Aafke ligt in het ziekenhuis en elke woensdag- en vrijdagmiddag is er een Multi Disciplinair Overleg (MDO). Na elk MDO is het “feest” en moeten we te pas en te onpas van dokter Hoekstra op komen draven.
Van dokter Hoekstra horen we dat het ziekenhuis erg veel waarde hecht aan de mening van de ouders. Tot nu toe hebben we daar nog niet veel van gemerkt. Dokter Hoekstra luistert het liefst naar zichzelf. In ieder geval worden we uitgenodigd voor het MDO. We mogen dus met de dokters aan tafel zitten, om mee te beslissen wat er met Aafke moet gebeuren. Helaas kan ik niet op die dag, maar mijn vrouw schuift graag aan bij het MDO. Tot nu toe is het MDO voor ons een absolute black box. Het is volstrekt onduidelijk wat daar nu precies gebeurt. Maar nu gaan we dus meemaken.
Mijn vrouw meldt zich op tijd bij de deur waar ze moet zijn. In plaats dat ze naar binnen mag, moet ze onverwachts ongeveer een uur wachten. Het is geen cultuur binnen het ziekenhuis dat men zich daarvoor excuseert. Het is meer een soort van vanzelfsprekendheid dat zij bepalen en dat als jij gewoon moet afwachten wat er gebeurt. Uiteindelijk mag mijn vrouw naar binnen, en ziet ze de pasfoto van Aafke groot op een scherm geprojecteerd. De ogen van de artsen en de kinderpsycholoog priemen in haar rug. Dokter Hoekstra vraagt of mijn vrouw iets in wil brengen. Mijn vrouw zegt dat wij ons zorgen maken over de geestelijke gezondheid van Aafke. Die gaat met de dag achteruit. Het eten gaat steeds minder goed. Wat ze niet eet, wordt nu aangevuld met Nutridrink. Aafke zegt gek te worden in het ziekenhuis.
Niemand praat met haar over de chaos in haar hoofd. Ze vraagt of het ziekenhuis aandacht wil schenken aan haar psychische gesteldheid. Dokter Hoekstra begint te glimlachen en onderbreekt mijn vrouw met de historische woorden “Moeder, we zijn hier geen opvanghuis.” Trots kijkt hij de zaal in, op zoek naar bevestiging bij andere collega’s. Die houden “wijselijk” hun mond. Het is duidelijk dat dokter Hoekstra in een levensfase verkeert, waarin hij denkt zich te moeten bewijzen ten koste van anderen. Dokter Hoekstra gaat niet over de psychische toestand van Aafke. Met dat soort zaken houden zij zich in het ziekenhuis gelukkig niet bezig. Hij wil de druk op Aafke juist opvoeren. Het moet nu maar afgelopen zijn.
Het gaat hem veel te langzaam. Hij wil Aafke de mogelijkheid ontnemen, om wat ze niet eet te compenseren met Nutridrink. Niet alles opeten, is gelijk aan de sonde. Dat zal Aafke, volgens hem weer leren, om weer normaal te gaan eten. Waar hij die wijsheid vandaan heeft wordt niet duidelijk. Wat hij niet snapt is dat de manier waarop hij de druk wil verhogen, explosieve gevolgen zal hebben voor de psyche van Aafke. Haar hoofd doet namelijk niet mee. En als het allemaal zo simpel is, als hij zegt, waarom zijn er dan zoveel meiden opgenomen in eetstoornisklinieken? Daar komt bij dat hij de druk één dag voor haar verjaardag wil gaan verhogen.
Wij zijn boos en radeloos, over zo weinig compassie; alsof compassie de vijand is van genezen. Het deelnemen aan het MDO komt vast uit één of andere koker van een duur ingehuurde ziekenhuisgoeroe. In de praktijk vinden ze het kennelijk alleen maar lastig. Het is mens onterend te constateren dat niemand dokter Hoekstra tot de orde roept.
Wat we dan nog niet weten is, dat dokter Hoekstra van plan is om Aafke over een dag of tien te ontslaan.
Ondertussen doet Annefleur, de pedagogische medewerkster haar uiterste best om Aafke op te fleuren en zien we Aafke achter Annefleur aansjokken, om de couveuse-afdeling kerst-klaar te maken.
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende week: Een noodkreet aan het ziekenhuis
Geef een reactie