Afvallen en laten vallen. Twee woorden die elkaar het afgelopen jaar meerdere malen raakten. Ik viel af en jij liet mij vallen. Dit is voor jou. Voor jou die mij liet vallen. Je keek met ogen vol afstand en sprak met woorden van onbegrip. Woeste of weinig woorden. Niet recht in mijn gezicht. Een vloedgolf aan veronderstelling en vooroordeel als ik even niet keek. Ik heb geleerd. Mijn god, wat een harde, maar wijze les. Praten over is voor mij verleden tijd. Ik sta hier nu boven en ondanks dat ik ben afgevallen, geeft me dat een kiloknaller aan zelfvertrouwen. Ik sta op. Voor jou, die mij liet vallen.
Hoe kon ik zo verknipt zijn, mailde je. Hoe kon ik zo stom zijn, terwijl ik zoveel kennis in huis had, riep je. Of ik niet beter mijn best had kunnen doen, vroeg je. Niets, zei je. Je keek alleen, alsof we vreemden waren. Alsof ik jou teleurgesteld had in iets wezenlijks. Het contact dat we eerder hadden was bij deze verbroken. Ik hoefde nog nét geen handtekening op papier te zetten als bewijs dat ik akkoord ging met mijn diagnose terugval. Ze had het gedaan, het was écht zo!
Ik was als een puber opnieuw zo stom was geweest om te spijbelen. Hoe kon ze dat nou doen? Ze was inmiddels toch volwassen. Dan ga je toch niet weer wegblijven van school? Hoe kinderachtig en onverantwoord ben je dan? Ze heeft gewoon een flinke schop onder haar kont nodig! Ze weet prima hoe het werkt. Ik heb het ook zwaar en grijp ook niet terug naar die eetstoornis. Dat is gewoon een keuze!
“Ze heeft heus wel gemerkt dat ze minder ging eten, dat ze meer ging sporten en afviel in gewicht. Ze had best wel door dat ze ondergewicht kreeg en had toen hulp kunnen zoeken. Wat slecht dat iemand die anderen aanraadt tijdig hulp te zoeken en te vechten tegen een eetstoornis, dat zelf niet doet! Ze doet dit gewoon voor de aandacht…”
Wauw… Wat kunnen mensen toch negatief en oordelend zijn. De terugval zelf deed vreselijk veel pijn, maar de manier waarmee er om werd gegaan, verdrievoudigde dit verdriet. Eenzaamheid is een understatement. Tegelijkertijd begrijp ik het onbegrip. Ik begreep de terugval namelijk ook niet. Zo niet, dat dit totaal buiten mijn begrip en gezonde verstand om ging. Ruim 10 jaar lang heb ik met volle overtuiging gezegd nooit en te nimmer meer terecht te komen in een eetstoornis en never nooit mijn tijd meer aan zoiets zinloos te besteden. Ik genoot van eten, was dol op eten. Dat zou ik mezelf niet meer laten ontnemen. Hoe kon het dan toch?
Voor de aandacht? Ik had met ieder ander ding aandacht kunnen vragen. Het aller, aller, allerlaatste wat ik wilde was aandacht krijgen met een terugval. Met een eetstoornis. Hoe durft iemand dat überhaupt te denken. Dan ken je me écht niet. Ik heb mijn vriendin huilend gesmeekt me te helpen het drama te stoppen. Ik zag dat ik wat afviel, maar dacht iedere dag opnieuw het wel te kunnen stoppen, het zelf op te kunnen lossen. Ik dacht dat het niet echt goed zichtbaar was. Dat het wel meeviel. Opnieuw een eetstoornis ontwikkelen? Are U kidding me?! Het daadwerkelijke besef kwam veel te laat. Toen ik het zag, was ik al gezien.
“Je kiest niet voor een eetstoornis,
maar je kiest wel voor herstel van een eetstoornis”
Ontdekt. Zo voelde het. Alsof ik ontdekt werd. Gesnapt! Ik kon alleen geen buut vrij! roepen, want ik zat volledig gevangen. Hoe graag ik iedere dag ook mijn vrijheid terug wilde pakken, het lukte me niet. Ja, ook ik heb vaak geroepen dat je niet kiest voor een eetstoornis, maar wel kiest voor herstel. Nu besef ik me dat die zin veel te eenvoudig is. Was het maar zo simpel. Mijn hersenen hadden door de ondervoeding niet meer de helderheid om dag in dag uit bewust te kiezen voor dat herstel. Ik wilde rationeel wel, niets liever. Mijn toekomst, mijn baan, mijn relatie, mijn kinderwens, alles stond immers op het spel. De afstand tussen ratio en emotie was echter nauwelijks te overbruggen.
