Afvallen: Het leek zo onschuldig

In het voorjaar van 2013 begon ik door mijn PDS diagnose (prikkelbaar darm syndroom) gezonder te eten. Mijn darmen konden niet langer wit brood, rijst of vele suikers/fructose verdragen. Die darmpijn is te vergelijken met een stekelbal die door je darmen heen rolt als het ware. Ik kan me herinneren dat, als ik er last van had, ik wel uren op bed helemaal opgekruld doorbracht omdat het zo’n een pijn deed. Toen ik eenmaal had uitgevonden wat ik wel en niet kon eten ging het beter. Ik viel zelfs af! Opzich vond ik dat alleen maar fijn want ik was in 2013 op mijn zwaarste gewicht (overgewicht) en wilde niets liever dan wat gezonder en slanker zijn.

Ik ben eerlijk gezegd nooit tevreden geweest met hoe mijn lichaam eruit ziet. Dit komt doordat ik op jonge leeftijd op de basisschool al gepest werd om hoe ik eruit zag, in de straat als ik aan het buitenspelen was. Vanaf groep 7 hield ik continu mijn buik in, hopend dat ik dan dunner zou ogen. Toen ik naar de middelbare school ging leek alles beter te gaan, maar de gedachtes dat ik “te dik” was werd bevestigd door het feit dat er thuis ook nare opmerkingen over mijn uiterlijk en wat ik at werden gemaakt. “He dikke, zou je dat wel nemen”. Als er zo vaak gezegd wordt dat je dik bent dan is het ook zo, dacht ik.

Vanaf mijn 15e begon ik mijn brood weg te gooien in een poging om dunner te worden, waar ik toen niks mee afviel. Dit waren mijn eerste eetstoornis gedachten en die zijn eigenlijk nooit meer echt weg gegaan. Naarmate ik ouder werd en volwassener leek het iets beter te gaan, maar ik was nog steeds ontevreden over mezelf.

In de zomervakantie van 2013 ben ik thuis begonnen met pilates (blogilates) en voor het eerst naar de sportschool geweest. Dat was voor mij een hele grote stap omdat ik het eerder niet durfde, omdat ik mij schaamde voor mijn lichaam. Ik at gezonder, voelde me fitter en gelukkiger naarmate de kilo’s afnamen die ik teveel had. Na een lange tijd zat ik weer op een gezond BMI. ”Maar ls ik dat kon, dan kon er toch ook nog iets meer af.”, dacht ik. En zo begonnen mijn eetstoornis echt.

De namen die ik werd genoemd en de opmerkingen die ik had gekregen op school en thuis zaten als littekens op mijn lichaam, ze gingen niet weg. Ik had ook geen contact meer met mijn vader, ondanks dat ik nog gewoon thuis woon, wat de situatie nog moeilijker maakt. In mei 2014 sloeg ik door. Ik belandde van Orthorexia* in Anorexia, en ik at nog maar erg weinig calorieën per dag. Ik kon het tellen niet meer loslaten. De huisarts heeft me in augustus naar Accare door verwezen. Iets wat ik niet snapte want ik was toch gezond, ik at gezond, ik sportte, wat is daar nou mis mee?

Thuis werd de situatie alleen maar erger, ik kon niet meer eten in het bijzijn van mijn vader vanwege de opmerkingen van vroeger. Mijn werk, school en stage kon ik niet meer volhouden, langzaam maar zeker leek ik op te raken. Ergens gaf het me een kick om te kijken hoe ver ik zou kunnen gaan, ik wilde mijn limiet weten. En die bereikte ik in december, toen ik voor half dood op de bank lag onder een deken. Ik voelde mezelf wegzakken. Ga ik dan dood? Ik wilde helemaal niet dood.

Het AMC wilde me laten opnemen, maar omdat ik 20 ben kunnen ze me niet dwingen en wees ik elke opname af. Vanaf dat moment heb ik er voor gekozen om zelf te herstellen. Ik wilde weer leven als een normaal mens. Mijn moeder maakte me elke ochtend wakker. Ze durfde het eigenlijk niet eens meer omdat ze bang was mij dood in bed aan te treffen, omdat mijn lichaam het had opgegeven. Haar bezorgdheid en pijn deed me nog het meeste verdriet. Ik besloot in december dat ik beter wilde worden en ik zet stappen.

