23 jaar een eetstoornis? | ProudPraat

16 reacties op “23 jaar een eetstoornis? | ProudPraat”

1. MissBeta

   15 januari, 2019

   En dan te bedenken dat ik in mijn eentje al 25 jaar een eetstoornis heb… dat is best raar om te bedenken. Ik denk zelf dus niet dat iedereen kan genezen, maar wel dat het een vorm kan krijgen waar min of meer mee te overleven is. Leven met een eetstoornis blijft toch meer overleven dan leven. Ik zou het fijn vinden om daar eens wat meer over te horen of te lezen, vooral omdat ik het zelf zo moeilijk onder woorden kan brengen. Maar ik snap ook dat jullie de gedachte ‘mij lukt het niet’ (die iedereen op een gegeven moment volgens mij heeft) niet willen bevestigen, dat wil ik ook niet want ik gun iedereen een leven zónder eetstoornis. Ik kan dan ook boos op mijzelf worden dat het blijkbaar zoveel mensen wel lukt en mij niet (heb ik niet genoeg mijn best gedaan dan?), maar boos worden helpt niet zoals jullie ook zeiden.

   Ik hoor vaak dat men trots is op de mensen die vechten om beter te worden en de mensen die genezen zijn. Dan wil ik graag zeggen dat ik trots ben op de mensen die niet genezen maar desondanks er het beste van proberen te maken, dat is namelijk een onophoudelijk gevecht. Dat vind ik nou mateloos moedig 🙂 (nou nog zelf in geloven)

   Beantwoorden
   1. marleen

      15 januari, 2019

      Helemaal akkoord.
      Ik ben rond mijn 12de ziek geworden en ben nu 36. Ik ben ‘herstellende’ zeg ik zelf, maar ook terugvallen is een onderdeel van herstel. Ik ben trots op iedereen die vecht voor het leven, ook al is het met vallen en opstaan. En ik hoop natuurlijk dat zoveel mogelijk van die vechters er ook volledig vanaf geraken. Maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat dat niet voor iedereen haalbaar is. En daarom vind ik het ook heel sterk als mensen streven naar een kwaliteitsvoller leven ondanks hun moeilijkheden.

      Beantwoorden
   2. Lost girl

      15 januari, 2019

      Ik kan me helemaal in jouw reactie vinden MissBeta. Ik dacht even: ben ik dan zo oud haha. Maar ik ben ook al 25 jaar aan het strijden. Ik weet ook niet of iedereen een leven zonder eetstoornis kan krijgen maar leven met een dragelijke eetstoornis moet kunnen. En daar zou ik wel mateloos moedige ervaringsverhalen over willen lezen. Al is het misschien niet wat je als proud uit wil dragen. Dit is de realiteit voor een heel aantal mensen met een eetstoornis.
      Probeer jezelf niet te verwijten dat je niet goed genoeg je best doet of deed. Je gaat door. Soms is het enige wat je hoeft te doen is doorgaan op de weg waar je op loopt. Zo goed en kwaad als het gaat. Misschien is voor verandering nu even niet het juiste moment. Maar dat kan altijd nog komen. Kleine stapjes vooruit en anders gewoon even stil staan om goed om je heen te kijken.

      Beantwoorden
   3. Muisje

      15 januari, 2019

      Sluit ik me ook helemaal bij aan!

      Beantwoorden
   4. Margriet

      16 januari, 2019

      Ik ziet hier al langere tijd mee ‘in mijn maag’, maar heb nooit durven reageren. Maar nu het hier zo benoemd wordt, wil ik er toch ook graag iets over zeggen.

      Het valt me op dat Proud2bme altijd ontzettend op herstel gericht. De redactieleden zijn allemaal (zo goed als) hersteld, en er is veel aandacht voor positiviteit en succesverhalen. Dat is natuurlijk ook logisch voor een hulpverleningssite. En bovendien heeft het geen zin om mensen de put in te praten, of te laten geloven dat het onmogelijk is om van een eetstoornis af te komen. Dat werkt weinig constructief!

