf maken! Ik wil zelf bepalen wanneer ik wil sporten en wat ik wil eten. Ik hoef niet wakker gemaakt te worden met schreeuwerige posts die mij vertellen dat het weer maandag is, dus “NIEUWE RONDE, NIEUWE KANSEN!”. Ik wil gewoon lekker doen waar ik gelukkig van word. Dat is voor mij sporten wanneer en zolang ik wil, ijsjes eten wanneer ik wil, wijntjes drinken wanneer ik wil en een donut ruilen voor een appel of een groene smoothie drinken wanneer ik dat wil. En boven al wil ik stoppen met te geloven dat de sleutel naar geluk te vinden is in mijn fysiek. Ik wil stoppen met de dingen die ik wèl echt goed kan aan de kant te schuiven voor deze missie zonder eind. Ik wil trots zijn op de dingen die mij Karlijn maken. Niet op de dingen die mij een #fitgirl maken, net als al die 200.000 andere #fitgirls.
Oh en dan nog wat: als #fitigrl voel ik me geen leuk mens, ik voel me egoïstisch en asociaal. Niet alleen omdat ik mijn vrienden commandeer wat we gaan eten en ik afspraken afzeg om te gaan sporten. Ik realiseerde me ook dat ik dan wel ongelukkig in de spiegel kan staan staren, maar dat er wel grotere problemen op de wereld zijn dan dat. Hoe kan ik klagen over mijn te dikke benen, terwijl in een land verderop mensen massaal worden uitgemoord door een gek met een pistool? Get real Karlijn!
Bron foto’s: Instagram & Joestpierre
Geef een reactie