Voor jou die mij liet vallen. Het was alsof het bereik van mijn telefoon wegviel. Met de weken die passeerden liet je steeds minder van je horen. De telefoontjes die er wel waren, waren oppervlakkig en gingen enkel over jou. Echt vragen deed je niet. Heel soms deed ik een poging tot praten. Terwijl een ander bang was dat ik dood zou gaan, praatte jij met iemand anders over mij. Over dat het zo ingewikkeld was voor jou. Ik was opnieuw die puber van toen. Ik deed dit mezelf aan en als ik dat niet deed, dan moest zo snel mogelijk de schuld bij iemand gelegd worden. Opgelost. Liefst praktisch, zonder te veel liefde. Gedoe, bedoel ik.
Ja maar, alles moet per telefoon, daar vind ik dit geen geschikt onderwerp voor! Ik moet hier gewoon eens met een professional over praten, ik heb hier geen verstand van. Dit is allemaal te ingewikkeld.
Hierna volgt een symbolisch geluid van Tuut tuut tuut. Een ouderwetse hoorn die op de haak wordt gelegd. Afgewezen. Het gevoel van afwijzing zit diep. Ongehoord. Jarenlang een eetstoornis, controle en dwang. Een leven geleid door angst en een negatief zelfbeeld. Niets was goed genoeg. Niet voor mij, maar ook niet voor jou. Ja, tijdelijk was ik goed. Ik was goed als ik presteerde. De ene, na de andere 9 sleepte ik mijn cijferlijst binnen. Cum Laude hier, met lof daar. Twee studies tegelijk, een part-time baan erbij. Presteren tegen de pijn. Zeker zeven keer verhuisd, maar nergens werkelijk thuis.
Ja maar jij was er niet open over! Als je nou gewoon iedereen bij elkaar had geroepen en gezegd had wat er aan de hand was!
Oh sorry, ik wist niet dat er een handleiding was voor dit soort situaties. Hebben ze die voor terugval in anorexia ook bij BOL.com? Of mag ik geen grapjes maken over mijn eigen ziekte? Oh wacht, dat staat vast in die handleiding! Die heb ik dan nooit gelezen, jeetje wat stom van me. Is die handleiding er ook voor kanker? …en bij een gebroken been? Dan bestel ik die alvast!
Ik begrijp best dat het ingewikkeld is. Dat mensen niet weten hoe hiermee om te gaan. Het lijkt immers op een slechte, waargebeurde verhalen RTL 4 film, die ineens een rare wending krijgt, waardoor je er niets meer van snapt. Dat is het leven, vrees ik. Onbegrijpelijk soms. Tegelijkertijd zie je in dit soort films ook vaak wie de échte vrienden van de hoofdpersoon zijn. Spijtig weinig. Hard times, reveal true friends. Ik heb geleerd.
Oordelen, afstand houden, het beter weten, praten over, bagatelliseren. Het is allemaal makkelijker, veiliger en het geeft je soms een beter gevoel dan het gesprek aangaan, vragen stellen en je openstellen voor het feit dat het leven soms anders is dan je had verwacht. Dat dingen soms anders werken dan je denkt. De schuld of de oorzaak is niet altijd te bepalen. Dat zou jouw leven misschien duidelijker maken, maar zo werkt het leven niet. Er is niet altijd direct een praktische oplossing.
“Natuurlijk kan je denken: je viel af, dus had je moeten ingrijpen! Maar wie zegt dat ik dat niet gedaan heb? Waarom oordelen over iets waar je het fijne niet van weet? Ik weet dat er zo gedacht wordt, want dat maakt het leven soort van overzichtelijk: Oorzaak + schuldige + praktische acties = gevolg. Zo, duidelijk. Ik denk dat het veel ingewikkelder in elkaar zit. Het is niet voor niets een psychiatrische stoornis”
Als ik één ding moet noemen wat deze terugval me voor positiefs heeft opgeleverd, dan is het dat ik heb geleerd om veel minder snel te oordelen over zaken waar ikzelf niet écht mee te maken heb gehad. Ik kan nu met veel meer nuance kijken naar iemand die een terugval heeft, naar niet kunnen ‘kiezen’ voor herstel en naar eetstoornissen an sich. Dat vind ik enorm waardevol en het levert ook echt een bijdrage aan mijn professionaliteit binnen mijn werk.
Voor jou die mij liet vallen. Ik zat niet in jouw positie, dus weet niet hoe moeilijk dit alles voor jou was. Ik hoop dat je me dat nog eens wilt vertellen. Het heeft me verdriet gedaan en mijn vertrouwen een deuk gegeven, maar ik wil het wel graag begrijpen. Juist, omdat ik niet wil oordelen over zaken die ik niet écht heb meegemaakt.
Scarlet ♥
N.b. Deze blog is niet gericht aan één specifiek persoon, maar is een verzameling van gevoelens en gebeurtenissen die ik heb meegemaakt met meerdere mensen het afgelopen jaar.
Geef een reactie