      Toch blijft het een feit dat een (groot) deel van de mensen met een eeststoornis níet of niet volledig herstelt. En daar lees ik op Proud een stuk minder over. Het deed me oprecht pijn toen ik op facebook de oproep voor de ‘Mateloos Moedig’ rubriek voorbij zag komen. Mensen met succesverhalen worden ‘de hemel in geprezen’. En worden als moedig, sterk en strijdlustig gezien, omdat ze hun eetstoornis hebben overwonnen.

      Maar vechten degenen die de strijd (nog) niet hebben gewonnen er niet nét zo hard voor? Kan moed alleen worden afgemeten aan de mate van succes die deze moed oplevert?

      Ikzelf voel me regelmatig MATELOOS MISLUKT bij het lezen van (succes)verhalen op proud. De rubriek ‘Mateloos Moedig’ lees ik bewust niet, uit zelfbescherming. Omdat ik weet dat ik mezelf daar alleen maar boos, schuldig en verdrietig van ga voelen.
      Wat in bovenstaande vlog ook buiten beschouwing wordt gelaten, zijn de andere (comorbide) stoornissen die vaak samengaan met een eetstoornis. En ook op andere momenten dat de vraag ‘kun je van een eetstoornis genezen’ werd besproken op Proud, was hier weinig aandacht voor. Terwijl een (achterliggende) stoornis als depressie, PTSS, autisme of een persoonlijkheidsstoornis een eetstoornis enórm in stand kan houden.

      Ook kan het zo zijn dat je wél (grotendeels) genezen bent van je eetstoornis, maar nog net zo hard worstelt met de achterliggende stoornis(sen). Ikzelf heb bijvoorbeeld al jaren een gezond gewicht, en eet elke dag netjes wat ik moet eten.

      Maar ben ik er gelukkiger op geworden? Nee!

      Nog steeds is elke dag voor mij een gevecht. Ik blijf mezelf ‘vastdraaien’ in depressie, dwanggedachten en dwanghandelingen. Ik heb het gehele behandelprotocol voor zowel depressie als OCS gevolgd. Dat betekent twaalf jaar van therapie, opnames, 16 verschillende soorten medicatie en Elektroshock therapie (ECT). Maar het heeft allemaal níets opgeleverd. Ik ben wat ze in de hulpverlening een ‘therapieresistente patiënt noemen’.

      Ik ben dus niet te genezen. Maar durf wél van mezelf te zeggen dat ik er net zo hard voor gevochten heb als mensen bij wie het wel gelukt is. Uiteindelijk is het toch ook een geluksfactor…of een antidepressivum of andere behandeling wél of niet aanslaat. En soms heb je gewoon botte pech.

      Hetzelfde geldt voor mensen met ‘alleen’ een eetstoornis. Al volg je netjes alle regels van de kliniek, besmeer je boterhammen inclusief de hoekjes en probeer je je leven om de eetstoornis heen weer op te bouwen. Je hebt gewoon níet de garantie dat dit je geneest. Terwijl een groepsgenoot die exact hetzelfde doet wellicht wél baat heeft bij de behandeling, en wél herstelt.

      Moed, wilskracht en dapperheid zijn helaas niet altijd aan het resultaat af te lezen…

      Terwijl juist (onzekere) meisjes met een eetstoornis/psychische stoornis geneigd zijn om dit wél te doen, en zichzelf nog verder ‘de grond in te trappen’ als het resultaat niet zoals verwacht is. Het is keihard om in groepstherapie te zijn, en iedereen om je heen vooruit te zien gaan, en hun leven wél weer op te pakken. Dat geeft elke keer weer een keiharde deuk in je zelfvertrouwen! En ook voor degenen die ‘uitbehandeld’ zijn en geen (eetstoornis)behandeling meer volgen kost het veel kracht en moed om het leven vol te blijven houden!

      Ook mensen die niet herstellen zijn vaak net zo moedig, en werken er net zo hard voor.

      Oke, dat wilde ik even gezegd hebben 😉 Wellicht kan de redactie eens vertellen hoe ze hier zelf tegenaan kijken. Ook zou ik best bereid zijn om bovenstaande tekst eventueel tot een blog om te vormen, of er op een andere manier iets mee te doen.
      Take care allemaal!

