Hallo Casper, oftewel, Hallo Anorexia.
Een half jaar geleden heb ik besloten mijn gevoelens en mijn gedachtes over jou eens op papier te gaan zetten, en dat voor iemand die eigenlijk niets met lezen of schrijven heeft. In mijn brief, gepubliceerd op 26 Juli 2018, schreef ik je met een soort van smeekbede om op te rotten uit ons leven. Nu we ruim 5 maanden verder zijn en het einde van het jaar nadert wil ik je nogmaals een brief schrijven, maar nu niet met een smeekbede, maar een soort van dank, een afscheidsbrief.
Ik noem mijn vriendin in deze brief even M omdat ik niet weet of mijn vriendin het fijn vind als ik haar volledige naam in de brief noem, maar om te beginnen, wat ben ik trots op jou M!
Nadat ik de brief had geschreven aan onze Casper kreeg ik heel veel positieve reacties die mij weer moed en kracht gaven om door te gaan met vechten tegen jou. Ook M heeft hier heel erg veel liefde en kracht door mogen ontvangen en dit heeft ons goed gedaan. Helaas moest het er toch van komen, jij had er wederom voor gezorgd dat M opgenomen moest worden in de eetstoorniskliniek in Zeist. Mijn angst was weer helemaal terug en ik heb mijn werk moeten staken omdat ik tegen een muur aanliep, ik wist het niet meer. Wat moest ik doen? Waar heb ik nog zin in? Wat voor zin heeft het allemaal nog? Een depressie, zo bleek uit een test bij de huisarts. Rust nemen, aan mezelf denken en hard zijn voor jou, Casper. Hoe moeilijk het ook is, want ik was boos op jou en moest dat via M door zien te geven. Maar het werkte, na veel praten met elkaar en ook duidelijk te zijn geweest tegen M dat ik niet boos op haar was maar op Casper.
Hoe ironisch het ook is, op de dag dat jij vorig jaar werd ontslagen ging je nu, een jaar later op precies dezelfde datum, weer terug naar Zeist, maar nu met een hele andere instelling. Je maakte er geen sport van om zo snel weer naar huis te mogen, je wilde beter worden! En alleen die woorden gaven mij vertrouwen. Het gevolg was ook dat ik al heel snel zag dat het beter met je ging. In 3 weken tijd zoveel gewerkt, zoveel geleerd en zoveel vooruitgang geboekt. Ik had er weer zin in! Ook ik werkte aan mezelf, heb de tijd genomen en bedacht waar ik blij van zou worden. Voorop stond dat jij weer gezond moest worden. Als tweede een nieuwe baan waarbij ik meer plezier beleef. Als derde ons mooie huisje in Utrecht en tot slot ons hondje. Ons alles! Daarvoor deden we het allemaal.
Inmiddels is M alweer een aantal maanden bij mij in huis en heeft ze jou, Casper, voor 80% losgelaten. Je bent er nog wel, maar je hebt niet zoveel meer te vertellen in dit huis. Al dat vechten, schreeuwen, huilen (janken), praten en de ruzies die jij veroorzaakte tussen M en mij toch niet voor niets geweest. Ik heb wel geleerd dat jij misschien nooit helemaal uit ons leven zult verdwijnen en daarom heb ik ook geaccepteerd dat jij er gewoon een beetje bij hoort. Hoe irritant en vervelend je af en toe ook mag zijn, want wat niet veel mensen weten is dat jij niet alleen zorgt voor een naar eetpatroon maar ook nog eens een stukje onzekerheid in mensen naar boven brengt. Helaas voor jou hebben ik en M de kracht weer gevonden om tegen jou te vechten, met je te praten, om je te huilen en om over jou te praten.
Tot slot wil ik je wel bedanken. Ik ben door jou een volwassener persoon geworden en heb heel veel levenservaring en wijze lessen geleerd. Je had ons bijna kapot maar wij hebben elkaar en onze relatie kunnen lijmen en hij is, voor mijn gevoel, sterker dan ooit te voren.
Lieve M, wij hebben bewezen samen gigantisch sterk te zijn! Ik ben trots op hoe jij het allemaal voor elkaar bokst, al is het niet altijd even makkelijk. Ik ben blij dat we samen Casper, ons onvriendelijke spookje, voor een groot deel weggejaagd hebben en zoals je weet kan ik het niet vaak genoeg tegen je zeggen maar: wat ben ik ontzettend trost op jou!!
Voor iedereen die deze brief leest wil ik zeggen:
Hoe moeilijk en zwaar de ziekte is, blijf praten, vechten, huilen, knuffelen, ruziën, schreeuwen maar vergeet niet dat het samen makkelijker is dan alleen.
Veel goeds en geluk gewenst aan iedereen voor het jaar 2019! Jullie horen vast nog wel van me.
Groet, Stefan
Partner van een jonge vrouw met anorexia
Geef een reactie