Altijd had ik een gelukkig, goed leven. Er gebeurde wel eens wat, zoals in elk leven. Toen ik negen jaar was, kreeg mijn moeder een herseninfarct en dit was voor mij, als klein meisje, erg indrukwekkend. Op een verkeerde manier. Ik was de enige die nog met mijn moeder kon praten en daarom heeft dit zoveel indruk op mij gemaakt.
Ik dacht altijd dat ik erover heen was, maar ik kom er nu achter dat dit helemaal niet zo is. Elke dag komt het weer terug en elke dag moet ik er weer aan denken. Maar ik was gelukkig, gezond. Ik had veel vrienden, hele lieve familie, alles wat je nodig hebt als kind.
Ik ging naar de brugklas, naar havo/vwo niveau. Het was altijd mijn grote droom om archeoloog te worden en ik wilde per se naar het gymnasium.
Ik was qua uiterlijk mooi lang, blond haar, blauwe ogen, niet dik. Dat was wat iedereen tegen me zei. Ikzelf zag dat anders, maar dacht er niet zoveel over na. Tot die ene pauze. ###
Wij stonden met het groepje waar we in de pauze altijd bij stonden, gezellig te kletsen. We hadden het over vakantie. Iedereen wilde weer terug naar het land waar die geweest was in de zomer en had geen zin in school met alle toetsen. Ik was naar Griekenland geweest, en ik vertelde over hoe lekker ik in het zonnetje in mijn bikini op het strand had gelegen. Een meisje uit mijn klas zei tegen me dat ik best dik was. Dat ze mij nooit in mijn bikini wilde zien. Ik keek naar mijn boterham met kaas, en bedacht me dat ze wel gelijk had.
Misschien moest ik maar iets afvallen. Mijn boterham heb ik die pauze niet meer opgegeten, maar in de prullenbak gegooid. Ik wilde dus afvallen. Niet veel, gewoon net genoeg om mooi in mijn bikini rond te kunnen lopen. Iets minder snoepen, iets meer bewegen. Daar begon het mee. Zoals de meeste diëten en eetstoornissen beginnen.
Een paar maanden snoepte ik niet meer, en bewoog ik meer. Ik viel iets af, maar niet genoeg. Want elke keer als ik mezelf in de spiegel zag, dacht ik dat ik dikker geworden was. Ik hoorde voor het eerst iets over “Pro – Ana”. Ik dacht dat het geen kwaad kon om even op zo’n site te gaan kijken. Toen ik de eerste keer op die site kwam, heb ik met open mond zitten kijken en lezen. Ik kon echt niet begrijpen wat er allemaal stond, dat meisjes dát deden om af te vallen. Ik was ontzettend verbaasd. Ik had wel eens van anorexia gehoord, maar nooit van pro-ana. En nu zat ik zelf op zo’n site. Met verbaasde ogen sloot ik de computer af.
De dag daarna, weer op school, dacht ik elke keer aan de dingen die ik op die site had gelezen. Ik kon me niet concentreren en lette helemaal niet op. Alles spookte door mijn hoofd. Misschien zat er toch wat in. Die middag toen ik thuiskwam ging ik weer op dezelfde site, ik opende de chatbox en haalde enorm veel tips en steun van de site. Langzaam maar zeker sloop Ana in mijn leven. Zij was altijd bij me en vertelde me wat ik wel en niet kon eten. Ik spuugde mijn eten uit, kocht laxeerpillen, alles wat daar stond deed ik. Dit is drie jaar lang zo doorgegaan. Mijn ouders hadden wel wat in de gaten, ik ben naar verschillende psychologen en hulpverleners geweest, maar ik praatte bijna niet. Ik wilde niet praten, want ik wilde niet van Ana af. Ik had een streefgewicht in mijn hoofd, 40 kilo. Ik wilde mooi dun worden, perfect. De rest kon me niks meer schelen.
Ik heb vaak genoeg geprobeerd om zelfmoord te plegen, want Ana vertelde me niet alleen dat ik dik was, ook dat ik nutteloos was op deze wereld. Ik zag het zelf ook in. Maar elke keer als ik in mijn polsen had gesneden, of op het punt stond om te springen, had ik spijt. Ik wist niet hoe het zover kon komen, vroeger was ik zo gelukkig en nu leefde ik in een donker gat. Ik besefte dat ik dit niet wilde, dat ik echt moest gaan praten om ervan af te komen.
En dat heb ik gedaan. Ik ben in therapie nu. Ik ben nog lang niet van Ana af, maar er is een begin. Ik heb een lieve therapeute, waar ik heel goed mee kan praten. Elke dag is een gevecht voor mij, elke dag blijft het moeilijk. Maar ik heb er vertrouwen in dat het ooit weer helemaal goed komt. Alles aan Ana lijkt bij mij heel negatief, en natuurlijk is dat voor het grootste deel ook zo. Maar toch zijn er positieve dingen bij mij. Ik heb mijn liefste vriendin op een pro – ana site leren kennen en zonder haar had ik dit nu niet kunnen schrijven. Het klinkt overdreven maar het is echt zo. Zonder haar was ik er nu niet meer geweest, zij heeft me ontzettend geholpen en dat doet ze nog steeds elke dag.
Tegen meisjes die ook op het punt staan om op pro – ana sites te gaan kijken wil ik zeggen dat je het niet moet doen. Voor even lijkt het leuk, maar je komt er niet meer snel vanaf. Het is niet iets voor even, eventjes een paar kilo kwijt. Want hoewel ik lichamelijk niet veel ben afgevallen, zit ik toch in een soort donkere tunnel. Doe het niet, ik kan uit eigen ervaring vertellen dat je er niet gelukkig en niet dun van wordt. Je wordt nooit perfect. Je zult jezelf nooit goed genoeg vinden. Je raakt alles kwijt, al je vrienden, maar vooral je geluk.
Ana,
Nu leef ik met jou,
Dag en nacht,
Altijd.
Nu leef ik voor jou,
Dag en nacht,
Altijd.
Dit voelt voor eeuwig,
Voor altijd.
Maar zo zal het niet zijn.
Straks ben ik je kwijt.
Jij denkt dat ik zal sterven
Door jou.
Maar ik sterf niet,
Niet voor jou.
Geef een reactie