      Beantwoorden
      1. Muisje

         16 januari, 2019

         God verwoord! Sluit ik me bij aan! Had het niet netter kunnen zeggen!

         Beantwoorden
      2. Margriet

         16 januari, 2019

         N.B. Ik wil hiermee natuurlijk niemand ontmoedigen om te stoppen met vechten voor herstel! Of om de ‘handdoek in de ring te gooien’. Want herstel is zeker mogelijk.

         Maar dat iets mogelijk is, betekent helaas niet dat het per definitie voor iedereen werkelijkheid wordt.

         Beantwoorden
      3. Sara

         16 januari, 2019

         Er staan al jaren heel veel verhalen van mensen die ook niet hersteld zijn op de site, LES en zoveel meer. Mateloos moedig is toch ontstaan om ook die groep die ervan af is in de aandacht te zetten. Dat staat duidelijk in de inleidingen daar. De titel is toch niet mateloos geslaagd, maar mateloos moedig. Ik denk niet dat het helpend voor jezelf of anderen is om er mateloos mislukt tegenover te zetten. Het is maar hoe je zaken wilt interpreteren. Aan de reacties te zien is mateloos moedig voor veel mensen heel inspirerend en motiverend.

         Beantwoorden
         1. MissBeta

            16 januari, 2019

            Daarom schreef ik in mijn reactie dat ik mensen zoals Margriet óók mateloos moedig vind. Ik vind mateloos moedig een hele mooie term en ook een mooie serie! Heb bewust deze reactie ook niet onder zo’n blog gezet omdat het daar over herstel gaat en mag gaan. Net als dat ik het niet prettig vind als mensen onder een blog over bv. anorexia beginnen over ‘maar andere eetstoornissen dan?’. Daar gaat die blog op dat moment niet over dus hoef je het daar ook niet over te hebben.

            Maar dat neemt niet weg dat je je met een langdurige eetstoornis niet vaak mateloos mislukt voelt en dat je ontzettend wanhopig en verdrietig kan worden van alle succesverhalen. Dat overviel mij gister weer in alle hevigheid en daarom heb ik gereageerd. Dat gaat niet over een manier van interpreteren, dat is helaas wat de ziekte met je doet, zeker na zoveel jaar, dan word je aardig moedeloos. Aan de reacties hier te zien is dat iets wat ook benoemd mag worden en wat ik daarom ook benoemd heb. Mateloos moedig in alle vormen mag naast elkaar bestaan en dat wilde ik graag mijn mede-strijders meegeven!

            Beantwoorden
2. Blub

   15 januari, 2019

   Leuk nieuw onderdeel!

   Beantwoorden
3. G.

   15 januari, 2019

   Same here hoor.. geloof dat het nu zo’n 16-16 of eigenlijk 14-18 is: 14 jaar geen ES en vanaf toen 18 jaar van AN naar BN en weer terug etc. Ups en downs.

   Maar 😀 ik vertik het te concluderen dat dit mn leven is. Ik krijg nog steeds hulp, niet uit mijn directe omgeving maar wel profeesioneel. Erg dankbaar.

   Soms voelt het wat als een " godsssiemijne – wisten jullie (familie/vrienden/collega’s) maar wat er echt gebeurde gister!" , maar.. langzaam aan voel ik ook een gezond gevoel. Iets in mij dat geen zin meer heeft destructief te handelen. Kleine dingen die mij duidelijk maken dat ik steeds minder verslaafd aan een ES ben.

   Beantwoorden
4. Prue

   16 januari, 2019

   Ik ben na ca 24-25 jaar ook hersteld van de eetstoornis. Dus het kan, ook als je al lang deze ziekte hebt!

