Abortus door mijn eetstoornis

Lieve Noëlle, deze brief is voor jou. Omdat ik een manier moet vinden om afscheid van je te nemen. En het is moeilijk afscheid nemen van iemand die er nooit is geweest. Ik haat het woord ‘ongewenst’ dat zo vaak viel. Je was niet ongewenst. Als ik heel eerlijk ben, heb ik nooit om kinderen gewenst. Ik heb mij al vrij vroeg neergelegd bij het idee dat het waarschijnlijk niet kon. Omdat erover nadenken beangstigend was. Omdat mijn eetstoornis in mijn lichaam en geest woekerde en nooit leek af te zwakken.

Toch was je daar ineens, ondanks alle voorzorgmaatregelen. En diep vanbinnen wist ik het al veel eerder, dan toen ik een eerste test deed. Maar er volgde er nog een, en nog een. Omdat ik het niet kon geloven. Omdat ik bang was. Omdat de keuze erna onmenselijk leek.

Ik heb zo veel gepraat, en gehuild. Ondanks, misschien wel juist door, dat je dichterbij mij was dan iemand ooit is geweest, voelde ik mij zo alleen. Het voelde gek hoe dit alleen mijn keus was, terwijl het ook om jou ging. Misschien went dat, hoort dat bij het ouderschap. Ik moest kiezen wat het beste voor jou was.

Ik heb, en nog steeds, mezelf zo vervloekt. Op papier hadden we je alles kunnen bieden. Aan ruimte, geld en liefde was er geen gebrek. Ik wilde meer voor jou. Ik gun niemand een ouder die niet met beide benen in het leven staat. Je verdient een ouder die er voor je is, een ouder die oud en rimpelig wordt en jouw kinderen geboren kan zien worden.

Je verdiende een betere ouder dan ik. Ik ben uitgehold en overwoekerd en ik had nooit durven aankomen. Zelfs niet voor jou. Ik was mentaal en waarschijnlijk ook fysiek, niet in staat om voor je te zorgen. Negen maanden is lang. En dan begint het eigenlijk pas.

Ik vond het verschrikkelijk. De keuze, de dag, alle dagen erna. Als ik mijn ogen sluit hoor ik nog de vrouw in het bed naast mij huilen en bevestiging zoeken of dit de juiste keus was. Ik wist, en weet, dat dit de juiste keuze was, ik hoefde geen bevestiging.

meisje

Het is moeilijk uit te leggen, maar ik weet dat ik je kapot gemaakt had, omdat ik niet heel ben. En lieverd, ik werk er heel hard aan, echt. Ik heb nog niet opgegeven, maar je kwam echt te vroeg en dat neem ik mijzelf kwalijk.

Ik weet heus wel dat je fysiek nog helemaal niets voorstelde, maar voor mij was je al iemand. En je zit voor altijd in mijn hart.

Liefs, Alina ♥


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

11 reacties op “Abortus door mijn eetstoornis”

  1. Indrukwekkend. Wat zal dit een impact op je hebben gehad… dit komt ook wel over in je blog. Ik gun je kracht!

  2. Echt heel onroerend…
    Sterkte! Je komt er lieverd, hou vol!
    x

  3. Wat een ontzettend heftig verhaal… Veel sterkte.

  4. Wauw, wat ontroerend om te lezen.. Ik begrijp je keuze en ook hoe dubbel het voelt (ik stond ooit voor diezelfde keuze..) Je hield al zoveel van dit kleine wondertje. Ik kan niet zeggen of het de juiste keuze is geweest omdat je niet weet hoe het uiteindelijk gegaan was als je anders had gekozen. Maar wat ik lees is dat je een keuze hebt gemaakt vanuit je hart en ik wens je de kracht om dit verlies een plekje te geven…

  5. Mooi beschreven en wat moeilijk als je zo’n beslissing moet maken. Je verhaal komt in elk geval sterk over en ik denk dat er ook een sterke vrouw in je zit maar dat ze nog moet durven. Eerst je innerlijke kind sterk maken, zodat ze de wereld aandurft. Lekker in je velletje komen te zitten. Misschien ooit wel met kind.

  6. Mooi geschreven,
    Ik lees hem met tranen die over mijn wangen stromen..
    Juist omdat ik herken, omdat ik in exact dezelfde situatie heb gezeten en nog steeds zit, want het is niet over, nooit niet.

    Heel veel kracht en sterkte gewenst

  7. 😢 Wat droevig om te lezen, maar wat dapper van jou om deze keuze te maken! Je kunt niet voor een ander zorgen als je (nog) niet goed voor jezelf zorgt, dus ik vind deze beslissing heel krachtig van je. Hopelijk blijf je die kracht houden tijdens je verdere weg van herstel!

  8. Wauw
    Wauw wauw wauw

    Wat prachtig geschreven. Het ontroerd me. Ook al was je kindje fysiek nog ontzettend klein en pril, ze heeft een moeder (gehad) die zoveel van haar hield (en nog steeds houdt) dat ze durfde te zeggen “Ik ben er nog niet klaar voor om jou te leren hoe je je gezond kunt voortbewegen door deze maatschappij”.

    Zo puur, zo krachtig.

    Alleen maar respect voor jou.

  9. Wow, tranen in mijn ogen. Dapper van je om dit te delen!

  10. Kippenvel!! Ik ben er even stil van en jouw blog raakt me echt! Wat moet dat ongelooflijk zwaar voor jou zijn geweest en nog steeds zal dit een groot verdriet zijn. Ik ben nu zelf 29 weken zwanger en jouw blog raakt mij daardoor extra. Heel dapper van je dat je dit gedeeld hebt! Ik wens je het allerbeste en hoop dat je de strijd gaat winnen. Mocht je nog een kinderwens hebben voor nu of in de toekomst, dan hoop ik echt dat die wens in vervulling mag gaan!

  11. Heb 3 mooie jongens. Wil ze echt nooit missen. Had wel gevoel ze niet op te kunnen voeden door mijn eetstoornis. Zijn zulke llieve mooie mannen geworden. Heb vertrouwen in jezelf. Ze bekijken de wereld anders. Ik was hier ook zo bang voor. De beslissing ligt bij jezelf. Respect voor iedereen. Welke beslissing je ook maakt. Je mag er zijn. Ik veroordeel niemand. Blijf bij je zelf. Iedereen alle goeds in je leven gewenst

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *