Alles loopt toch anders dan je dacht

“Je kan er nu wel heel erg over piekeren, maar waarschijnlijk wordt het toch anders dan je nu denkt, dus dat heeft geen zin. Je kan het beter loslaten,” deelt mijn moeder wijs aan de telefoon. Ik had haar gebeld omdat ik echt even van me af moest praten. Ik ga verhuizen omdat het samenwonen niet lekker gaat, maar wat betekent dat voor onze relatie? Werkt dat dan eigenlijk wel, of zijn we te verschillend geworden? De afgelopen weken ben ik door allerlei verschillende stadia gegaan, het is soms echt een rollercoaster. Ik merk dat ik duidelijkheid wil, een knoop wil doorhakken, wil weten waar ik aan toe ben; maar dat kan op dit moment niet.

Ik moet het ondervinden, de tijd zal het leren. Ik weet pas hoe het gaat zijn als het er is. Ik weet pas hoe het voelt als ik daar zit, in mijn eigen huisje, waar ik dan wel of niet zin in en behoefte aan heb. Een paar dagen later zit ik op de fiets met mijn Spotify-lijst op shuffle. ‘Anders Dan Je Dacht’ van de Dijk wordt na maanden plotseling weer eens afgespeeld en ik voel mijn lichaam en hoofd ontspannen… Ha, was dit nou een teken?

Ik wil controle hebben!

De behoefte aan duidelijkheid, houvast en controle. Tot op zekere hoogte hebben we dat allemaal wel, maar het is een thema dat ik ontzettend vaak terug zie komen bij mensen die ook met een eetstoornis worstelen of hebben geworsteld. Ik herken het ook bij mezelf; die sterke behoefte aan controle. Niet alleen toen ik een eetstoornis had, maar ook vandaag de dag nog. Al zit er misschien iets meer rust en vertrouwen in, heb ik me flink ontwikkeld en durf ik het wel echt wat meer los te laten, het kan me nog wel eens overrompelen. Zoals Daphne ooit mooi schreef: “Ik heb geen nieuw hoofd gekregen na mijn behandeling.”

Nu is een huis kopen en weer op jezelf gaan wonen in mijn beleving wel een ‘life changing event’, maar ik herken het ook wel eens in anderen dingen. Hoe belangrijker iets voor me is, hoe sterker het gevoel. Logisch op zich. Alles moet precies gaan zoals ik het wil. Ik kan daarin streng zijn voor mezelf, maar ook heel streng voor anderen. Maar ik heb mijn grenzen, ik kan niet alles perfect doen en op een ander heb je al helemaal geen invloed. Je kan niet meer doen dan je best en meebewegen met wat er ook om je heen gebeurt, terwijl je daarin voor je eigen gevoelens zorgt. Je kan verwachtingen naar elkaar uitspreken, je kan steun zoeken, maar je kan niets opeisen en niemand kan met een toverstokje zwaaien om alles te veranderen, zo werkt het niet. De kunst is om jouw eigen best te doen en verder los te durven laten.

Maar wat is mijn best dan?

Je kan niet meer doen dan je best, maar dat vond ik altijd zo’n moeilijke zin. Want ja, wat is mijn best dan? In theorie kon ik altijd wel een betere ‘best’ bedenken, maar in de praktijk lukte dan niet. Ik kan toch gewoon een uur per dag aan dit of dat besteden, waarom doe ik dat dan niet? Ik kan dit toch gewoon oefenen, maar waarom krijg ik het toch niet zo snel onder de knie als ik had gehoopt? Omdat wat op papier mogelijk is, in de praktijk gewoon niet altijd werkt. Omdat je een mens bent, met pieken, dalen, krachten en valkuilen. Geen robot die elke dag hetzelfde is en stoïcijns een programma afwerkt.

Op sommige dagen betekent je best doen dat je een heel productieve ochtend hebt gehad en lekker bent gaan sporten. Op andere dagen betekent je best doen dat het gelukt is om je bed op te maken. En soms is wat het beste voor je is, ook iets anders dan wat jij denkt dat ‘je best doen’ is. Bij ‘mijn best’ denk ik vaak aan wat ik presteer of hoe productief ik ben, maar hoe belangrijk is die downtime niet om weer te kunnen opladen? Wat is het best voor mij, in plaats van ‘het best’ aan mij? We kunnen niet altijd pieken en het is goed om dat te accepteren.