   Beantwoorden
5. Maria

   16 januari, 2019

   @MissBeta Vechten heeft nooit zoveel zin; goed naar je lichaam luisteren wel. En vergeet niet het lichamelijk stuk. Door een evenwichtig voedingspatroon, met langzame koolhydraten, eiwitten vetten en vezels bij elke maaltijd of tussendoortje blijft je bloedsuikerspiegel stabieler, wat kan schelen in je eetstoornis.
   Ook allerlei vitaminen, mineralen, vetzuren en aminozuren kunnen ondersteunend werken en helpen allerlei neurotransmitters aan te maken, die onder andere weer regulerend werken op je eetlust. Mensen met een eetstoornis hebben vaak al tekorten, aan onder andere zink en vitamine b, en door de eetstoornis zelf, te weinig of eenzijdig eten en soms laxeren of braken, krijg je nog meer tekorten. Normaal eten is dan niet voldoende.
   Zelf van mijn vreetbuien afgekomen, mede door een biogene-aminenarm voedingspatroon, samen met wat voedingssupplementen. Voor mij is het nog wel een gevoelig punt, mede doordat ik de laatste jaren veel gezeur heb gehad over het eten, vooral mensen die weten dat het nog een gevoelig punt is.

   Beantwoorden
   1. Lost girl

      16 januari, 2019

      Vraagje uit nieuwsgierigheid: het zijn veel termen die ik niet ken. Maak je het niet juist ingewikkeld voor jezelf door zo wetenschappelijk naar eten te kijken? En blijf je er dan niet onnodig veel mee bezig en er controle over willen houden? Als ik mensen zonder eetstoornis zie is het blijkbaar een kwestie van eten waar je zin in hebt verspreid over de dag en een beetje op je groente en fruit letten. Niet teveel, niet te weinig en er vooral niet te moeilijk over doen. Ik kan me er zelf nog niks bij voorstellen om zo te kunnen eten, maar blijkbaar worden de meeste mensen hier gewoon oud mee.
      Hoe helpt het jou om op deze manier met eten om te gaan? Ik ben altijd zo bang dat als ik me er meer in ga verdiepen, ik nog verkrampter met eten om zal gaan en het me juist niet vrijer laat voelen.

      Beantwoorden
   2. MissBeta

      16 januari, 2019

      Vast goed bedoeld Maria, maar helpt mij totaal niet. Ik ben zelf moleculair bioloog dus weet genoeg van hoe een lichaam werkt en wat een lichaam nodig heeft. Voor mij als wetenschapper is het juist zo frustrerend dat ik last heb van psychische problemen die totaal niet rationeel zijn en waarbij ‘gezond verstand’ niet voldoende is. Ik vind het fijn dat het jou helpt, maar voor mij is het toch echt een kwestie van vechten tegen de irrationele gedachtes, als ik dat niet doe dan is het snel afgelopen. Denk dat je beter jouw mening en ervaring ook echt als mening op kan schrijven i.p.v. ‘zo zit het en zo zou je het moeten doen’.

      @Lost girl. Je verdiepen in hoe het allemaal zit met voeding heeft als je een eetstoornis hebt meestal geen toegevoegde waarde. Er is een hele hoop onzin te vinden op het internet en je eetstoornis leest vooral die dingen die de eetstoornis voeden. Ieder lichaam reageert anders en een lichaam dat al jaren geteisterd is door een eetstoornis reageert helemaal onvoorspelbaar. Uitproberen is dan het enige wat werkt, maar dan moet je wel je lichaam kunnen en durven voelen (dat kan ik dus (nog) niet).

      Beantwoorden
6. Mart-h-e

   17 januari, 2019

   Wat een leuke vlotte blog. Ook een eyeopener in meerdere sentidos, onder andere over het aantal jaren dat er werkelijk een ‘praktiserende’ eetstoornis is. Zelf ben ik geneigd te denken dat ik vanaf mijn 12e non-stop een eetstoornis heb gehad; dan zou ik zo een 18 jaar ES-ervaring hebben. Maar ik heb ook eens kritisch gekeken…in totaal zeven a acht jaar een eetstoornis gehad. Nu ben ik bezig met het gaan voor 100% herstel (onderliggende beweegredenen), want daar geloof ik ook in, dat psychisch herstel van een ES bereikbaar is 🙂

   Beantwoorden