Afvallen, niet de juiste oplossing

Ik ben Lisa en ik zou heel graag mijn ervaring met pro-ana websites met jullie willen delen. Niet alleen voor de meisjes die hier actief zijn, maar ook om andere meisjes er van af te houden. Al mijn hele leven at en deed ik wat wilde, zoals de meeste jongeren, tot ik pro-ana leerde kennen. Hierdoor veranderde alles. Het begon al vanaf dat ik heel klein was. Het mikpunt van pesters was altijd mijn gewicht. Als er één ding was waar ik heel onzeker over was, was het dat wel. Ik ben van nature sowieso al heel onzeker en gevoelig, dus kwetste het elke keer opnieuw.

Maar dat was nog in het lager onderwijs, toen ging ik naar het middelbaar. In mijn eerste jaar was er een jongen in mijn klas die het zo nodig vond om elke dag een opmerking over mijn gewicht te maken. In het begin negeerde ik het, maar ergens vanbinnen brokkelde mijn zelfvertrouwen bij elke opmerking meer en meer af. Rond die tijd had ik ook best wel wat problemen thuis, dus dat was de druppel voor mij. Op school deed ik me heel blij voor, babbelde ik, lachte ik, enz.. Maar niemand had echt door dat het helemaal niet goed met mij ging. Thuis was ik helemaal anders, ik zag helemaal wit, had geen zin in iets, het was echt verschrikkelijk. Tot mijn mama de stap nam en een hele avond lang met mij heeft zitten praten. Over alles. Over hoe slecht mijn resultaten waren tot over waarom ik me zo gedroeg, waarom ik er zo slecht uitzag etc. We besloten om te gaan praten met een therapeute.

Met die therapeute praat ik nog steeds, ze helpt mij enorm en kent mij nu al helemaal. Toen hebben we wel gewerkt aan mijn zelfvertrouwen, maar mijn gewicht bleef hetzelfde. Ergens was de gedachte er nog steeds van; “Ik ben niet dun” of “Ik ben niet zoals dat meisje, kijk naar mij, ik ben lelijk” en ga zo maar door. Maar het was dus wel even beter. Tot het begin van het nieuwe schooljaar, door een omweg leerde ik pro-anorexia sites kennen. Ik wou gewoon weten wat het was, ik had er nog nooit over gehoord dus was ik best wel nieuwsgierig.

De eerste keren stelde het niet veel voor, ik keek gewoon naar de chat en las de berichtjes van de meisjes die een eetstoornis hadden. Puur uit nieuwsgierigheid. Maar zonder dat ik het wist begon ik steeds meer maaltijden over te slaan, begon ik van alles wat ik at de calorieën op te tellen en voelde me schuldig als ik te veel had gegeten. Daarom besloot ik om ook steun te zoeken bij de andere meisjes. Ik begon zelf ook berichtjes te posten. Wel onder een andere naam, maar ik zette mijn e-mail er wel altijd bij. Met elke dag nam de drang toe om die controle te hebben. Er waren toen ook wat problemen thuis. De eetstoornisgedachtes waren niet snel tevreden met mij, dus begon ik mij ook te beschadigen.

Niemand merkte het op. Ik had geen energie meer om te studeren, aangezien ik overdag weinig at. Mijn schoolresultaten waren niet goed (wat moet van mijn ouders) maar ook niet heel slecht. Dit hield ik zo’n kleine 2 maanden vol. Ik was op, ik kon het niet meer. Op een dinsdagavond zat ik er helemaal doorheen en zei ik alles tegen mijn moeder. De woorden stroomden uit mijn mond zoals een waterval. Ik zei haar alles, van pro-ana, van het snijden, gewoon alles. Toen ik alles had gezegd was ik bang voor haar reactie want ze had nog niets gezegd. Ik zei toen tegen haar: “Mama, niet boos worden alsjeblieft.”

En ik weet nog dat ze toen zei dat ze helemaal niet boos was, integendeel, ze was trots op mij dat ik dit allemaal had kunnen zeggen. Sindsdien bouw ik het actief zijn op pro-ana en het mezelf beschadigen af. Het gaat niet zo makkelijk, maar ik heb gelukkig steun van vele mensen. Het enige wat mij echt soms nog verdrietig maakt is dat ik die meisjes niet meer mail/spreek. Tijdens de periode van pro-ana heb ik die meisjes leren kennen, we mailden elke dag en het waren vriendinnen geworden. Maar toen ik heb besloten om te stoppen heb ik mezelf “verplicht “ om nog maar met 1 meisje te mailen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen, aan alle meisjes of jongens die willen afvallen, dit is niet de juiste oplossing. Als je echt wil afvallen en gezond ga dan naar een diëtiste, maar doe het nooit op deze manier. Ik heb het niet zo lang gedaan, en daar ben ik ergens wel blij om, maar ik kan mij hierdoor wel voorstellen hoe het moet zijn om zo lang een eetstoornis te hebben.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

24 reacties op “Afvallen, niet de juiste oplossing”

  1. Knap dat je dit deelt!

  2. Ik ben het eens met Lisanne!

  3. Dit laat me aan zo veel denken!

  4. wauw! bedankt voor dit mooie verhaal. dit had ik echt effe nodig, die motivatie en het inzicht, want ik zie het de laatste tijd weer niet meer zo zitten

  5. super knap hoe je dit zo durft te delen! Ik wil nog even zeggen dat ik je echt een prachtig meisje vind lisa! hou je sterk.

  6. Echt superstoer dat je dit verhaal zo openlijk wil delen! Ik denk dat je voor veel meiden (en jongens) een goed voorbeeld kan zijn. Heel veel succes met alle stappen die je nog gaat maken!