Want ook als je je best doet, gaat het leven met ups en downs. Oh ja, als dingen goed gaan, kan ik de wereld aan. Dat is ook tijdens mijn eetstoornis zo geweest. Maar als er ook maar dít gebeurde, als ik zelfs van die ‘up’ weer naar ‘neutraal’ ging, dan vond ik dat zo moeilijk om te verwerken. Dan kreeg ik vaak ook last van eetbuien, terwijl ik er niet goed mijn vinger op kon leggen wat er nou speelde. Ja, een gevoel van leegte… mislukken…. Niet omdat er echt iets misging, maar omdat er niet iets uitzonderlijk goed ging. En al ging het op dat moment goed, uiteindelijk zal er ook wel weer echt een ‘down’ komen, it happens. Wat dat betreft helpt een tekst van De Dijk als ‘je schapen op het droge, zijn morgen kletsnat’ me ook. Ja, dingen kunnen morgen ineens anders zijn in de goede zin, maar dingen kunnen morgen ook ineens rot zijn, en ook dat hoort erbij, dus doe je best, maar maak je er niet té druk over en accepteer maar alvast dat het kan (en waarschijnlijk ook gaat) gebeuren.

De blog gaat verder onder de video.

Ik wil me gewoon goed voelen…

Als ik dit zeg moet m’n vriend altijd lachen, hij heeft ook een vriend die dat zegt: “ik wil me gewoon lekker voelen.” Hij roept dat regelmatig als een soort grap wanneer dingen tegen zitten. Een grap met een kern van waarheid wel, want natuurlijk wil je dat. Maar wanneer voel je je goed? Zitten daar heel hoge eisen aan? Is de invloed die je daarop kan uitoefenenen breder dan enkel beter je best doen of alles onder controle hebben? Kan je daar eigenlijk wel altijd invloed op hebben?

Nee… Maar waar je wel invloed op kan hebben is oefenen om wat meer los te mogen laten. En dan bedoel ik niet dat je moet doen alsof er niets vervelends aan de hand is. Ik las daar laatst een mooie quote over, vrij vertaald: “positiviteit is niet in de regen staan en zeggen dat het niet regent, maar gaat over het vinden van de gouden randjes om de wolken.” Dat, en misschien ook er vertrouwen in hebben dat die regenbui ook wel weer over gaat op den duur. Ik vind het zelf soms lastig om een balans te vinden tussen mijn best doen en loslaten. Dat is iets waar ik het in therapie ook over heb. “Ik wil wel wat meer dingen kunnen loslaten, máár ik wil wel de controle blijven houden”, is iets wat ik steeds met andere woorden lijk te zeggen.

Steeds meer ervaar ik weer wat ik eigenlijk al weet. Je kan niet overal controle over hebben en het is niet zinvol om dat te willen. Want in die enorme strijd met jezelf en het leven, zou je zomaar vergeten te genieten en vergeten te waarderen wat er wel is. Je kan niet meer doen dan je best en ook dan gaan er dingen mis of lopen dingen anders en dat is oké. En het bijzondere vind ik dat muziek mij zo kan raken, dat dat het besef ineens helemaal compleet maakt. Dat nummer van De Dijk, zet me vaak toch wel met beide benen op de grond. Ja, ik ben gewoon een mens en dit is gewoon het leven. 

Alles gaat toch anders dan je dacht

De Dijk heeft overigens veel nummers over dit thema. En zo heb je het voor het zeggen. En zo ben je uitgepraat. En dan wil je niet te vroeg zijn. En dan ben je weer te laat. En zo ga je eraan onderdoor. Totdat je er boven staat. En het gaat zoals het leven. Zoals het leven gaat. Pfff, wat een grandioos goede band is het en wat herken ik me soms in de teksten van Huub. Mooi is dat. En mooi om te weten, dat je dus niet alleen bent in zulke gevoelens. Zelfs je idolen herkennen dit, ha. 

De Dijk speelt blijkbaar een rode draad in mijn leven, want ik weet nog dat mijn vader me ooit een tekst van De Dijk stuurde, misschien wel 13 jaar geleden: Wanhoop niet, wanhoop niet. Straks is het allemaal weer anders. En misschien wel beter dan ooit. Dus wanhoop niet, wanhoop nooit. ♥ Ik hoop dat mijn ervaring, mijn gedachtenspinsels, deze blog en misschien wel deze nummers – al is dat zo persoonlijk – jou ook een beetje rust, relativering en steun kunnen bieden. Voor mij is het altijd betekenisvol geweest!

Alles loopt toch anders dan je dacht.