Ik ben Lisa en ik zou heel graag mijn ervaring met pro-ana websites met jullie willen delen. Niet alleen voor de meisjes die hier actief zijn, maar ook om andere meisjes er van af te houden. Al mijn hele leven at en deed ik wat wilde, zoals de meeste jongeren, tot ik pro-ana leerde kennen. Hierdoor veranderde alles. Het begon al vanaf dat ik heel klein was. Het mikpunt van pesters was altijd mijn gewicht. Als er één ding was waar ik heel onzeker over was, was het dat wel. Ik ben van nature sowieso al heel onzeker en gevoelig, dus kwetste het elke keer opnieuw.
Maar dat was nog in het lager onderwijs, toen ging ik naar het middelbaar. In mijn eerste jaar was er een jongen in mijn klas die het zo nodig vond om elke dag een opmerking over mijn gewicht te maken. In het begin negeerde ik het, maar ergens vanbinnen brokkelde mijn zelfvertrouwen bij elke opmerking meer en meer af. Rond die tijd had ik ook best wel wat problemen thuis, dus dat was de druppel voor mij. Op school deed ik me heel blij voor, babbelde ik, lachte ik, enz.. Maar niemand had echt door dat het helemaal niet goed met mij ging. Thuis was ik helemaal anders, ik zag helemaal wit, had geen zin in iets, het was echt verschrikkelijk. Tot mijn mama de stap nam en een hele avond lang met mij heeft zitten praten. Over alles. Over hoe slecht mijn resultaten waren tot over waarom ik me zo gedroeg, waarom ik er zo slecht uitzag etc. We besloten om te gaan praten met een therapeute.
Met die therapeute praat ik nog steeds, ze helpt mij enorm en kent mij nu al helemaal. Toen hebben we wel gewerkt aan mijn zelfvertrouwen, maar mijn gewicht bleef hetzelfde. Ergens was de gedachte er nog steeds van; “Ik ben niet dun” of “Ik ben niet zoals dat meisje, kijk naar mij, ik ben lelijk” en ga zo maar door. Maar het was dus wel even beter. Tot het begin van het nieuwe schooljaar, door een omweg leerde ik pro-anorexia sites kennen. Ik wou gewoon weten wat het was, ik had er nog nooit over gehoord dus was ik best wel nieuwsgierig.
De eerste keren stelde het niet veel voor, ik keek gewoon naar de chat en las de berichtjes van de meisjes die een eetstoornis hadden. Puur uit nieuwsgierigheid. Maar zonder dat ik het wist begon ik steeds meer maaltijden over te slaan, begon ik van alles wat ik at de calorieën op te tellen en voelde me schuldig als ik te veel had gegeten. Daarom besloot ik om ook steun te zoeken bij de andere meisjes. Ik begon zelf ook berichtjes te posten. Wel onder een andere naam, maar ik zette mijn e-mail er wel altijd bij. Met elke dag nam de drang toe om die controle te hebben. Er waren toen ook wat problemen thuis. De eetstoornisgedachtes waren niet snel tevreden met mij, dus begon ik mij ook te beschadigen.
Niemand merkte het op. Ik had geen energie meer om te studeren, aangezien ik overdag weinig at. Mijn schoolresultaten waren niet goed (wat moet van mijn ouders) maar ook niet heel slecht. Dit hield ik zo’n kleine 2 maanden vol. Ik was op, ik kon het niet meer. Op een dinsdagavond zat ik er helemaal doorheen en zei ik alles tegen mijn moeder. De woorden stroomden uit mijn mond zoals een waterval. Ik zei haar alles, van pro-ana, van het snijden, gewoon alles. Toen ik alles had gezegd was ik bang voor haar reactie want ze had nog niets gezegd. Ik zei toen tegen haar: “Mama, niet boos worden alsjeblieft.”
En ik weet nog dat ze toen zei dat ze helemaal niet boos was, integendeel, ze was trots op mij dat ik dit allemaal had kunnen zeggen. Sindsdien bouw ik het actief zijn op pro-ana en het mezelf beschadigen af. Het gaat niet zo makkelijk, maar ik heb gelukkig steun van vele mensen. Het enige wat mij echt soms nog verdrietig maakt is dat ik die meisjes niet meer mail/spreek. Tijdens de periode van pro-ana heb ik die meisjes leren kennen, we mailden elke dag en het waren vriendinnen geworden. Maar toen ik heb besloten om te stoppen heb ik mezelf “verplicht “ om nog maar met 1 meisje te mailen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, aan alle meisjes of jongens die willen afvallen, dit is niet de juiste oplossing. Als je echt wil afvallen en gezond ga dan naar een diëtiste, maar doe het nooit op deze manier. Ik heb het niet zo lang gedaan, en daar ben ik ergens wel blij om, maar ik kan mij hierdoor wel voorstellen hoe het moet zijn om zo lang een eetstoornis te hebben.
Geef een reactie