  7. ja het jammere is ook dat die meisjes net als jij prooi zijn van de pro-ana. Ikzelf ben daar nooit op geweest, deels omdat ik vroeger niet wilde toegeven dat ik anorexia had, en dat dat wel het toppunt van ‘anorexia’ hebben was. Maar deels ook omdat mijn verstand zei dat ik alles maar slechter maakte. Mijn verstand is mijn redding geweest, al die tijd. Misschien kunnen mensen die net als mijn een (irritant) groot denkvermogen hebben, zich behelpen met dat. Wat is nu werkelijkheid? Ik onderzoek dat altijd en als ik anderen zie eten is dat een manier om mijn onderzoek voor mijn genezing te bevorderen. Wel moet je normale mensen zien eten, mensen die niet ziek zijn.
    Ik denk dat pro-ana net hetzelfde is als roken. eenmaal je ermee begonnen bent is het dubbel zo moeilijk om er vanaf te stappen (ook met overgeven en caloriën tellen het geval denk ik). Daarom maakt dit je toch heel sterk want je hebt het overwonnen! Je kunt het meid! Ik lees hier dat je gemotiveerd bent en je best doet, daardoor zal het je lukken! Ook al gaat het soms moeilijk. Je kan dit! 🙂

  8. Mooi geschreven. Ga zo door!!

  9. Knap dat je dit durft te delen! Zelf zit ik nu weer in een twee strijd ik ben nu twee jaar uit mijn therapie en het ging goed maar pro-ana trek mij weer zo aan als het wat minder gaat wil ik gelijk naar de pro-ana sites. De sites zouden echt verboden moeten worden

  10. Knap dat je het op tijd aan je moeder hebt durven vertellen! Dat heeft hopelijk gemaakt dat je niet langer met deze ellende hebt moeten doorlopen :).

  11. Het lijkt nogal op mijn verhaal. Heel erg en:
    Je bent een superleuke meid om te zien!
    Ook superveel respect dat je dit met je moeder hebt gedeeld, en met ons 🙂

    Heel veel liefs!

  12. Wow ik heb echt respect voor je hoe je het met je moeder hebt durven delen
    Zelf ben ik er nog niet klaar voor.. Ik heb het wel tegen een paar vriendinnen verteld maar die begrijpen het niet dat is het probleem
    Daarom ben ik echt blij dat je nog met me mailt echt ik voel me vereerd je bent en blijft mn maatje :*
    Je kunt het en ga zo door 😀

  13. Beste Monique,

    Ik lees dat je het aan een paar vriendinnenhebt verteld maar dat ze het niet begrijpen….
    Je moet goed begrijpen dat het geen onbegrip is maar onwetigheid, en dat het niet aan jou ligt!
    Vee mensen kunnenhet nietbegrijpen omdat het zo een ingewikkelde ziekte is.
    Het is wel heel knap van je dat je het je vriendinnen hebt verteld, daarmee geef je eigenlijk aan dat je hulp wilt en beter wilt worden.
    Ik begrijp dat je het heel moeilijk vindt om
    het aan je moeder te vertellen, maar probeer haar ergste reactie eens voor te stellen en vraag jezelf dan af wat erger is……met een grpot geheim leven dat je heel erg ongelukkig maakt en steeds erger wordt of die ergste reactie van je moeder dat je je kunt voorstellen??
    Misschien dat de eerste reactie van je moeder een achrikreactie is, maar elke moeder(ik kan t weten, ben zelf moeder) wil het beste voor dr kind en dat ze gezond en gelukkig is.
    Probeer het eens……vertel het tegen je moeder…….ik weet zeker dat het achteraf ontzettend mee is gevallen.
    Ik hoop echt dat je de kracht en moed weet te vinden om die stap te nemen.

    Veel liefs Kimberley

  14. Mooi verteld! En knap dat je er nu zo mee om gaat!

    Ik vind het altijd zo lastig om in verhalen over die pesters te lezen, ik vraag me dan altijd af waarom mensen dat toch altijd moeten doen? Ik vind dat daar echt beter mee om gegaan zou moeten worden op scholen, maar dat kinderen ook eerder empathie aangeleerd zou moeten worden. Het is zo jammer om elke dag ontmoedigende of vernederende opmerkingen aan te moeten horen, dat kan je echt slopen.

  15. Wauw mooi geschreven…

  16. Beste kimberley
    Hm jha je hebt gelijk
    Maar ik denk dat ik niet begrepen ga worden omdat ik nog een gezond gewicht heb
    Ik wil het liefst ook hulp ik zou niks liever willen dan naar een kliniek en zegmaar een break van life te krijgen en mn stoornis weg kunnen krijgen
    Maar aan de anderekant heeft ana me in de houtgreep bij alles wat ik drink of eet ben ik er mee bezig ik voel t overal blerg
    Mn grootste angst is dat ik niet sirieus word genomen zoals altijd
    Xxx monique

  17. Het is een mooi verhaal.
    Maar toch wil ik er mee doorgaan.
    Ik word ook vaak gepest door dikke.

  18. Dit komt zo overeen met mijn verhaal! Echt eng gewoon! Op dat vertellen na dan…

  19. vandaag heb ik 1 koekje gegeten en 4 komkommers

  20. wie kent er mij ik ben anouk van brugerklas

  21. Ik heb boulimia

  22. Haai
    Hoe moet ik beginnen heb alles al gelezen maar wat helpt echt snel?

  23. Ik ben dik en wil snel afvallen en word er ook mee gepest? Wie kan mij helpen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *