Toen ik een eetstoornis had vond ik het heel normaal dat alles wat ik dacht over eten ging. Ik associeerde alles met eten, want overal werd gegeten, over eten gepraat of eten verkocht. Toen ik in behandeling ging, werd ik er gek van dat ik ook nog eens zes of zeven eetmomenten had per dag. Ging een dag van 24 uur dan echt bijna alleen maar over eten of lag het aan mij dat alles wat ik zag op straat, in winkels of op feestjes over eten ging? En dan ging het ook nog eens allemaal over super gezond, biologische eten en sportief zijn.
Er wordt veel over gezond eten gepraat, reclame gemaakt en gesproken over gezonde voeding en gewicht. Veel vrouwen houden zich dagelijks bezig met eten en gewicht. Ze praten er over, hebben de wens iets af te vallen of een strakker figuur te krijgen. Daarnaast wordt gezond eten zonder vetten, calorieën en suikers gepromoot. Iets wat eigenlijk helemaal niet gezonder is. Superfood, clean, biologisch, vegetarisch, veganistisch of suikervrij eten is hot. Zo gezond mogelijk leven is een trend, maar ondertussen slaan er ook veel mensen een beetje in door.
Het is gewoon geworden om de wens te hebben af te vallen, vooral als vrouw. Het is bijna vanzelfsprekend dat iedere vrouw zichzelf iets te dik vindt en dat zelfs slanke vrouwen klagen over hun figuur. Het is iets dat je ‘hoort’ te doen als vrouw. Soms wordt het zelfs bijzonder of raar gevonden door mannen wanneer een vrouw wel trots en tevreden is met haar figuur. Zo normaal is dat blijkbaar niet.
Op verpakkingen wordt een keurmerk geplakt en je zou ook nog eens na moeten denken over duurzaamheid en diervriendelijk eten. Het is absurd waar je allemaal rekening mee zou moeten houden als je gewoon even boodschappen wilt doen. Je moet veel keuzes maken over waar jij wel en niet aan mee wilt doen en waarom. Ook ik sta wel eens met mezelf te discussiëren in de Albert Heijn over goedkope of duurzame producten en gezonde of gewoon lekkere producten.
Alles gaat over eten, zo kreeg ik het gevoel toen ik herstellende was van mijn eetstoornis. Ik wilde er soepel mee om leren gaan, maar werd bijna gedwongen door de verpakkingen en etiketjes met hoeveel calorieën ik per boterham binnen zou krijgen als ik deze jam koos. Ik had amper de keuze om niet bezig te zijn met het tellen van calorieën, bang te worden van vetten of gewaarschuwd te worden door verpakkingen. Wanneer was het wel gezond, goed, duurzaam en verantwoord om te eten of was dat juist de reden dat ik mij altijd schuldig voelde?
Al vanaf mijn zesde eet ik amper vlees. Ik vond het zielig voor de dieren. De laatste zeven jaar eet ik helemaal geen vlees meer en probeer ik verder ook zo diervriendelijk mijn boodschapjes te doen. Gelukkig vind ik hierin nu een gezonde balans, maar ik heb hierin tijdens mijn eetstoornis wel eens extreme kanten uitgeprobeerd. Ook wat gezonde en pure voeding betreft vond ik de balans soms lastig te vinden. Eten bleef een valkuil, ook al was ik herstellende van mijn eetstoornis, ik zocht op de een of andere manier toch controle over mijn eetgedrag. Extreme manieren van met eten omgaan, spraken mij daardoor extra aan. Nu heb ik daarin een gezonde en eerlijke balans in gevonden naar mezelf toe en zonder eetstoornis.
Sommige periodes koos ik door mijn eetstoornis voor heel ‘gezonde’ producten, biologische producten of enkel diervriendelijke, veganistische producten. Het was moeilijk daarin goedkoop boodschappen te doen of mijn ouders te beïnvloeden bij het doen van boodschappen, waardoor de discussie rondom eten heel groot kon zijn in mijn hoofd; iets waar ik juist heel graag vanaf wilde. Maar ik had het idee dat iedereen, zelfs mensen op tv mij er steeds maar weer aan hielpen herinneren dat ik bewust moest eten. Het werd een eis die ik aan mezelf stelde, waaraan ik mij stoorde omdat ik er niet prefect in kon zijn.
Al die waarschuwingen op verpakkingen zijn door de politiek ingevoerd. Het probleem rondom overgewicht is nog steeds groeiende, dus is het promoten van gezonde voeding iets heel normaals geworden in de maatschappij. De vermelding van de hoeveelheid calorieën was dan ook niet voor mij bestemd, op die pot pindakaas. Dit staat erop voor mensen die op hun gewicht moeten letten vanwege hun gezondheid, niet voor meisjes met een normaal gewicht die obsessief bezig zijn met controle over hun voedingspatroon in de hoop hun gevoelens daarmee te kunnen onderdrukken.
Inmiddels ben ik niet meer obsessief of overmatig bezig met gedachtes over eten. Ik bedenk natuurlijk wel iedere dag wat ik ga eten, doe boodschappen en probeer bewust om te gaan met voeding. Ik heb echter wel een goede balans gevonden. Ik kan financieel gezien niet altijd kopen wat ik zou willen; niet even fairtrade en duurzaam boodschappen doen. Wat betreft clean eten en dat soort gedoe, denk ik dat het gewoon goed is om gezond, maar vooral gevarieerd te eten. Een tussendoortje zoals rozijnen en gedroogd fruit, past prima tussen snacks zoals een Mars of een taartje bijvoorbeeld.
Normaal eten, is ook gewoon soms frietjes, pizza en koekjes eten. Het is niet per se gezonder om biologisch te eten, eenzijdig superfood te verkiezen boven een gevarieerd eetpatroon en ook sporten op een zeer restrictief eetpatroon is niet gezond. Geniet van het eten dat er is, ook van de dingen die je altijd als ‘ongezond’ hebt bestempeld. Eten is lekker, leuk en gezellig. Als je een goede balans vindt, kun je stap voor stap een gezond eetpatroon ontwikkelen voor je lichaam en een rustige geest zonder eeuwige discussie of gedachtes over eten.
Wat mij vooral heeft geholpen is variëren, uitproberen, mijn eigen smaak ontdekken, praten over mijn gevoel i.p.v. dit wegstoppen en naar mijn eigen behoefte luisteren. Ik heb geen controle meer nodig over mijn eten, ik heb leren vertrouwen op mijn lichaam, emoties en behoeftes. Dit heeft inderdaad heel wat tijd en oefening gekost, maar het kan wel. Je kunt veel leren over jezelf en weer vertrouwen krijgen in jezelf en je leven, zonder dat je daarbij een extreem eetpatroon nodig hebt.
Hoe ga jij om met al die vormen van extreem ‘gezond’ eetgedrag?
Geef een reactie