Ik heb in 2017 vier maanden een tweedaagse deeltijdbehandeling gevolgd voor het herstellen van mijn eetstoornis. Dit was mijn tweede gespecialiseerde behandeling. Een terugval had ik, zo kan je het wel noemen. Deze therapie heeft mij heel erg geholpen om mezelf los te zien van mijn eetstoornis en mijn kritische stem. Die twee samen werden in therapie de ‘saboteur’ genoemd; het stemmetje in mij, dat mij weerhoudt te houden van mezelf…
Tegen het einde van mijn behandeling heb ik een afscheidsbrief geschreven aan mijn saboteur. Deze wil ik graag met jullie delen. Als ik hem nalees, voel ik mij weer net zo krachtig als op het moment dat ik hem schreef. Ik hoop dat jij, die dit leest, er ook kracht uit kan putten. Het is misschien lastig te geloven, maar het kan écht anders. Je kan van jezelf gaan houden en minder luisteren naar het kritische stukje in jezelf. Ik ben het levende bewijs.
Lieve Saboteur,
Ik schrijf je deze brief om afscheid van je te nemen. Ik begin mijn aanhef wel met ‘lieve’, maar zo lief ben je eigenlijk helemaal niet. Je hebt mij jarenlang alleen maar dwars gezeten. En dat deed je heel stiekem, want tot een tijdje terug was ik me er niet eens van bewust hoe negatief jij mij beïnvloedt. Ondertussen weet ik dat wel en merk ik dat ik helemaal klaar met je ben. Je maakt mij niet gelukkig, integendeel. Door jou heb ik mij altijd minderwaardig gevoeld. Een ander was altijd beter, ik moet perfect doen. Aan mijzelf denken mag ik niet van jou, want ik ben toch niet belangrijk. En anderen tot last zijn is al helemaal not done. Tenminste, dat is wat jij het voor mij hebt gemaakt. Rekening houden met anderen om hen zo blij te maken/niet tot last te zijn/conflict te vermijden. Altijd maar met de ander bezig zijn, want dan zou ik leuk gevonden worden. En dat moet dan natuurlijk zo goed mogelijk. Maar dat was vaak een onmogelijke opdracht van jou, want ik was/ben toch nooit goed genoeg. Zeg jij.
En als ik dan een keer aan mezelf dacht en even besefte hoe shit ik me voelde, kwam jij direct op me inpraten. Ik mocht het niet delen met een ander, want dan zou ik tot last zijn, en iedereen heeft zelf al problemen genoeg. Maar ik, ik moet altijd voor iedereen klaarstaan. Al die shit gevoelens, daar mocht ik niks mee te maken hebben van jou. Want dat zou me belemmeren in het zorgen voor anderen. Dus kwam jij met de zogenaamd perfecte oplossing: eten. Dat was er altijd en kon ik niet tot last zijn. Het maakte mijn kut gevoel even weg. Maar ik mocht natuurlijk niet aankomen, want dan word ik dik en ben ik niet meer perfect. Maar jij vond mijn lichaam sowieso al niet goed genoeg. Het moest dunner, want dan zou ik mooier zijn. Dus gaf jij mij destijds de opdracht zo min mogelijk te eten op een dag. Wat dan vaak leidde tot mijn eetbuien. En dan had ik volgens jou gefaald en was ik een mislukking.
Als ik zo terugkijk op alles wat ik onder jouw invloed mezelf heb aangedaan, word ik best een beetje boos. Maar ook verdrietig. Ik heb dit namelijk niet verdiend. En wat ben ik tegelijkertijd ook blij dat ik afscheid van je neem. Tegenwoordig leer en besef ik steeds weer een beetje meer hoe erg ik het wél waard ben. Ik mag ook aan mezelf denken en voor mezelf kiezen. Ik mag hulp vragen. Want net zoals ik graag anderen help, willen mensen mij ook helpen. Het maakt me sterk, niet zwak. Ik ben net zo belangrijk en waardevol als ieder ander mens. En stiekem hoor ik je nog praten in mijn achterhoofd, maar daar ga ik niet meer naar luisteren. En dat zal vast heel vervelend voor je voelen. Heel eenzaam. Zo heb ik mij jaren ook gevoeld, en daar komt nu een einde aan. Ik ga ontdekken wie ik daadwerkelijk ben. Wat mijn behoeftes zijn en daar naar handelen. Ik ga mezelf eindelijk beter leren kennen. En daar kijk ik enorm naar uit. Volgens mij ben ik namelijk een best wel heel leuk mens. Een imperfect mens. En dat is helemaal 100% oké.
Ik wil je voor één, maar dan ook echt maar één ding bedanken. Door jou ben ik sterker dan ik ooit ben geweest. Daarmee praat ik je gedrag naar mij niet goed, dus stop maar met je lovende praatjes naar jezelf. Ik ga genieten van het leven met al haar kwetsbaarheid. En dat doe ik zonder jou. Ik laat het leven op me af komen en dan zie ik wel waar het me brengt. Ja, ook dan kan het goed komen, zonder duidelijkheid, zonder verwachtingen en zonder enkel structuur. Ik heb jou niet meer nodig. Wat voelt het goed om dat te zeggen. Ik kan het leven aan samen met alle dierbare mensen om me heen.
Het voelt op dit moment nog een beetje onwennig om te zeggen, maar ik vertrouw op mezelf.
Saboteur, tot nooit meer ziens.
♥
Geef een reactie