Schokjes. Schokjes die als kleine stroomstootjes afgaan in mijn hersenen. Elektrisch lijken ze. Te kort om ze te benoemen, vaak genoeg om er de hele dag mee bezig te zijn. Zodra ik het voel is het ook weer voorbij en ik krijg het steeds zo moeilijk uitgelegd. Er gebeurt verder niets in mijn gezicht en ik val niet om. Niemand ziet het, maar in mijn hoofd ga ik steeds even uit. De hele dag door. Omdat het mijn functioneren niet beïnvloed kan ik gewoon doorgaan, maar ondertussen maakt het mij krankzinnig. Het is twee jaar sinds ik mijn laatste Citalopram innam en ik ben ongelofelijk bang dat dit nooit meer weg gaat.
“Is het een idee om te beginnen met antidepressiva?” Mijn antwoord was slechts een glazige blik richting mijn therapeut. Wist ik veel of dat een goed idee was. Het ging niet goed en ik voelde mij ongelukkig, dus wat had ik te verliezen. Doe maar, dacht ik. Veel meisjes uit mijn behandelgroep slikte het ook en hadden daar heel veel baat bij. Als hij dacht dat het een goed idee was, was het misschien wel het proberen waard.
Citalopram werd het. Ik had er toen nog nooit van gehoord. Ik kreeg een vrij lage dosis die we samen stapsgewijs zouden gaan opbouwen en uiteindelijk ook weer afbouwen, was het plan. Ik merkte dat ik het eng vond. Hoewel ik wel vertrouwen had in de begeleiding die ik kreeg, vond ik het toch eng om iets te slikken wat iets met mij zou doen. Ik wilde graag veranderen en ik wilde van de gedachtes en gevoelens af die mij doodsbang en somber maakte. Tegelijkertijd vond ik het ook een eng idee dat een pilletje daarvoor zou zorgen.
In het begin merkte ik niet zo veel. Er was mij verteld dat mijn klachten eerst even konden verergeren voordat ik vooruitgang zou merken. Ik voelde mij vooral erg onrustig en mijn gedachtes en gevoelens gingen alle kanten op. Op één dag was ik doodongelukkig en dolblij geweest en hoewel deze wisselingen mij niet vreemd waren, voelde het nu wat scherper of abrupter aan. Hier kon ik wel doorheen dacht ik. Daarna werd het, zoals beloofd, rustiger. Ik voelde mij nog net zo rot, maar de intensiteit leek wel iets afgenomen. Het was een kleine teleurstelling dat het niet de verlichting gaf waar ik op hoopte, maar heel veel meer dan dit kon ik misschien ook niet verwachten.
Enkele maanden later was mijn behandeling bijna afgelopen en werd dit bij de verschillende therapeuten en binnen de groep afgerond. In dezelfde periode ging de therapeut die mij begeleide met mijn antidepressiva ergens anders werken en mijn voicemail stond vol met berichten van hem. Ik moest echt contact opnemen om afspraken te maken over het afbouwen van mijn medicatie. Voor mij brak in die periode een tijd aan waarin ik vooral onbereikbaar was en even niets meer met therapie te maken wilde hebben, ik was het zat en ik wilde het afronden. Dat afronden lukte, maar het ging wel snel en gehaast. Zo gehaast zelfs, dat ik uiteindelijk geen contact meer had opgenomen met iemand die mij kon helpen met het afbouwen van de Citalopram. Ik hoorde hem in mijn voicemail zeggen dat het niet een goed idee was om zonder begeleiding af te bouwen, maar ik zag er geen kwaad in. Wat kon er nou helemaal gebeuren?
Ik had een nog een paar stripjes over en maakte over de komende maand een schema. Houtje-touwtje-afbouwen noem ik het nu. Eerst zou ik naar één per dag gaan, dan naar één per twee dagen en zo verder. Ik bouwde af, dus dat moest goed zijn. Dat bleek naïef.
