Ik weet niet echt goed hoe ik je moet aanspreken. ‘Lieve of liefste’ daar heb ik dubbelzinnige gevoelens over. Je bent niet mijn liefste, maar ik ben je door de jaren heen wel zo gaan beschouwen. Na vijf jaar heb jij het voor mekaar gekregen om mijn hele leven te beheersen. Heel mijn leven is veelgezegd, maar je hebt er wel voor gezorgd dat ik op een levensgevaarlijk gewicht heb gezeten en psychisch helemaal gedesoriënteerd ben. Soms voel ik me zo wanhopig dat ik het even niet meer weet. Ik weet maar één ding: ik wil van je af, maar ik kan het niet. Althans zo lijkt het.
Het kan wel, hebben ze mij gezegd, maar het zal pijn doen en ik haat pijn, zoals je wel weet. Dat was ook de reden waarom je in mijn leven bent geslopen. Als bittere pil om de pijn, negativiteit en onzekerheid te doven. Emoties waar ik nooit eerder leerde mee om te gaan.
5 jaar geleden ben jij dus binnengedrongen in mij, zomaar? Of was er een reden? Ikzelf had het niet door dat jij de controle nam over wat en hoeveel ik mocht eten en wanneer ik moest compenseren. Jij was mijn vriend, een hele goeie vriend zelfs want u kon ik vertrouwen, jij was tenminste eerlijk tegen mij, jij zei wat ik mocht en niet mocht en jij stond ieder uur van de dag klaar voor mij, bij jou voelde ik mij veilig, ik kroop stilletjes aan dieper en dieper in mijn comfortzone door jou en sloot mij af van de buitenwereld. Ik had het gevoel dat ik niemand meer had en er niemand meer om mij gaf, alleen had ik jou dus nog, deed ik verder met jou.
Jij gaf mij precies terug zelfvertrouwen en wanneer de mensen zeiden rondom mij dat ik er beter uitzag dan wilde ik echt nog verder met jou gaan omdat de mensen mij bewonderden voor wat ik deed en hoeveel karakter ik had om dit te doen. Maar iedere dag begon ik meer en meer te beseffen dat jij eigenlijk geen echte vriend was voor mij maar iemand die mijn leven verschrikkelijk kapot en moeilijk heeft gemaakt waardoor het voor mij lijkt dat ik echt vast zit en hier nooit meer uit geraakt.
Jij bent zo hard voor mij dat ik u niet durf tegen te spreken omdat ik bang ben dat er iets gaat gebeuren; Jij hebt mijn vrienden van mij weggetrokken, mijn gezin uiteen gehaald en mijn leven een hel doen worden. Vaak wil ik verlost zijn van jou, vaak wil ik dat je weggaat uit mijn gedachten, maar vaak denk ik ook BLIJF toch bij mij, bij u voel ik mij veilig, ik weet dat jij mij nooit zal laten vallen maar ik weet ook dat jij mij nooit beter zal maken. U loslaten is voor mij op dit moment heel erg moeilijk omdat ik dan over niets meer controle heb maar diep vanbinnen besef ik ook wel dat ik andere dingen kan zoeken waar ik controle kan over hebben maar die moet ik jammer genoeg nog zoeken.
Met dagen ben jij heel sterk aanwezig bij mij en met dagen hoor ik jou niet veel. Ik heb toch wel even stilgestaan hoe mijn toekomst er zou uitzien als ik bij u zou blijven of wanneer ik echt definitief afscheid zal proberen te nemen van jou en te beginnen met een nieuw begin zonder u. Het is zo dubbel en dat maakt het mij dan ook zo moeilijk om te kiezen, leven met jou of zonder jou, want ik heb zowel redenen om te blijven leven met jou en redenen om niet meer te leven met jou.
Ik ben de moeite waard en niet jij!
Geef een reactie