Hallo vreselijke ziekte. Hallo anorexia, jij verschrikkelijke ziekte. Ik zou je er zo graag van willen overtuigen om op te rotten uit ons leven. Je maakt alles kapot. Doe je dat expres? Hebben we dit verdiend? Hebben we niet al genoeg ellende gezien en gevoeld? Ik ben klaar om antwoorden te gaan ontvangen, maar wie kan mij het antwoord geven…?
Iedere dag weer is het een strijd die we moeten aangaan tegen jou. Ons spook Casper, noemen we je ook wel. Maar je bent niet het vriendelijke spookje zoals in de kinderfilm. Jij bent afschuwelijk, afgrijselijk, irritant, vervelend en het slechtste wat ons ooit is overkomen. Het liefst zou ik tegen je zeggen dat je op moet rotten en ons lekker met rust moet laten, maar hoe vaak ik ook al tegen je geschreeuwd heb, om je gehuild heb, boos op je ben geweest, het heeft allemaal nog niet heel veel uitgehaald en inmiddels vraag ik me af wat ik het beste met je kan doen. Moet ik tegen je in gaan, moet ik je negeren, wat is het beste?
Vorig jaar had jij de hoofdrol in ons leven en ben je samen met mijn vriendin naar Zeist vertrokken, voor 2 maanden om daar te proberen jou achter te laten in de eetstoorniskliniek. Na die 2 maanden opname was je, voor mijn gevoel dan, ook even uit ons leven vertrokken en alles ging langzaamaan weer wat beter. We konden weer lekker eten wat we wilden eten en doen wat we wilden doen. Jij hebt mijn meisje vorig jaar zo verziekt dat ik niet meer durfde te gaan werken, omdat ik bang was dat jij iets met haar had gedaan waardoor ik haar echt kwijt zou raken. Al die kleine dingen waar we nu echt van konden genieten werden mij zo veel waard. Elke lach die op het gezicht van haar tevoorschijn kwam maakte mij zo blij. Zo blij, als een klein kind.
Afgelopen tijd heb je ons weer nadrukkelijker weten te vinden. We zijn langzaam weer terug naar de periode van vorig jaar. Jij die de overhand in dit huis wil hebben. Jij die de overhand in dit huis ook weer aan het krijgen is. Ik wil daar nu een stokje voor steken, dat niet toelaten, een ik weet zeker dat het nu 2 tegen 1 is. Jij tegen mij en mijn vriendin, maar de vraag is, hoe lang houden we dit nog vol. Hoe lang gaan we nog tegen jou in de strijd. Daar ben ik zo ontzettend bang voor en ik weet wat het ons oplevert als jij de regie in dit huis weer over gaat nemen.
Ik ben op zoek naar antwoorden, antwoorden die jij ons kan geven. Maar antwoorden die je niet geeft. En waarom geef jij ze niet? Vind je het leuk om ons dwars te liggen? Vind je het leuk om ons geluk in de weg te staan? Vind je het fijn als er weer ruzie is in ons huis? Ik kan het me niet voorstellen, en daarom wil ik je één ding vragen, een gunst.
Spookje Casper, wil je ons alsjeblieft wat meer los gaan laten en ons ons leven weer steeds een beetje meer terug geven. Het hoeft niet van de een op de andere dag, je mag op je eigen manier afscheid van ons nemen. Maar beloof me dat wanneer jij ons verlaat, je nooit meer aan ons denkt, nooit meer aan onze deur staat, nooit meer bij ons binnenkomt en ons nooit meer lastig valt. Je bent nu al bijna 2 jaar bij ons en ik heb eerlijk gezegd wel een beetje genoeg van je.
Je bent nooit een goede vriend van mij geworden en ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren, dus je hebt hier niets meer te zoeken. Het is tijd voor ons, mijn meisje en ik, jij hoort er niet meer bij. Als het zover is dan merken we het vanzelf en ik beloof je dat ik je dan nog een dankjewel brief zal sturen. Ik hoop dat het je goed gaat en je niet naar andere mensen gaat, maar je eigen leven gaat opbouwen.
Groet, Stefan
Partner van een jonge vrouw met anorexa
Geef een reactie