Na een paar weken mijn afbouw-beleid te hebben gevolgd begonnen de eerste schokjes. Een paar keer per dag kreeg ik een soort stroom schokje in mijn hersenen die ik heel moeilijk kon verklaren. Ik had zoiets nog nooit gevoeld en heb de eerste twintig keer gedacht dat het niets bijzonders was, gewoon vermoeidheid dacht ik. Al snel bouwden het aantal schokjes zich op en gingen er maanden voorbij dat ik dagen aan één stuk door schokjes had. Alsof ik de hele dag door even uit en weer aangezet werd. Het maakte mij gek en wanhopig. Er ging een jaar voorbij dat ik geen medicatie meer slikte en het was nog niet minder geworden. Ging ik hier nooit meer vanaf komen? Gaat dit voor altijd mijn hoofd zijn?
Ik werd boos. Ja, mijn voicemail was meerdere malen ingesproken met het bericht dat ik dit beter niet alleen kon doen, maar dit was mij niet verteld. Iemand had mij, in de keren dat ik nog wel kwam opdagen bij therapie, in mijn kraag moeten grijpen en mij gedwongen moeten begeleiden met het afbouwen. Ze hadden mij gewoon laten gaan, met een paar stripjes maar zonder besef van de consequenties.
De boosheid verdween ook weer. Misschien had er inderdaad iets meer toezicht moeten zijn en had iemand tegen mijn eigenwijsheid in moeten gaan, maar ik heb zelf die verantwoordelijkheid niet genomen. Ik ben uiteindelijk verantwoordelijk voor mijn lichamelijke en geestelijke gesteldheid en ik dacht er te makkelijk over. Ik wilde ervan af zijn en dat vond ik belangrijker dan die extra afspraak maken. Alles wat nog te maken had met mijn behandeling wilde ik niet langer rekken en vond ik zonde van mijn tijd, terwijl het mij achteraf natuurlijk veel makkelijker had gemaakt.
Het is nu vier jaar na mijn laatste Citalopram en de schokjes zijn bijna helemaal weg. Bijna helemaal. Wanneer ik mij niet lekker voel en heel erg moe ben, wil ik nog wel eens zo’n zelfde schokje voelen. “Hey, daar was het weer.” Zei ik laatst tegen mijn vriend in de supermarkt en even ben ik mij weer bewust van wat het al die tijd met mij gedaan heeft. Er gaan nu maanden achter elkaar voorbij zonder dat ik een schokje voel en daar ben ik ongelofelijk blij om. Stiekem was ik bezig met te accepteren dat het nooit meer over zou gaan en ik hiermee moest leren leven. Toch werd het minder en nu heb ik er nauwelijks nog last van. De schokjes die ik soms nog voel maken mij niet meer bang. Ik weet hoe ik goed voor mijzelf moet zorgen en als ik dat doe, zijn ze er niet. Ze dienen nu als een soort waarschuwing wanneer ik even extra goed op mijzelf moet letten.
Ik schrijf deze blog omdat ik hoop dat ik een beetje herkenning kan bieden. Zelf had ik nooit gehoord of gelezen over schokjes en was ik mij onvoldoende bewust van het feit dat verantwoord afbouwen belangrijk is. Het is heel verleidelijk om dit zelf te gaan doen en het kwaad er niet van in te zien. Ik was ervan overtuigd dat er niet zoveel kon gebeuren, maar uiteindelijk voelde ik mij heel ellendig en wilde ik ook niet meer om hulp vragen hierbij. Dit was het niet waard. Ik dacht er makkelijk vanaf te zijn en door mijn eigen laksheid werd het veel problematischer dan nodig. Dit is het ook voor jou niet waard. Het afbouwen van antidepressiva kan al genoeg spanning met zich brengen en dit hoef je niet alleen te doen.
♥
Bron: Karyme França
Geef een reactie