“Hoe is het?” Ja goed hoor! “Hebben jullie zin om dit weekend wat af te spreken?” Ja, gezellig! “Oké, als jullie dan om 16:00 uur komen, dan gaan we eerst wat drinken en daarna ergens uit eten” Oh… ja… Ok, is goed… Ik druk op de rode knop van mijn iPhone en zeg hardop: Waarom draait alles om eten?! Ik had best zin om gezellig met hem af te spreken, bij te kletsen en gewoon wat te luisteren naar zijn verhaal. Waarom moest hier nou weer eten bijkomen? Iets waar ik nu alleen maar door in paniek raakte. Iets waardoor ik anderen kon teleurstellen? Iets wat me helemaal niet blij maakte. Tijdens een eetstoornis kan het aanvoelen alsof alles in de wereld om eten draait, maar ligt dat nu aan de eetstoornis óf draait het in het leven ook gewoon heel veel om eten?
Vreemd genoeg hield ik dit perspectief omtrent eten er niet op na toen ik geen last meer had van mijn eetstoornis. Ik dacht er helemaal niet over na. Ik sprak gewoon met iemand af en of dat nou onder het genot van een drankje was of een etentje, interesseerde me niet zoveel. Ik was niet benieuwd naar de menukaart voordat we naar het restaurant gingen. Het boeie me niet waar we precies gingen eten en ik was niet gespannen als het moment van eten daar was, laat staan dat ik me op de dag zelf druk maakte of ik wellicht iets moest compenseren om die avond ‘normaal’ te kunnen eten. Gezellig hoor, uit eten als je een eetstoornis hebt. Wat een gedoe, je blijft liever thuis.
Een paar dagen later vraagt een goede vriendin om af te spreken. Ze is zwanger. Ik wil haar graag zien en bijkletsen. De gedachtes rondom eten schieten echter tegelijkertijd door mijn hoofd. Ja, ik wil afspreken, maar ik wil niet samen eten. Dat levert weer zoveel stress en paniek. Snel bedenken mijn hersenen een oplossing. Als we nou om 15:00 uur afspreken, dan zit het precies tussen lunch en avondeten in en kunnen we gewoon, zonder dat het raar is, samen ergens wat gaan drinken. Geen gedoe, geen stress, geen paniek. Of toch wel? Ik moet rond 13:15 uur weg om op tijd bij haar te kunnen zijn en het is inmiddels al 13:00 uur. “We halen we gewoon even lunch op Centraal, oké?” Uhmmm.. gewoon even? Dat is niet gewoon even hoor. Dat is een halve wereldoorlog verder in mijn hoofd dat gewoon even lunch halen op Centraal. We besluiten snel boterhammen te smeren en een trein later te nemen.
Op Centraal heb ik zin in koffie, maar ik schaam me tegelijkertijd voor mijn koffie keuze. Natuurlijk vind ik een latte caramel of kokos cappuccino lekkerder dan een zwarte koffie. Hoezo ga ik überhaupt naar Starbucks voor een saaie zwarte koffie? Ik voel me een sukkel, ben boos op mezelf en heb het gevoel dat mijn vriendin teleurgesteld in me is. Zij moet weer in haar uppie een latte vanille caramel kokos met extra topping en slagroom 😉 bestellen voor 15,20 euro en ik houd het weer bij een zwarte koffie Talll. Waarom doe ik zo moeilijk?! Waarom neem ik niet gewoon waar ik écht zin in heb? Waarom draait het ieder moment van de dag om eten en drinken en is dat nou nét mijn issue…
Als je niet aan een roze olifant mag denken, denk je aan een roze olifant… en zo denk ik grote delen van de dag aan eten. Het leven draait niet om eten, míjn leven draait om eten, omdat ík er een issue van maak. Nou ja, van maak… ik doe dat uiteraard niet met opzet, maar het gebeurt wel. De gedachtes als gevolg van de eetstoornis krijsen “Minder! Niet doen! Te veel! Te vol!” …en ga zo maar door. Hoe meer ik niet mag, hoe meer mijn focus erop ligt. Hoe meer trek ik erin heb én hoe groter de strijd in mijn hoofd. Kon ik het maar loslaten. Kon ik die vrijheid in mijn hoofd maar terugkrijgen door gewoon een knop om te zetten. Dan zou de wereld om zoveel meer draaien dan om eten. Van eetmoment naar angstmoment naar eetmoment naar paniekmoment. Nee, daar draait het leven niet om.
Niet alles draait om eten, maar als je een eetstoornis hebt kan dit wel zo aanvoelen. Voor de meeste mensen is eten een bijzaak, een moment van afleiding, van bijtanken en van gezelligheid. Eten kan heerlijk zijn, een moment van samen zijn, van genieten, van nieuwe energie krijgen. Eten kan je dag meer orde en ritme geven en je nader tot elkaar brengen. Eten kan je nieuwe ervaringen, smaken doen proeven. Eigenlijk is eten alles behalve negatief… behalve als je een eetstoornis hebt. Dan is het ingewikkeld. De haat-liefde verhouding die je met eten hebt “Je wilt het zo graag, maar het mag niet” is zenuwslopend en overheersend. Alles, of in ieder geval te veel, draait dan om eten.
De wereld, jouw hart en het leven is zonder eetstoornis ineens een stuk groter, warmer en rijker. Laten we met elkaar het eten proeven en daarmee het échte leven proeven… Het geeft je je hart terug ♥
P.s. Ik heb deze blog een aantal maanden geleden geschreven. Ik kan inmiddels gelukkig al met een stuk meer vrijheid met vrienden afspreken én overal en nergens wat gaan eten.
Geef een reactie