Hoi, ik ben Suzanne. Ik wil zelfbeschadiging onder de aandacht brengen. Als 12 jarig meisje begon ik hiermee. Mijn ouders waren gescheiden. Dat was een behoorlijke klap. Ik snapte dat niet, dat papa en mama en uit elkaar gingen. In 2013 was ik mijn vader verloren door zelfmoord. Dat was weer hele schrok in me leven en toen steekte de zelfbeschadiging weer de kop op. Zelfbeschadiging is de manier om de pijn van binnen even niet meer voelen.
Voor mij is zelfbeschadiging zo gewoon geworden. Heel veel mensen denken dat ze enige zijn, maar dat is niet zo. Het is gewoon dat je de pijn van binnen zo erg is dat het gewoon er uit moet door jezelf aan de buitenkant pijn te doen. Ik hoop dat deze blog op Proud2Bme komt, omdat ik wil laten weten dat je niet de enige bent. Ik heb nu sinds kort mailmaatje op Stichting Zelfbeschadiging. Erover praten is zo belangrijk, want het is best een heftig onderwerp.
Ik wil het onder de aandacht brengen, want ik vind het heel belangrijk om te laten weten dat ze er niet alleen voor staan. Ik was vandaag op werk en ik was appeltaartjes aan het bakken en ik moest m’n mouw oprollen. Ik zei: “Zo dat kan niet…” en ze snapte wel waarom, maar ondertussen kan je er zo voor schamen.
Vandaag heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij Stichting Zelfbeschadiging. Ik wil heel graag voor mensen iets betekenen die heel erg moeilijk hebben, want onthoud een ding: Je hoeft het niet alleen te doen praat er over met een huisarts of vraag een mailmaatje aan. Die kunnen je helpen. Wat ik altijd zo jammer vind dat je in de zomer niet korte kleren aan kan doen. Ik loop eigelijk altijd met lange mouwen als ik mezelf weer toegetakelt heb. Het is zo zonde van je lichaam!
Met mij gaat het nu weer redelijk goed. Ik heb wel m’n ups en downs en soms last van stemmingswisselingen maar ik krijg daar elke woensdag therapie voor. Ik woon begeleid wonen en het bevalt me wel goed. Op sommige momenten wil ik er ook wel weg, maar dat heeft puur met het verleden te maken. Ik heb op allerlei instellingen gewoond ik ben als 12 jarig meisje uit huis geplaatst. Dat valt ook niet mee. Er is veel met mij gebeurd. Ik doe mezelf bijna nooit meer pijn.
Verder heb ik werk op de maandagen in de Horeca waar ik het erg naar me zin heb. Soms ben ik nog wel onzeker en dan vraag ik me af of het allemaal nog goed met me komt. Ik ben ook een tijdje opgenomen geweest in een kliniek ik was zo de weg kwijt. Ik had stemmen in m’n hoofd waar ik nu ook soms nog wel eens last van heb, maar ik kan er beter mee over weg. Soms krijgen we een zware rugzak mee uit het verleden en daar moeten we het mee doen. We kunnen de rugzak wat lichter maken door er over te blijven praten hoe we ons voelen.
Ik heb ook een lieve kat Myra, die steunt me in alles. Als ik verdrietig ben komt die lekker tegen me aan liggen. Mijn kat voelt precies als ik m’n dag een keer niet heb dan wil ze er vooral voor me zijn. In de toekomst heb ik nog wel plannen voor als ik klaar ben met therapie. Ik wil wat zelfstandiger wonen met iets minder begeleiding en voor de rest zie ik wel wat de toekomst me brengt.
Geef een reactie