Vanaf eind december tot nu heb ik gevochten, met vele ups en downs. Met vele woede- en angstaanvallen waarbij ik schreeuwend met een kussen voor mijn mond hulpeloos op de grond in mijn kamer zat. Ik heb het soms met periodes nog steeds heel moeilijk, vooral met het accepteren hoe mijn lichaam er nu uit ziet op een minimaal gezond BMI. Ik ben er nog niet, ik heb nog een weg te gaan. Een eetstoornis is als een gum en wij zijn het potlood, we tekenen en onze eetstoornis gumt ons sneller uit dan dat wij kunnen tekenen totdat er niks meer van ons over is. Ik wil geen leeg canvas zijn, maar het zelf weer invullen zonder gum.

*Orthorexia is geen erkende eetstoornis en valt onder een vorm van anorexia. 

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

13 reacties op “Afvallen: Het leek zo onschuldig”

  1. ontzettend kanp dat je zelf hebt kunnen genezen

  2. Jeetje, wat een wilskracht! Echt ontzettend veel bewondering voor je! Je bent ook een prachtige meid om te zien!

  3. Ontzettend knap hoe je de moed en wilskracht hebt gevonden om te vechten tegen de eetstoornis! Je bent een prachtige meid en je mag echt trots zijn op jezelf 🙂

  4. Kanp dat je bent aangekomen, en dat helemaal zelf!

    Ik vraag mij af, heeft die pds het niet heel erg belemmerd om aan te komen? Ik heb zelf pds, en het aankomen is daardoor een regelrechte ramp….

    Ik heb in ieder geval heel veel bewondering voor je.

  5. Onwijs knap van je zeg!! Daar heb je veel moed en kracht voor nodig. Wees maar ontzettend trots op jezelf en vecht door tot het laatste stukje aan toe.

    Liefs,

  6. Wauw..
    Zo zie je maar weer dat het snel kan gaan..
    Mooi geschreven.
    Ik hoop dat je dit vast kunt houden.
    Ik gun je het allerbeste.

    Liefs

  7. Wat een mooi verhaal
    Ik herken mezelf hier zo erg in ik ben ook sinds anderhalf jaar
    Anders gaan eten en begin nu steeds meer voeding weg te laten ik sport het liefst
    7 dagen per week… en nog ben ik ergens niet tevreden..Zo raar dat mensen dit kunnen hebben en voelen ik heb dit nooit begrepen tot nu omdat ik hetzelf nu heb.
    bedankt voor je mooie verhaal

  8. Wat een mooie laatste woorden!

  9. wauw wat een mooi verhaal. Je bent echt knap, sterk en ik bewonder hoe je door vecht ondanks je verleden. Ik ben ook gepest en tegen mij is ook heel vaak gezegd dat ik dik ben, toen ik ook overgewicht had. Daardoor ben ik zelf bang om weer dik te worden, en dat mensen dan weer naar mij gaan kijken en dingen gaan denken. Knap dat je zelf die keuze maakt om beter te worden.

    en die laatste woorden “Een eetstoornis is als een gum en wij zijn het potlood, we tekenen en onze eetstoornis gumt ons sneller uit dan dat wij kunnen tekenen totdat er niks meer van ons over is. Ik wil geen leeg canvas zijn, maar het zelf weer invullen zonder gum”

    heel mooi

    liefs Amanda

  10. Heel mooi geschreven.
    Sterkte met jou herstel.
    De wil heb je zeker, dus je komt er wel.
    Liefs

  11. mooi geschreven. Knap hoe je er nu naar kunt kijken.
    Ik hoop dat je ook snel de reacties van vroeger kunt relativeren. Jij mag/moet net als ieder ander mens eten en gezond en gelukkig zijn. Hopelijk kun je dit over een tijd ook w eer tegen jezelf zeggen.
    Heel veel sterkte de komende tijd. Geloof mij, de wereld hierbuiten is zoveel mooier!

    Liefs

  12. Heel erg bedankt voor al jullie superlieve reacties, vind het zo raar om ze te lezen en dan te beseffen dat ze voor mij bedoeld zijn.

    Momenteel heb ik nog steeds erg veel moeite met het accepteren van mijn lichaam, de verandering, het is ook nog maar best kort geleden dat ik van niks naar hoe ik nu eruit zie ben gegaan (december tot nu mei).
    De spiegel is nog steeds een grote vijand en de situatie thuis is op dit moment alleen maar weer slechter geworden.

    Als er ook maar 1 iemand is die dit leest en inziet dat het hebben van een ES GEEN pretje is en de knop nog kan omzetten voor het te laat is, dan ben ik blij!
    Want dan heb ik tenminste iemand kunnen helpen/weerhouden om door te slaan zoals het bij mij gebeurde.

    Dank jullie

  13. Ontzettend trots op jou, sterke lieve topper van me

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *